บทที่5. ฉันไม่รู้
1091 Words
“ตั้งใจจะมาหาซื้ออยู่เหมือนกัน”
“ถ้าอยู่แต่ในโรงแรมไม่ต้องใช้ก็ได้”
ติชิลาหันไปมองชายหนุ่มด้วยสายตาขุ่นเขือง เธอก็อยากมาเดินตลาดแบบนี้แต่ไม่มีใครพามา เธอจะออกมาคนเดียวก็ไม่ได้ บิลลี่มองสายตาของหญิงสาวแล้วก็แหงนหน้าหัวเราะ เขาดึงข้อมือของเธอเข้ามาด้านในร้าน พูดคุยกับเจ้าของร้านก่อนจะได้ผ้าคลุมศีรษะ3-4ชิ้นส่งใหญ่หญิงสาวเลือก เธอหยิบผืนสีครีมปักลายดอกไม้มาหนึ่งผืนแต่บิลลี่ฉวยผ้าผืนนั้นมาคลุมศีรษะให้เธอเสียเอง
“ท่าทางคุณจะชำนาญทุกเรื่องในบัดรีญาจริงๆ นะคะ”
“ผมมาบัดรีญาหลายครั้งแล้วครับ” บิลลี่มองดูใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ภายใต้กรอบผ้าสีอ่อนแล้วเกลี่ยเส้นผมที่เคลียแก้มเธอออก “และผมก็เป็นคนจริงจังเรื่องงานซะด้วย ถ้าจะมาทำงานที่ก็ต้องรีเสิร์ซข้อมูลเสียก่อน”
“ฉันมาพักผ่อนเลยไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่”
“ของแบบนี้ค่อยๆ เรียนรู้ไปที่ละนิดก็ได้” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ และรอยยิ้มของเขาทำให้ติชิลาหลบตา เธอมองไปฝั่งตรงข้ามเป็นร้านขายเครื่องดนตรี ใบหน้าหวานเผลอยิ้มออกมา
“เราไปที่นั่นได้ไหมคะ”
บิลลี่มองตามนิ้วเรียวที่ชี้ไปฝั่งตรงข้าม “ไม่มีปัญหาเรามีเวลาเยอะแยะ”
บิลลี่หันไปจ่ายเงินให้ติชิลาอย่างรวดเร็วแล้วโอบไหล่เธอพาเดินข้ามถนนเส้นเล็กๆ มาที่ร้านขายเครื่องดนตรีพื้นเมือง
“ผมได้ยินจากคุณวิชญะว่าคุณชอบวาดรูปแต่ไม่คิดว่าสนใจดนตรีด้วย”
“เราไม่ได้รู้จักกันขนาดนั้นนี่ค่ะ” ติชิลาหัวเราะอารมณ์ดี “ฉันชอบดนตรีพื้นเมือง ถ้ามีโอกาสเวลาไปต่างประเทศ ฉันจะไปหาฟังเท่าที่ทำได้”
“เวิร์ดมิวสิค?”
“ใช่ค่ะ”
เธอหยิบเครื่องดนตรีหน้าตาแปลกๆ ขึ้นมาสอบถามกับเจ้าของร้าน โชคดีที่เจ้าของร้านพูดภาษาอังกฤษได้ แต่สำเนียงแปลกๆ ทำให้สื่อสารกันยากนิดหน่อย ติชิลาก็รู้สึกสนุกกับความรู้ใหม่ๆ ที่ได้รับ หญิงสาวได้ยินเสียงลั่นชัตเตอร์เป็นระยะๆ จึงเงยหน้าขึ้นเห็นบิลลี่กำลังเล็งกล้องมาทางเธอ
“คุณ!”
“ทำต่อไปซิ ผมจะเก็บรูปไว้ แบบนั้นแหละ ดูเป็นธรรมชาติดี” บิลลี่สั่งแล้วปรับเปลี่ยนมุมกล้องไปเรื่อย ติชิลาเขินกล้องจึงก้มหน้าหลบกล้องแต่เขากลับหัวเราะแล้วพยายามถ่ายรูปเธอให้ได้
“พอแล้ว!” ติชิลาใช้มือยันอีกฝ่ายไว้แต่ก็หัวเราะออกมา ไม่คิดว่าผู้ชายท่าทางเจ้าชู้จะทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ได้
“คุณควรทำตัวให้ชินกลับกล้องไว้นะ” เขาแนะนำ
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าคุณควรใช้นางแบบมืออาชีพไม่ใช่ฉัน” เธอเตือนเขาแล้วหันมองรอบข้าง “คนอื่นหายไปไหนกันหมดค่ะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เราต่างก็ทำงานของตัวเอง” บิลลี่ยิ้มที่มุมปาก “หิวหรือยังหาอะไรกินกันเถอะ”
“ก็ได้ค่ะ เมื่อเช้ายังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน”
“อาหารเช้าสำคัญนะครับ” บิลลี่เตือนแล้วเดินจูงมือเธอออกมานอกร้าน ไม่ไกลนักมีแผงขายขนมปังหน้าตาแปลกๆ เขาซื้อแล้วส่งให้หญิงสาว “ช่วยสนับสนุนเศรษฐกิจของชาวบ้าน”
ติชิลาหัวเราะคิกคักแล้วรับขนมปังมากัดกินคำเล็กๆ บิลลี่จำเป็นต้องปล่อยมือของเขาออกจากข้อมือเล็กๆ ของเธอ ชายหนุ่มเดินนำไปเรื่อยๆ ติชิลาเดินตามแต่ผู้คนที่มากมายทำเธอค่อยๆ ห่างจากเขาที่ละนิด แต่เธอยังเห็นแผ่นหลังของเขาอยู่ ขณะที่ก้าวเท้าตามแผ่นหลังของบิลลี่เธอก็รู้สึกเหมือนถูกผลักไปด้านข้างและมีมือใหญ่มารัดเอวลากเธอเข้าไปในซอกตึก
“ว้าย!”
ขนมปังในมือหล่นพื้น ดวงตากลมโตของหญิงสาวเบิกกว้าง เมื่อร่างเล็กถูกผลักประชิดกำแพงตึก ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรอีกมือใหญ่ของอีกฝ่ายก็ตะปบเข้าที่ปากของเธอไม่ให้ส่งเสียงเสียก่อน
“บอกมา! เจ้ามาทำอะไรที่นี่!!!”
บุรุษในชุดดำทมิฬขู่ตะคอก แม้มีผ้าสีดำปิดครึ่งหน้าและโพกศีรษะของเขาอยู่ แต่แววตาเคียดแค้นชิงชังที่จ้องมองเธอทำให้ติชิลาหวาดกลัว เธอส่ายหน้าไปมาทำให้อีกฝ่ายลดมือคงแต่เลื่อนมาที่ลำคอพร้อมจะบีบให้แหลกคามือทุกนาที
“คุณ...คุณ พูดเรื่องอะไร...ฉัน...ฉันไม่รู้…”
“อย่ามาตีหน้าซื่อ! สารภาพมาก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน!” เขาออกแรงเพียงนิดเดียวหญิงสาวก็ปวดร้าวไปทั่วลำคอ
“ฉันไม่รู้! คุณจำคนผิดแล้ว!”
“ทำไมข้าจะจำคนตระกูลจิตรกัญญาไม่ได้”
“ฉัน...เอ่อ...ครอบครัวฉันไปทำอะไรให้คุณ!” ติชิลาพยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาของความหวาดกลัวไหลออกมา “ฉันเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก”
ชายในชุดดำหัวเราะในลำคอ “อย่าคิดว่าข้าจะเชื่อในสิ่งที่พูด”
“ฉันไม่เข้าใจ! พวกฉันไปทำอะไรให้”
“ติชิลา! ติชิลา!”
เสียงบิลลี่ตะโกนเรียกทำให้บุรุษในชุดดำชะงักไป เขาปล่อยมือจากลำคอของเธอ หญิงสาวเข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้น เธอหอบหายใจแรงจนต้องยกมือขึ้นกุมหน้าอก
“ติชิลา!” บิลลี่ตะโกนแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาเขาประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้นยืน “คุณมาทำอะไรที่นี่”
“เมื่อกี้...เมื่อกี้” ติชิลาพูดตะกุกตะกักแต่พอเหลียวมองรอบข้างก็ไม่เห็นผู้ชายในชุดดำคนนั้นแล้ว
“ผมเสียใจที่ปล่อยให้คุณหลงทาง” เขาโอบหญิงสาวมากอดและปลอบโยน
“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด!” ติชิลาพยายามจะอธิบายแต่เธอรู้สึกหวาดกลัวหนักขึ้น
“ตัวสั่นเชียว คุณกลัวมากสินะ วันนี้เรากลับโรงแรมก่อนดีกว่า” บิลลี่ประคองหญิงสามออกมาจากตรอกเล็กๆ แต่ติชิลาอดเหลียวมองไปอีกครั้งไม่ได้แววตาเมื่อครู่เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ? เรื่องอะไรกัน!
- Writer
