เที่ยงวัน
เถื่อนตื่นขึ้นมาในช่วงเที่ยงๆ เขาก้มลงมองหน้าของผู้หญิงที่เขารักมากๆมนชีวิตของเขา ภาพของตาและยายผุดขึ้นมาในหัวของเขา ภาพของคนแก่สองคนที่อยู่กันอย่างมีความสุขและปราศจากเรื่องทะเลาะกัน
ฟอดดด เขาก้มลงไปหอมแก้มของเธอแรงๆ
" พี่รักหนูรี" เขาพูดพึมพำ พลางหรี่ตาลงมองสร้อยคอและจี้ของเขาที่เขาให้เธอเอาไว้
" หนูรีก็รักพี่เถื่อนนะคะ" รีโมตบอกเขาตาของเธอยังปิดสนิทอยู่เลย เถื่อนขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนเขาจะยิ้มที่มุมปาก
" พี่หิวข้าวจัง" เขาบอกเธอก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มของเธออีกครั้ง
ฟอดดดดดด จมูกโด่งที่ชอบหอมแก้มของเธออย่างไม่รู้เบื่อหน่ายเลยแม่แต่นิดเดียว รีโมตลืมตามขึ้นมาพร้อมยิ้มหวาน
" พี่เถื่อนกินหนูรียังไม่อิ่มเหรอคะ" รีโมตถามเขาเบ่นๆอย่างอารมณ์ดีมากๆ เถื่อนส่ายหน้าอย่างเจ้าเล่ห์
" พี่กินได้เป็นอาทิตย์สองอาทิตย์ไม่รู้เบื่อ" เขาตอบเธอเสียงอ่อนโยนพลางหรี่ตาลงมองริมฝีปากของเธอ มือ
