บุณย์นราอาบน้ำจนสดชื่นขึ้นแล้ว สวมชุดเดิมเดินออกจากห้อง นึกดีใจว่าจะได้กลับบ้าน ตอนนั้นเองที่ได้กลิ่นหอมของอาหารลอยมาจนถึงหน้าประตู เดินตามกลิ่นไปเรื่อย ๆ ท้องก็เริ่มร้องประท้วงขึ้น จนหยุดที่หน้าโต๊ะกลางห้อง ถึงได้แว่วเสียงทุ้มดุเอ่ยถาม
“ไปทำอะไรในห้องนั้น”
บุณย์นราหันขวับไปมอง ก็เห็นว่าชายคนนั้นตื่นนอนแล้ว เขาอยู่ในชุดสบาย ๆ ด้านหลังเยื้องไปนั่นเป็นชายร่างสูงใหญ่เทียมกันคนที่ไล่ให้เธอไปอาบน้ำ หญิงสาวมองข้ามไหล่อีกคน สบตาถามกับอีกคนทำนองว่าไหนจะพาเธอกลับบ้าน แล้วก็ได้คำชวนมาแทนคำตอบ
“มากินข้าวก่อน”
บุณย์นราไม่ยอมขยับ เธอมองจ้องคนที่ไล่ให้เธอไปอาบน้ำ ก่อนเอ่ยปากทวง “แล้วจะได้กลับบ้านตอนไหนคะ”
“อยู่ที่นี่ไปก่อน ถึงเวลากลับบ้านได้ จะให้คนไปส่ง”
บุณย์นรายืนกัดปากแน่น อิสรภาพของเธอขึ้นกับคนพวกนี้ตอนไหนกัน แล้วถึงเอ่ยเสียงห้วนกลั
