“เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอคนไร้หัวใจ มองคนอื่นเป็นแค่ผักปลาได้ขนาดนี้ นอกจากคุณอลิศากับผู้หญิงในปกครองของเขาแล้ว เขาก็คงไม่ได้รักใครอีกเลยสินะ”
นิรันดรที่นั่งบนเตียงไล่ทายาแดงบนแผลถลอกบริเวณข้อศอกและสองฝ่ามือสบถอย่างหัวเสีย เสร็จแล้วจึงหันมาใช้ยาหม่องนวดคลึงข้อเท้าแพลง ขณะเดียวกันดวงตาสวยทอดมองถึงเหตุการณ์การปะทะคารมระหว่างตนและเจ้าของบ้านใจร้ายคนนั้นเมื่อครู่อย่างรวดร้าว จดจำประโยคสุดท้ายที่อีกฝ่ายพูดออกมาด้วยความอาฆาตได้ขึ้นใจ
“เจ็บปวดเจียนตายให้ดูก่อนสิ กูถึงจะมีความสุข”
แววตาสีเทาขณะพูดนั้นชอกช้ำ หัวใจของเขาคงกลัดหนองถึงขีดสุด ไม่อย่างนั้นคงไม่แสดงเจตจำนงว่าพยาบาทกันขนาดนี้ เมื่อได้สบตาและมองลึกลงไปแล้ว เขาเถียงไม่ออกเลยสักนิด จะเรียกว่าทั้งเข้าใจและเห็นใจก็ได้ ในเมื่อค้นพบแล้วว่าทำไมคุณกาลเวลาของทุกคนถึงได้บ้าคลั่งดีเดือด ยามเห็นหน้าเขา และอยากให้จำเลยอย่างเขาตาย ๆ ไปเสียที
ก็เพราะคน
