B*TCH 9
1545 Words
VIC’S ON
‘ฉันให้เวลาเธอกลับไปคิดดูแล้วจะติดต่อไปหานะคุณเมีย’
ไอ้บ้านั่นพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะให้ลูกน้องพาฉันกับคุณแขมาส่งที่หน้าบริษัท ซึ่งเป็นเรื่องดีที่คุณแขไม่ได้รู้ว่าเรื่องทั้งหมดเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ยังงงว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ที่บริษัทได้
“อาพีทคะ นี่เบอร์ใหม่ของวิคนะคะ ติดต่อได้ที่เบอร์นี้” ฉันยื่นนามบัตรใบใหม่ไปให้คุณอาที่ทำหน้าที่ทั้งผู้บริหารและผู้จัดการส่วนตัวของฉัน ซึ่งเขาก็คงงงแหละแต่ฉันเลือกที่จะไม่อธิบายอะไรทั้งนั้น
“ทำไมเปลี่ยนใหม่หมดเลยล่ะ ทั้งมือถือ ทั้งเบอร์โทร ...มีอะไรหรือเปล่าเรา” ฉันส่ายหน้าก่อนจะสวมแว่นตาแล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของเขา
“ที่รัก! หายไปไหนทำไมจอห์นติดต่อไม่ได้เลย” ฉันหันหน้าไปมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของฉัน ท่าทางและน้ำเสียงของเขาดูร้อนรนมากจนมีความรู้ผิดเกิดอยู่ในใจฉันนิดหน่อย
“Just relax”
“Are you ok, Baby?” ฉันพยักหน้าให้กับเขาแล้วเดินคล้องแขนจอห์นออกไปข้างนอกโดยที่มีเสียงซุบซิบของพนักงานดังตามไปตลอดทางเดิน
“วันนี้ไปทานอาหารเย็นกันมั้ย ...ผมมีร้านที่น่าอร่อยอยู่ร้านนึง” ฉันยิ้มให้เขาแล้วก็พยักหน้าไปครั้งนึง วันนี้ฉันไม่พร้อมที่จะเลือกหรือคิดอะไรทั้งนั้น
...แค่เรื่องไม่กี่วันที่ผ่านมาก็แทบแย่แล้ว
“วันนี้ที่รักแปลกๆไปนะ ไม่เห็นเถียงเหมือนเมื่อก่อนเลย”
“อยากได้แบบเก่าเหรอ วิคจัดให้ได้นะ” จอห์นยกมือยอมแพ้ก่อนจะส่ายหน้าแล้วยิ้มเจ้าชู้ส่งมาให้เหมือนที่เคยทำบ่อยๆ เวลาที่อยู่ด้วยกันเขามักจะขี้เล่นและขี้อ้อน มีบ้างที่มือปลาหมึก ผิดกับตอนที่อยู่ข้างนอกเขาจะดูสุขุมและเป็นสุภาพบุรุษสุดๆ
“ไม่เอาอ่ะ ไปทานข้าวกันเถอะ” อืม ร้านนี้ดูน่าจะแพงน่าดู จอห์นสั่งอาหารมาทานเต็มโต๊ะซึ่งเป็นของที่เขาชอบทั้งหมดและเกือบทั้งหมดนั่นฉันกินไม่ได้
“ที่รักไม่กินเหรอ อันนี้อร่อยมากเลยนะ” ฉันนั่งมองอาหารทั้งหมดที่อยู่บนโต๊ะแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะเรียกบริกรเพื่อสั่งอาหารของตัวเอง
...ว่าจะไม่หงุดหงิดแล้วเชียว
“ลาซานญ่าไวท์ซอสค่ะ”
“สั่งมาทำไมล่ะ บนโต๊ะก็มีอาหารเต็มไปหมดแล้วนะ”
“จานนั้นคืออะไร” ฉันชี้ไปที่สตูว์เนื้อวัวซึ่งมันวางอยู่ตรงหน้าเขา เออ ก็รู้แหละว่าคือสตูว์แต่ฉันแพ้เนื้อวัว แตะแค่นิดเดียวก็ทำให้ตายได้เลย
ทำไมเขาถึงจำไม่ได้
“สตูว์ไงที่รักอร่อยนะ เดี๋ยวผมตักให้”
“อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียไปมากกว่านี้” ฉันพูดเสียงเย็นแล้วนั่งหันหน้าไปอีกทาง จอห์นที่น่าจะเพิ่งนึกได้ก็รีบขอโทษฉันใหญ่บอกว่าตัวเองลืมไปเลย ไม่ได้ตั้งใจ
...คนเป็นแฟนกันไม่น่าจะลืมเรื่องที่สำคัญขนาดนี้ได้ หรือว่ามันอาจจะสำคัญแค่ฉันก็ได้แต่สำหรับเขามันคงไม่ใช่
“สามหมื่นเก้าพันห้าร้อยบาทค่ะ” เมื่อตอนเรียกเก็บเงินฉันก็นั่งรอดูว่าเขาจะมีอาการแบบไหนซึ่งมันก็เป็นไปตามคาดจอห์นนั่งนิ่ง เล่นโทรศัพท์ทำไม่รู้ไม่ชี้
“อะ เอ่อ หนูต้องเก็บเงินที่ท่านไหนคะ” ฉันชี้ไปทางเขาแล้วยิ้มหวาน
“ที่รักออกไปก่อนนะวันนี้ไม่ได้เอากระเป๋าเงินมาน่ะ” ฉันหยิบบัตรเครดิตวางลงบนถาดก่อนจะนั่งแค่นยิ้มออกมาอย่างน่าสมเพช
“คุณอิ่มมั้ยที่รัก ผมอิ่มมากเลย ...อย่าโกรธผมเลยน้าวันนี้ไม่ได้เอากระเป๋าเงินมาจริงๆ ไว้วันหลังผมจะเลี้ยงคุณคืนนะ” ฉันเดินมานิ่งๆก่อนจะส่งข้อความให้คนขับรถมารับ
“อย่าเลยค่ะจอห์นเก็บเงินของคุณไว้เลี้ยงชีวิตตัวเองไปวันๆจะดีกว่า ...ถือว่าฉันเลี้ยงก็แล้วกันไม่ต้องมาค*****นหรอก ฉันสงสาร ไปนะบาย” จอห์นยืนหน้าชาอยู่ที่ร้านอาหารในขณะที่ฉันนั่งรถออกมาแล้วและก็ไม่คิดจะกลับไปมองด้วย
เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเรามันก็แค่เรื่องจอมปลอมเท่านั้นแหละ
VIC’S OFF
-เลขหมายที่ท่านเรียกไมสามารถติดต่อได้ขณะนี้...-
ปัง!
“กล้าปิดเครื่องใส่ฉันงั้นเหรอยัยตัวแสบ!!” กระทิงปาโทรศัพท์ของตัวเองกระแทกกำแพงจนมันพังยับด้วยแรงอารมณ์ของตัวเอง
“ห้องผมนะครับ ...ใจร้ายจัง” บาร์ตันยิ้มกริ่มอย่างถูกใจเวลาเห็นใครบางคนระเบิดลงเพราะมีคนเล่นไม่ตามเกมส์ แบบนี้ยิ่งน่าสนุก
“ยิ้มเหี้ยอะไรของมึงไอ้บาร์ตัน ...เดี๋ยวกูรับสายก่อนแล้วจะมาฟัดกับมึง!” กระทิงชี้หน้าคาดโทษบาร์ตันก่อนจะเดินไปรับสายของลูกน้องเขาซึ่งคำตอบที่ได้รับมามันทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นทันที
“โชคเข้าข้างมึง” กระทิงขับรถไปที่คอนโดของวิคตอเรียอย่างรวดเร็วและขึ้นไปรออยู่ในห้องนอนของเธออย่าถือวิสาสะ
แกร๊ก
“เหนื่อยจังเลย เฮ้อ” เสียงเปิดประตูกับเสียงหวานๆที่เขาอยากได้ยินดังมาจากประตูด้านหน้า กระทิงยิ้มกริ่มก่อนจะเดินไปแอบที่หลังประตู
“ทำไมแม่บ้านถึงทำเตียงไม่เรียบร้อย อุ๊บ! อื้อ!!!!” อยู่ดีๆตัวเธอก็โดนใครไม่รู้ปิดปากและกอดไว้จากทางด้านหลัง ใจของเธอเต้นไม่เป้นจังหวะเพราะความกลัว
“ชู่ว อย่าดิ้นสิเมีย ...โอ๊ย!! เจ็บนะเว้ย” พอได้ยินว่าเสียงนั้นเป็นใครวิคก็กระทืบส้นสูงใส่เท้าของกระทิงอย่างแรงก่อนจะสะบัดตัวให้หลุดออกมายืนที่มุมห้อง
“ต้องการอะไรอีก ...อย่าบอกนะว่าอยากได้เซ็กซ์โง่ๆนั่นอีกน่ะ” น้ำเสียงกับสายตาเย็นชาของเธอทำให้เขายิ่งใจเต้นมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก
“มือถือมันว่ายน้ำไม่ได้หรอกนะ รู้หรือเปล่า?” เขาเบนสายตาไปที่ตู้ปลาข้างห้องที่มีโทรศัพท์เครื่องเก่าของเธอนอนอยู่ที่ก้นตู้
“แต่มันตัดพวกตัวน่ารำคาญออกไปได้” วิคตอบกลับแล้วยิ้มร้ายส่งให้กับเขา
“หายไปไหนมา แล้วเปลี่ยนเบอร์ทำไม” แค่ครู่เดียวที่กระทิงรู้สึกว่าตอนนี้เริ่มจะไม่สนุกแล้ว ยัยนี่กวนโมโหเขาได้ตลอดเวลาจริงๆ
“ไม่จำเป็นต้องบอก”
“จำเป็นสิ ผัวต้องรู้ทุกเรื่องของเมีย”
“หึ เหมือนนายจะลืมไปว่าฉันไม่ได้ตกลงจะเล่นเกมส์ทุเรศของนาย ...และที่สำคัญถึงนายจะได้เปิดซิงฉันหรือจะข่มขืนอีกสักร้อยรอบจนฉันท้อง นายก็ไม่มีวันเป็นสามีหรือผัวหรืออะไรก็ตามที่นายอยากได้ ...กลับไปหาผู้หญิงง่ายๆแบบที่นายเคยผ่านมาซะเถอะ”
“เธอแม่งเป็นผู้หญิงที่โคตรจะถูกใจฉันเลยว่ะ บ้าดี ฉันชอบ ...ยิ่งทำให้ฉันอยากครอบครองมากขึ้นไปอีก”
“พ่อแม่ไม่รัก? หรือถูกผู้หญิงมีสมองทิ้งมาเหรอถึงได้ทำตัวไร้ค่าแบบนี้ ...ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากแต่งงานกับคนที่วันๆจ้องแต่จะมีเซ็กซ์หรอกนะ ถ้ามันอยากมากแนะนำให้ไปซื้อตุ๊กตายางซะ อันนี้ฉันแนะนำหวังว่าคงไม่ถือ ?” ให้ตายเถอะทำไมยัยนี่ถึงได้ปากร้ายขนาดนี้วะ ขนาดเขาที่ว่ากวนโมโหเก่งยังเถียงไม่ทันยัยนี่เลย
“คลิปที่เราสองคนมีความสุขด้วยกันสองวันสองคืนคงใช้ขู่เธอไม่ได้ อืม ...แล้วถ้าเป็นคลิปของคุณหมอสาวที่ชื่ออะไรน้า ...อ๋อ เอมีลล่ะพอจะตกลงกันได้มั้ย ?” รอยยิ้มของผู้ชนะค่อยๆหายไปจากใบหน้าของวิค เธอไม่คิดว่าเขาจะทำถึงขนาดนั้นได้
...อย่าเพิ่งโวยวายไปวิค หมอนี่ก็แค่อยากจะทดสอบเธอเฉยๆ
“อ่ะ มีตัวอย่างภาพยนตร์ให้เธอตัดสินใจก่อน” เขากดรีโมทเล่นวิดีโอก่อนที่มันจะปรากฏภาพเอมีลที่ถูกจับมัดมือไขว้หลังและเอาผ้าผูกตาเสื้อผ้าถูกถอดออกไปหมดและมีผู้ชายยืนนิ่งอยู่ในคลิปสี่คน
...และเธอกำลังร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว
“สารเลวที่สุด ...แกมันไอ้หมาลอบกัด!! ไอ้ชาติชั่ว!!!” วิคไม่สามารถติดต่อเอมีลได้อีกไม่ว่าจะโทรเท่าไหร่ก็ตาม เธอหันไปมองหน้าเขาช้าๆ ในใจก็แค่ต้องตัดสินใจเรื่องอะไรบางอย่างให้แน่นอนซะก่อนไม่อย่างนั้นอาจจะมีเรื่องยากตามมา
“ว่ายังไงครับคุณว่าที่เมีย”
“ตกลงค่ะคุณว่าที่สามี! ...รับรองชีวิตคู่เรามีแค่คำว่าพังแน่นอน!!!”
- Writer
