พยัคฆ์ปรายตาสำรวจมอง ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าเด็กหญิงตัวเล็กในวันวานที่วิ่งเล่นไปทั่วบ้านและสวนที่บ้านเขาจะเติบโตถึงเพียงนี้แล้ว
แก้วตาเห็นอีกฝ่ายเอาแต่จ้องก็ร้อนวูบวาบที่ใบหน้าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ พลันร้องเร่งเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเอาแต่มอง
“จะ...จะทำอะไรก็ทำเถอะค่ะพี่เสือ มองอยู่นั่นแหละ แก้ว...อายเป็นเหมือนกันนะ”
ประโยคหลัง เบี่ยงใบหน้าพูดงุบงิบ พยัคฆ์ได้ยินทั้งหมดนั่นแหละ เขาเผลอคิดมาเลยว่าหญิงสาวก็น่ารักดียามเป็นอย่างนี้ เขาไม่เคยเห็นเธอในมุมนี้เหมือนกัน มันน่ารักพิลึก
“ถ้างั้นฉันทำตามใจเลยนะ”
แก้วตาพยักหน้าอีกครั้ง พลันบราเซียที่กั้นกลางอยู่ก็ถูกปลดตะขอออกอย่างชำนิชำนาญ จากนั้นยอดถันสีชมพูเรื่อก็ถูกครอบครองด้วยริมฝีปากอุ่นร้อน ชวนให้หญิงสาวผวาแอ่นรับสัมผัสนั้นอย่างลืมตัว
“อือ...”
ครางแผ่วออกมาอย่างลืมตัวอีก พยัคฆ์ไม่ปล่อยให้เสียงหวานๆ นี้หายไปหรอก ในเมื่อปากไม่ว่างเพราะกำ
