คำถามนั้นทำให้ฉันที่ยืนอยู่ตัวแข็งทื่อ ลืมไปเลยว่าใบข้าวต้องไปพูดที่โต๊ะว่าฉันจะกลับบ้าน บ้าจริง! ถึงว่าทำไมพี่ติณรู้ว่าฉันกำลังจะหนีกลับ
“อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ พี่ติณควรกลับไปหาแอนนา”
“เธอไม่ควรมาสั่งว่าฉันต้องทำอะไร”
“หนูไม่ได้สั่ง แต่ข้อตกลงของเรามันจบแค่ครั้งเดียวไม่ใช่หรอคะ”
“แล้วถ้าฉันบอกว่าอยากให้มันมีอีกเป็นครั้งที่สอง….”
ไม่พูดเปล่าพี่ติณเดินเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นเขาก็จับปลายคางของฉันให้เงยขึ้นแล้วซุกใบหน้าลงมาที่ซอกคอ การกระทำนั้นทำให้ฉันมีสติและเริ่มดิ้นสู้
“ยะ อย่านะคะพี่ติณ อย่าทำแบบนั้นอีก อื้อ” ฉันทั้งผลักไสและทุบรัวไปที่อกแกร่งหลายต่อหลายครั้ง แต่พี่ติณไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด
มือทั้งสองข้างของฉันถูกรวบเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของพี่ติณ จากนั้นเขาก็เริ่มซุกไซร้ซอกคอของฉันหนักหน่วงขึ้น
“ยังไงพี่ติณกับหนูก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก หนูรู้ว่าตอนนี้ทุกอย่างมันไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว แต่ช่วยคิดถึงตอนที่หนูเป็นน้องสาวที่พี่ติณเคยเอ็นดูได้ไหมคะ”
คำพูดของฉันทำให้พี่ติณหยุดชะงัก ในขณะที่ฉันกำลังยืนสั่นไปทั้งตัว สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าของฉันอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่จะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก
“เรื่องพวกนั้นฉันจำไม่ได้แล้ว”
“……”
“ฉันจำได้แค่ว่าเธอเคยมาอ้าขาให้ฉันถึงที่”
พรึบ! ฉันรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดผลักพี่ติณออก จากนั้นก็ฟาดมือไปที่หน้าของเขาอย่างแรง
“ทำไมต้องเอาเรื่องนั้นมาพูดอีกคะ ไหนบอกว่าจะต่างคนต่างอยู่ไง แล้ววันนี้จะมายุ่งกับหนูอีกทำไม”
พี่ติณใช้ลิ้นดันกระพุ้งเขาจ้องหน้าฉันเขม็งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดๆ อะไรสักอย่าง
“เธอจะไม่ยอมไปกับฉัน ?”
“ค่ะ เราควรต่างคนต่างอยู่ พี่ติณควรกลับไปหาแอนนาได้แล้ว”
สิ้นสุดคำพูดพี่ติณก็ยกหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาตรงหน้าของฉัน มันทำให้ฉันตกใจมากๆ ภาพคลิปวีดีโอที่ได้เห็นในจอโทรศัพท์ของพี่ติณ
มันเป็นวิดีโอพี่ติณกำลังนัวเนียกับร่างกายของฉันภายในห้องรับแขก เป็นวิดีโอจากกล้องวงจรปิด
ขะ เขาคิดจะทำอะไร
ตอนนี้ในใจเต็มไปด้วยความกลัว ฉันตั้งใจจะแย่งโทรศัพท์มาจากพี่ติณแต่ไม่สำเร็จ
“ฉันกำลังคิดว่าจะส่งคลิปนี้ไปให้พ่อเธอดูดีหรือเปล่า” พี่ติณกระตุกยิ้มมุมปากแล้วขยับหน้ามาใกล้ๆ “เธอช่วยคิดทีสิ ว่าฉันจะ….”
“ถ้าหนูยอมไปนอนกับพี่ติณ พี่ติณจะไม่ส่งคลิปให้คุณพ่อใช่ไหมคะ”
“ไหนเธอไม่อยากไปกับฉันแล้ว หื้ม”
“…..หนูมีทางเลือกอื่นด้วยหรอคะ”