คอนโดหรูของเถื่อน
เถื่อนยืนมองสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาจากฟ้า ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฟ้าแลบน่ากลัว เถื่อนามองแล้วรู้สึกแปลกๆกับสภาพอากาศแบบนี้ เขาไม่ชอบฝนเพราะมันทำให้เขานั้นอ่อนแอ เถื่อนหันมามองร่างของเธออย่างปวดร้าว แววตาของเขาเศร้าขึ้นมาทันที รีโมตยังนอนหลับสบาย
' อย่าเป็นคนเห็นแกตัว' คำพูดของแด๊ดเคผุดขึ้นมาในหัวของเขา เถื่อนขบกรามแน่นๆ
' เปล่าซะหน่อย' เขาแย้งในใจเพราะเขาจะไม่ยอมแพ้โชคชะตาแน่นอน
ครื้นๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงฟ้าร้องและเม็ดฝนเม็ดใหญ่กระทบกระจกหนาทึบเสียงดัง เหมือนมันกำลังท้าทายเขาอยู่
เปรี้ยง! เสียงฟ้าคะนองน่ากลัวมากๆ เเสงสว่างของสายฟ้าช่างน่ากลัว แต่เถื่อนกับเฉยๆกับแสงเหล่านั้น เพราะนั้นมันก็เหมือนแสงแฟลชเฉยๆ
ครืดๆๆๆเสียงโทรศัพท์ของเถื่อนดังขึ้น เถื่อนเดินไปหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมากดรับ
" ครับมัม" เถื่อนกรอกเสียงขานรับปลายสาย
' อยู่ไหนลูก ทำไมยังไม่พาน้องกลับบ้าน' มัมเม็งถามลูก
