วันครบรอบ

878 Words

ห้องประชุม ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเข้าร่วมการประชุมอยู่นั้นแม่บ้านก็นำกาแฟและคุกกี้มาเสิร์ฟจูนที่นั่งอยู่ก็มองด้วยสายตาอาวรณ์เพราะในจานของเธอมีคุกกี้เพียงชิ้นเดียว จูน: สองมาตรฐาน! ชายหนุ่มนั่งมองก่อนจะส่ายหัวพร้อมกับดันจานคุกกี้ไปให้จูนก่อนจะฟังการประชุมต่อ แต่การกระทำของเขาทำให้พวกปากหอยปากปูในที่ประชุมซิบซิบนินทากันยกใหญ่ "ฉันว่ามีซัมติง" "ผู้หญิงคนนี้เคยมากับคุณเจษ มีข่าวว่าเป็นเมียน้อยของคุณเจษด้วยนะแก" "แต่ทำไมดูคุณเธียร์แคร์ผู้หญิงคนนี้จังเลยอ่ะ" "ฉันว่านางเก็บเรียบมากกว่า" ชายหนุ่มที่นั่งฟังอยู่ก็ได้แต่หันไปมองทำให้ขาเมาท์ประจำห้องประชุมต่างพากันหลบสายตาของตน จูน: จูนชินแล้วค่ะบอส เธียร์: เสร็จงานประชุมอยากไปไหนไหมผมจะพาไป จูน: ไม่ค่ะ เธียร์: ไอ้เจษสั่งไว้ใช่ไหม?//ผมหันไปมองหน้าจูนแต่จูนกับก้มหน้าหยิบคุกกี้ขึ้นมาทาน หลังจากเสร็จการประชุมจูนก็เปิดอ่านแชตของเจษที่ส่งมาหาเธอไม่หยุด ทำให้เธียร์ที่ยืนมองอยู่ถึงกับถอนหายใจ เขาไม่ชอบเห็นอะไรแบบนี้เลย จูน: ฉันควรทำยังไงคะบอส เธียร์: ผมตัดสินใจแทนคุณไม่ได้หรอก สุดท้ายทั้งสองก็เดินทางกลับโดยไม่ได้แวะไปไหนกันเลย เจษที่เริ่มหึงหวงจูนก็รีบขับรถมารอจูนที่คอนโดทันที หลังจากวันนั้นจูนก็พยายามเว้นระยะห่างกับเธียร์มากขึ้นเพื่อให้เจษสบายใจ เธียร์: คุณจูนเข้ามาหาผมหน่อย ชายหนุ่มกดโทรศัพท์เรียกเลขาเข้ามา เมื่อจูนเข้ามาชายหนุ่มก็มอบหมายงานให้เธอทำอย่างโหดเหี้ยม จูนได้แต่อดกลั้นนั่งทำงานจนเลยเวลาเลิกงาน เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าจูนทำงานอย่างหนักก็ตัดสินใจลงมาซื้อขนมและกาแฟให้เธอแต่กลับถูกเจษผลักอกจนเธียร์เซไปชนเข้ากับเก้าอี้ในร้าน เจษ: มึงแกล้งจูนทำไมวะไอ้เธียร์! เธียร์: อะไรของมึง! เจษ: วันนี้เป็นวันครบรอบกูกับจูนแต่มึงกลับให้จูนทำงานจนดึก มึงตั้งใจให้จูนออกห่างจากกูใช่ไหม! เธียร์: กูจะรู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของมึง เจษ: งั้นมึงก็ให้จูนกลับได้แล้ว! เธียร์: กูว่ามึงต่างหากที่ต้องกลับ เมียมึงกับพ่อตามึงกำลังเดินมาที่นี่ เจษหันไปมองด้านหลังก่อนจะพบว่าออยและคุณพ่อกำลังเดินเข้ามาในร้าน จากนั้นเธียร์จึงรีบหยิบถุงขนมและแก้วกาแฟเดินออกมา เมื่อกลับขึ้นมาบนห้องทำงานชายหนุ่มก็พบว่าจูนกำลังรีบเคลียร์งานจนลืมทานข้าวเย็นที่แม่บ้านเอาขึ้นมาให้ เธียร์: อะ พักทานขนมก่อน //ผมส่งถุงขนมพร้อมกับกาแฟให้จูนแต่เธอกลับเลื่อนออกแล้วหยิบงานแฟ้มต่อไปมาตรวจ เธียร์: ผมเพิ่งรู้ว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของคุณกับไอ้เจษ จูน: ค่ะ เธียร์: คุณกลับบ้านเถอะงานที่เหลือผมจัดการเอง ชายหนุ่มดึงแฟ้มในมือของจูนออกแล้วหอบหิ้วงานบนโต๊ะเข้ามาทำในห้อง จูนได้แต่มองตามก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมา เมื่อจูนลงมาก็พบว่าเจษกำลังขึ้นรถไปพร้อมกับคุณออยและคุณพ่อของเธอ จูนตัดสินใจโทรหาเจษแต่ก็ไม่มีวี่แววที่เจษจะรับสายเธอเลย จูน: ฉันหรือคุณที่กำลังเปลี่ยนไปคะเจษ.... ฉันได้แต่ตัดพ้อก่อนจะเดินมานั่งที่ข้างตึกอยู่คนเดียว" เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงพนักงานที่ทำโอทีก็ทยอยกลับกันหมดเหลือเพียงรถของเธียร์ที่ยังจอดอยู่และเหลือเพียงคันเดียว จูน: บ้างานจริงๆ ฉันตัดสินใจเดินข้ามไปร้านสะดวกซื้อก่อนจะเลือกซื้ออาหารญี่ปุ่นสำเร็จรูปและน้ำดื่มขึ้นมายังห้องทำงาน ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! จูน: บอส!!! เธียร์: เฮ้ย! ตกใจหมดเล่นอะไรของคุณฮะ! จูน: จูนซื้ออาหารญี่ปุ่นมาให้ค่ะ เธียร์: มาม่า? จูน: เวลานี้คงไม่มีโอมากาเสะให้บอสหรอกค่ะ ถึงมีจูนก็ไม่มีปัญญาซื้อให้บอสหรอก เธียร์: แล้วนี่เป็นอะไรจู่ๆยอมคุยกับผมเฉย จูน: เหมือนจะอกหักค่ะ ไม่อยากกลับไปเศร้าคนเดียว สู้มานั่งคุยกับบอสดีกว่า เธียร์: เห็นผมเป็นอะไรกันฮะ จูน: เป็นเจ้านายที่แสนขี้บ่นไงคะฮ่าๆๆ ภายใต้เสียงหัวเราะของจูนกลับมีน้ำตาซ่อนอยู่ทำให้เธียร์ถึงกับมองหน้าก่อนจะเดินมานั่งทานมาม่ากับเธอ เธียร์: ขอบใจนะอุตส่าห์นึกถึงกัน จูน: บอสมีแฟนยังคะ เธียร์: ยังอะ ถามทำไม? จูน: เปล่าค่ะ ถามเฉยๆ ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจส่วนจูนก็ได้แต่ยักคิ้วพร้อมกับตักมาม่าเข้าปาก ใครเหมาะจะเป็นพระเอกล่ะเนี่ย?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more