เฮือก!
สิ่งแรกหลังจากรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาคือการมองสำรวจไปรอบๆ ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แก้วตาถอนหายใจยาวออกมาเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในห้องรับแขกคุ้นตาของบ้านพักประจำไร่ แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งจนแทบกระเด้งจากโซฟาที่ใช้เป็นที่นอนตลอดทั้งคืนทันทีที่เสียงแหบห้าวของเจ้าของไร่ดังขึ้น
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ”
“พี่เสือ!?”
สีหน้าของหญิงสาวยังคงตื่นตระหนกอยู่มาก ยิ่งความทรงจำดึงเธอย้อนกลับคืนสู่เหตุการณ์เมื่อคืน มันก็ยิ่งทำให้เธอใจเต้นแรง จับต้นชนปลายไม่ถูกเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอหลังจากที่กลัวจนสลบไป
“เธอสลบ ฉันเลยพากลับบ้าน”
พยัคฆ์ยอมตอบราวกับรำคาญสายตาหลุกหลิกสงสัยของเธอเต็มทน
“พากลับ?...ยัง...ไงคะ”
เธอยังคงสับสน เมื่อคืนนี้เธอเจอกับตัว...เอ่อ...อสุรกาย มันตะครุบคร่อมเธอไว้ ก่อนจะพูดว่า ‘เธอ...รู้ความรับของฉันแล้ว’
แก้วตาจำน้ำเสียงและแววตาของมันยามพูดประโยคนี้ได้ดี มันเหมือน...กับน้ำเสียงและแววตาของพยั
