บทที่4. ตัวจริง
1091 Words
“ก็ผมยังไม่ได้พบตัวจริงนี่ครับ” บิลลี่สารภาพแล้วจ้องมองหญิงสาวอย่างไม่เกรงใจ
สายตาของหนุ่มอเมริกันคนนี้ทำให้ติชิลารู้สึกอึดอัดจนต้องแสร้งยกแก้วน้ำส้มขึ้นจิบ
“แล้วจะให้หลานช่วยอะไรละคะ”
“เป็นนางแบบ”
“นางแบบ?” ติชิลาถึงกับตะลึงไป เธอกะพริบตาถี่ๆ วางแก้วน้ำส้มลงแล้วตั้งสติ “พูดเล่นใช่ไหมคะ”
“อ้าว! ทำไมพูดแบบนั้นละหลานเพลง” วิชญะหัวเราะในลำคอ “หลานของลุงสวยขนาดนี้แค่เป็นนางแบบทำไมจะทำไม่ได้”
“เพลงไม่สวยขนาดนั้นหรอกค่ะ” เธอส่ายหน้าไปมาแล้ว
“คุณติชิลาคงไม่รู้ตัวว่าคุณสวยและเปี่ยมเสน่ห์มาก” บิลลี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ผมไม่ปฏิเสธเลยถ้าคุณติชิลาจะเป็นผู้สวมสร้อยเพชร ‘น้ำตาจันทรา’”
“พูดเล่นใช่ไหมคะ” ติชิลาทำหน้ายุ่ง “ดิฉันคิดว่าน่าจะหานางแบบมืออาชีพมาเดินแบบให้จะดีกว่าใช้นางแบบสมักครเล่นที่อาจหกล้มบนเวที”
“คุณก็เดินแบบที่คุณเดินเข้ามาในห้องอาหารนี่แหละ” บิลลี่พูดเสริม “เป็นธรรมชาติไร้จริตและการเสแสร้ง เหมาะแล้วที่จะสวมเพชรที่สวยที่สุด”
“แต่...แต่ว่า” ติชิลาหันมาทางลุง
“เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยซิหลานเพลง” วิชญะแตะหลังมือให้กำลังใจหลานสาว “ถือว่าทำบุญก็ได้ เพราะเราจะมีการรับบริจาคเงินเพื่อสร้างโรงพยาบาลเด็กด้วย”
ติชิลาถอนหายใจเบาๆ ดูท่าทางเธอจะปฏิเสธไม่สำเร็จเสียแล้ว “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ...จะให้เพลงทำอะไรบ้างค่ะ”
“เยี่ยม!” บิลลี่ดีดนิ้วดีใจ “เราจะมีการถ่ายภาพนิ่งก่อนเพื่อทำโปสเตอร์ประชาสัมพันธ์ท่องเที่ยวประเทศบัดรีญา”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ควรใช้นางแบบที่เป็นคนบัดรีญานะคะ” ติชิลาเสนอ
“เราก็อยากทำแบบนั้นแต่ประเพณีวัฒนธรรมของที่นี่ยังไม่ได้เสรีภาพกับผู้หญิงขนาดนั้น” บิลลี่ยิ้ม “แต่รับรองว่าเรามีเด็กๆ บัดรีญามาร่วมถ่ายรูปกับคุณแน่ๆ”
“ไม่ต้องห่วงนะหลานเพลง” วิชญะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “บิลลี่เป็นช่างภาพมือดี รับรองว่ารูปที่ออกมาต้องสวยและมีความเป็นศิลปะ ไม่มีรูปโป้ๆ เปลือยๆ ให้หลานกังวลใจหรอก”
“แต่เพลงไม่เคยเป็นนางแบบเลย เกรงว่าจะทำให้คนอื่นทำงานลำบาก”
“ก็เป็นตัวของตัวเองนั้นแหละ” วิชญะตบหลังมือหลานสาวเบาๆ ให้กำลังใจ “ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”
“ถ้าอย่างนั้น เพลงก็ยินดีเป็นนางแบบให้ค่ะ” เธอถอนหายใจเบาๆ “แต่งงานนี้งานเดียวนะคะ”
“อย่าเพิ่งพูดแบบนั้นเลย...เสร็จงานนี้แล้วหลานอาจจะติดใจก็ได้” วิชญะหัวเราะอารมณ์ดีขึ้นมาก “วันๆ เอาแต่อยู่ในโรงแรมคงจะเบื่อแล้วละซิ เดี๋ยวออกไปดูโดลเกชั่นกับทีมช่างภาพไหม”
“ก็ได้ค่ะ” ติชิลารับคำเบาๆ ด้วยความเกรงใจมากกว่าอยากไปเที่ยวเอง หญิงสาวยอมรับว่าอยากดูบ้านเมืองของบัดรีญาแต่การไปกับคนไม่คุ้นให้ความรู้สึกที่ชวนอึดอัดมากกว่า
“พรุ่งนี้เก้าโมงเช้าเราเจอกันที่ล็อบบี้ของโรงแรมนะครับ”
“ได้ค่ะ”
บิลลี่มองหญิงสาวด้วยสายตาชื่นชม เขาถ่ายภาพนางแบบมาหลายปีผ่านงานระดับโลกมานับครั้งไม่ถ้วนแต่กับนางแบบสมัครเล่นคนนี้มีอะไรบางอย่างที่ตราตรึงใจเขานัก! แต่ก็นั้นแหละ! เจอกันครั้งแรกเขาไม่อยากด่วนตัดสินใจว่าเธอจะเป็นสาวน้อยแสนบริสุทธิ์ในดินแดนมศัจรรย์นัก ของแบบนี้มันต้องค่อยๆ ดูกันไป!
ติชิลาหันมามองทางบิลลี่แล้วฝืนยิ้มนิดหนึ่ง ท่าทางขี้เล่นและเจ้าชู้เปิดเผยแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกว่า เขาไม่ใช่ผู้ชายแบบที่เธออยากเข้าใกล้นัก
แต่ก็นั้นแหละ! ขนาดผู้ชายที่เธอรักมากมายไม่มีวี่แววเจ้าชู้ยังนอกใจเธอได้ นับจากนี้เธอต้องระวัง ‘ผู้ชาย’ ทุกประเภทให้ดีๆ
......
เสียงผู้คนจอแจบนถนนสายเล็กๆ เรียกความตื่นตาตื่นใจให้กับหญิงสาวมากมายนัก ผักผลไม้พื้นเมืองหน้าตาแปลกๆ เสื้อผ้าแพรพรรณและเครื่องประดับแบบท้องถิ่นดึงดูดความสนใจของติชิลา เช้านี้เธอรู้สึกไม่อยากไปกับกลุ่มของบิลลี่ ดีนส์แต่ก็ไม่กล้าขัดใจผู้เป็นลุง ในขณะที่นั่งรถตู้มาด้วยกันเธอก็แทบไม่พูดอะไรกับใครเลย บิลลี่พยายามชวนคุยกับเธอมากเพียงใดก็ตาม แต่เมื่อรถแล่นมาได้ครึ่งชั่วโมงจนถึงตลาดท้องถิ่น เธอก็อดตื่นตาตื่นใจกับภาพที่เห็นไม่ได้
“คุณใช้เงินดอลล่าซื้อของก็ได้นะ แต่กับบ้างร้านเท่านั้น”
บิลลี่อธิบายด้วยรอยยิ้ม เขายอมรับว่าเมื่อเช้าที่เจอกันคิดว่าหญิงสาวหยิ่งและหัวสูง แต่พอได้เห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาก็เข้าใจเธอได้ในทันที
“เอ่อ...พวกเขาพดภาษาอังกฤษได้ไหมคะ”
ติชิลาถามอย่างเกรงใจและเดินตามบิลลี่ หญิงสาวพยายามรักษาระยะห่างไม่ให้ใกล้ชิดเกินไป แต่ผู้คนที่มากมายเบียดเธอจนไหล่ของเธอไปกระทบร่างสูงโปร่งของเขา
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ”
บิลลี่เผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ความเคลือบแคลงในตัวหญิงสาวค่อยๆ เลื่อนหายไปที่ละนิด คราแรกคิดว่าเธอคงแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา แต่เมื่อเห็นแบบนี้แล้วเขากลับหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็น เขาจับข้อมือหญิงสาวไว้เบาๆ และเมื่อเห็นแววตาตื่นตระหนกของติชิลาเขาก็หัวเราะออกมา
“กันผลัดหลง ผมไม่อยากมีปัญหากับคุณวิชญะ”
“ลุงของฉันเป็นคนมีเหตุผลเสมอค่ะ” ติชิลาพูดเสียงขึ้นจมูกนิดๆ จะดึงข้อมือตัวเองกลับแต่เขาไม่ปล่อย ผู้คนมากมายและเป็นสถานที่ที่เธอไม่รู้จัก ไม่คุ้นเคยทำให้เธอไม่กล้าปฏิเสธการคุ้มครองของเขา
“คุณมีผ้าคลุมผมมาด้วยหรือเปล่า” บิลลี่เอ่ยถามแล้วหยุดที่ร้านขายเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิง
“ไม่มีค่ะ” เธอส่ายหน้าเบาๆ วันนี้เธอสวมกระโปรงผ้าฝ้ายยาวครึ่งเข่าสีม่วงอ่อนหวานเหมือนดอกไวโอเล็ต เสื้อเอวจั้มผูกโบสีขาวทำให้เธอเหมือนดอกไม้เล็กๆ ที่น่าทะนุถนอม
- Writer
