ด้านจำเลยบริสุทธิ์กำลังหย่อนกายนั่งลงตรงบันไดหน้าทางเข้าคุ้ม หลังเดินเตร็ดเตร่ที่สวนให้ยุงกัดเล่นเพื่อรอคอยเวลาอาหารเย็น วันนี้รู้สึกเซ็งเล็กน้อยที่เจ้านายคนนั้นกลับมาเร็วกว่าปกติ เขาเลยอดได้กินมื้อเย็นร่วมกับคนงานอื่น ๆ ทั้งที่นัดกับแตงโมไว้แล้วแท้ ๆ เพราะไม่อยากได้กลิ่นหอมของอาหาร แล้วต้องทนนั่งมองพวกเขากินข้าว เขาเลยเลือกปลีกตัวมานั่งรอเศษอาหารอยู่ตรงนี้แทน
“อดกินก๋วยจั๊บหมูกรอบเลย” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางใช้มือปัดยุงที่มาตอมกวนรอบกาย “อยากกิน ๆ ๆ ๆ ๆ”
มือบางทึ้งผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ก่อนเสียงหนึ่งจะดังขึ้นใกล้ ๆ
“มาทำอะไรตรงนี้”
ร่างบางลุกพรวดทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร
“ผม...ผมแค่มานั่งรอคุณ ไม่ใช่สิ ผมมารอทานอาหารจากคุณ”
กาลเวลาเลิกคิ้ว เพราะลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก็พบว่าเลยเวลาอาหารมาได้ครู่หนึ่งแล้ว จากนั้นก็หันกลับมามองสภาพคนตรงหน้า เสื้อผ้าพนักงานมอมแม
