หลังจากนั้นนับสัปดาห์ กิจวัตรประจำวันดำเนินต่อไปไม่เลวร้ายนัก ทุกเช้านิรันดรจะไปทำความสะอาดบ่อจระเข้ พร้อมกับคนงานให้อาหารอีกหนึ่งคน สงสัยว่าคงถูกสั่งให้มาจับตาดูเขา แรก ๆ กลัวเกร็งอย่างขีดสุดเมื่อต้องลงไปอยู่ร่วมกับจระเข้ยักษ์ในบ่อ หากแต่ทุกครั้งที่ลงไป มันกลับเป็นฝ่ายเดินหนีเขาเสียมากกว่า พอคนให้อาหารโยนโครงไก่และเนื้ออื่น ๆ ให้ มันก็ทำเพียงแค่งับกิน ไม่ได้ให้ความสนใจก้อนเนื้อเดินได้เช่นเขา นานวันเข้าเขาก็เริ่มคุ้นชิน นอกจากลงบ่อเพื่อทำความสะอาดแล้ว เลยขอเป็นคนให้อาหารมันด้วยเสียเลย
“เชื่องอย่างกับหมา”
พี่คนให้อาหารบริภาษอามันต์ สีหน้าเหมือนจนใจที่ปฏิบัติภารกิจล่อเนื้อเข้าปากจระเข้ไม่สำเร็จ มันไม่ได้เกิดจากความรู้สึกส่วนตัว หากแต่เป็นคำสั่งที่มาจากเจ้านาย นายท่านกาลเวลาสั่งเอาไว้ว่าจะต้องให้เจ้าเด็กหนุ่มนี่ลงไปในบ่อ ช่วงเวลาที่อามันต์หิวมาก ๆ แต่ดูแล้วเจ้านายของเขาคงจะต้องผิดหวังแ
