สิ่งที่พี่ชายปกปิดเอาไว้
1785 Words
มหาวิทยาลัยมหานครคนอัจฉริยะ
"เฮียอั๋นคะ ทำไมเฮียถึงเลือกที่จะลงเรียนใยคณะนิเทศศาตร์สาขาวารสารศาสต์ดิจิทัลละคะ" ฉันเอ่ยถามพี่ชาย(คนละพ่อ) ขณะที่เรากำลังกินนั่งทานข้าวด้วยกันในช่วงพักกลางวัน
"เรียนเพื่อถ่ายรูปให้เสน่ห์ในวันที่เขารับปริญญาครับ" พี่ชายฉันน่ารักจังทุกคนว่าไหมคะ ไม่เห็นจะเหมือนผู้ชายบางคนแถวๆ นี้เลยสักนิด
"นี่มาวิน ขอถามหน่อยเถอะนะ ฉันสงสัยมานานแล้วอ่ะ ก็ในเมื่อเฮียอั๋นแกอายุปาเข้าไปสามสิบสี่ปีแล้ว ละทำไมพึ่งถึงมานึกลงเรียนมหาลัยตอนนี้อะ งง?"
แพรไหมมันทำหน้าเหมือนหมาสงสัยเลยอะทุกคน ดูท่ามันคงจะอยากรู้จริงๆ นะแหละ ฮ่าๆๆ
"ให้เจ้าตัวเขาตอบเองก็แล้วกัน" ฉันหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยให้กับท่าทางอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านของแพรไหม ก่อนจะหันไปเลิกคิ้วให้กับเฮียอั๋นที่กดหน้าลงเล็กน้อยมาเป็นคำตอบ
"ก็ตามจีบหญิงอะ พี่พึ่งเข้าเรียนมอสี่ก็ตอนตอนอายุยี่สิบเก้าปีแล้ว"
"เจ๋ง! แล้วเป็นไง จีบติดป่ะ"
มีใครได้กลิ่นของสตรีขี้เสือกบ้างไหมคะ -_-
"ก็... เขาเป็นฝ่ายที่เข้ามาขอพี่เป็นแฟนด้วยตังเองตั้งแต่วันแรกที่เปิดเทอมเลยค้าบ" เชื่อไหมว่าในตอนนี้เฮียฉันฉีกยิ้มกว้างซะจนปากแทบแกจะฉีกถึงสองหูอยู่แล้ว
"นั่นไงพูดถึงก็มาเลย เขาละ...ยอดดวงใจไอ้อั๋น!"
ฝ่ายแพรไหมที่ได้ยินเฮียอั๋นพูดแบบนั้นมันก็รีบหันหน้าไปมองตามที่เฮียแกชี้ไปในทันทีตามวิสัยคนสอดรู้สอดเห็น ฮ่าๆ
"เฮ้ย!ไม่จริงน่า" เสียงแพรไหมเอ่ยขึ้นเหมือนกับว่ามันจะไม่เชื่อในสิ่งที่ตาตัวเองเห็น จนทำให้ฉันที่ยังคงก้มหน้าก้มตาทานข้าวในจานของตัวเองอดไม่ได้จริงๆ ที่จะสงสัยขึ้นมาบ้าง
"ทำไมวะ" จนถึงขั้นหันไปมองตามมันไปอีกคน "โห..."
ทุกคน! คือพี่ผู้หญิงคนนี้ที่เป็นแฟนของเฮียอั๋นเธอสวย สวยแบบสวยมาก สวยอึ้ง สำคัญไปกว่านั้นก็คือพี่เขาตัวเล็กมาก! ตัวเล็กแถมยังน่ารักน่าทนุถนอมเหมือนตุ๊กตาอีกต่างหาก! ถ้าจะให้ประเมินด้วยสายตาอันเฉียบคมของน้องมาวินคนนี้แล้วนั้น...น้ำหนักของพี่แกไม่น่าจะถึงสี่สิบห้ากิโลกรัมอย่างแน่นอน! ตาคู่นั้นก็กลมโต ผิวพรรณก็ขาวใส และสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกอิจฉาพี่แกนั้นก็คือ หน้าอกหน้าใจที่มันโคตรจะใหญ่สะบึ้มของพี่แกนั่นเอง พี่ผู้หญิงคนนี้เพอร์เฟคไปหมดทุกอย่างจนฉันกล้าที่จะกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเลยว่าพี่ชายฉันแม่งโคตรจะสุดยอดเลยที่สอยหัวใจของพี่แกมาไว้ในครอบครองได้!
"ใครอะ" เสียงเล็กๆ หวานๆ นั้นเอ่ยถามเฮียอั๋นด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่นัก แต่ก็เข้าใจได้แหละเพราะพี่แกคงจะยังไม่รู้ว่าฉันเป็นน้องสาวของเฮียอั๋น
"ใช่พี่เสน่ห์ พี่ที่...ร้องเพลงกับพี่ทาโร่ วงซีบรา พี่ที่เป็นฮอต ธ.ศ.ว ด้วยใช่ไหมคะ!" แพรไหมรีบแทรกขึ้นมาอย่างเก็บท่าทีประหม่าของตัวเองเอาไว้แทบจะไม่มิด จนฉัดอดไม่ได้จริงๆ ที่จะคิดในใจว่ามันจะน่าตื่นเต้นมากถึงขนาดนั้นเลยหรือไงกัน
"ใช่ค่ะ" พี่เสน่ห์ตอบสั้นๆ และส่งยิ้มอ่อนๆ มาให้แพรไหม
"ปากกา ปากกาฉันอยู่ไหน ขอลายเซ็นหน่อยค่ะ"
"O_O" ฉันอึ้ง พี่อั๋นอึ้ง แฟนพี่ชายฉันอึ้ง ก่อนพวกเราทุกคนจะพากันมองไปยังแพรไหมเป็นตาเดียวกันด้วยความรู้สึกที่ยังคงอึ้งไม่หาย
"นี่ค่ะ" พี่เขาฉีกยิ้มมาอ่อนๆ ส่งมาให้แพรไหมอีกครั้ง และให้ตายเถอะ ให้ตาย (เสียงรอนจากเรื่อง Harry Potter) คนอะไรวะที่มันจะใช้คำว่าสวยได้มากขนาดนี้
"แล้วสรุปว่าใคร" นาทีต่อมาพี่แกก็กลับเข้าสู่โหมดหน้านิ่งเหมือนเดิมก่อนจะหันไปถามเฮียอั๋นในสิ่งที่แกต้องการจะรู้คำตอบอีกครั้ง
"น้องเขาชวนมากินข้าวด้วยจ๊ะ" มีใครได้กลิ่นคนกลัวเมียบ้างไหมคะ ฮ่าๆ
"อ๊าย!" ฉันสะดุ้งจนสุดตัวด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดีๆ แพรไหมที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉันมันก็เสือกหวีดร้องขึ้นมาจนดังลั่นไปทั้งแคนทีนของมหาวิทยาลัย
"อีผีบ้า! กูตกใจหมดเนี่ย มึงเป็นอะไรของมึง"
"น่ะ...นั่น! แก๊งฮอต ธ.ศ.ว พี่เสน่ห์ พี่แนนซี่ พี่ซันนี่ พี่ฟ้าใส พี่น้ำหวาน โอย...อีแพรจะเป็นลม"
ฉันหันไปมองแพรไหมที่กำลังหยิบเอาสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมาก่อนจะวิ่งไล่ขอลายเซ็นรุ่นพี่หน้าตาน่ารักทั้งห้าทีละคน ด้วยความรู้สึกทึ่งจัดแต่...จะว่าไปรุ่นพี่ทั้งห้าคนที่ว่าเขาก็สวยมากกันจริงๆ แหละ และดูเหมือนว่าคงจะไม่ใช่แค่แพรไหมหรอกที่กำลังจะหลอมละลายเพราะความสวยของรุ่นพี่เขา ยังมีเหล่ารุ่นพี่ผู้ชายหลายคนในมหาลัยต่างก็ตรงเข้ามาขอถ่ายรูปกับพวกรุ่นพี่เขาด้วยเหมือนกัน
"วันนี้ไปอีเว้นท์มั้ย" พี่เสน่ห์หันมาถามพี่ชายฉัน อีเว้นท์ที่ว่าคือคลับของพี่ชายฉันน่ะ หรือจะเรียกภาษาปากก็คือผับนะแหละ
"ไปจ้า! ว่าแต่...จะให้อั๋นไปรับไหมจ๊ะที่รัก"
"ไม่ต้อง ฉันให้จอห์นนี่มารับ" พี่เขาพูดเพียงเท่านั้นก็เดินออกไปกับกลุ่มเพื่อนอีกสี่คนในทันที
"จ๊ะๆ ที่รักเจอกันนะจ๊ะ"
"ฮ่าๆๆ อะไรของเฮียเนี่ยตัวโตซะเปล่าแต่เสือกกลัวเมียเอาซะได้" ฉันหยอกเหย้าเฮียอั๋นเมื่อมั่นใจได้แล้วว่าพี่เสน่ห์กับพวกเพื่อนๆ ของแกได้พากันเดินหายไปจนลับสายตาพวกเราทั้งสามคนแล้ว
"ถามจริง ทำไมเขามาจีบเฮียอะ เพราะเฮียเป็นเจ้าของอีเว้นท์อะเหรอ"
แพรไหมเป็นคนตั้งคำถามที่จริงๆ แล้วฉันเองก็แอบคิดถึงเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน เพราะว่าเฮียนอั๋นนั้นถือได้ว่าเป็นผู้ชายหน้าตาธรรมดามากๆ สำหรับสาวๆ อย่างเราๆ รูปร่างก็สูงใหญ่เทอะทะซ้ำยังมีผิวสีแทนออกคล้ำอีกต่างหาก ถ้าจะมีอะไรที่ดีก็สักอย่างก็คงจะไม่พ้นคำว่า 'รวย'
"เปล่านะ ไม่เอาน่า! อย่าคิดแบบนั้นกันสิครัย เสน่ห์เขาเข้ามาขอพี่เป็นแฟนในตอนนั้นก็เพราะว่าเธอคิดว่าพี่เป็นเด็กมอสี่จริงๆ ต่างหากเล่า!"
พี่ชายฉัน... จะอวดว่าตัวเองหน้าเด็กอย่างนั้นสินะ ฮ่าๆๆ
"แต่พี่ก็หน้าเด็กจริงนะแหละ" แพรไหมว่าและฉันก็เห็นด้วย เพราะเฮียอั๋นแกดูเด็กกว่าอายุจริงของแกจริงๆ
"งั้นคืนนี้พี่ช่วยมารับหนูกับยัยวินหน่อยได้ไหมคะ หนูอยากไปอีเว้นท์ไม่ไปนานละ น้า~ "
ฉันที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบพยักหน้ารับอย่างรู้สึกเห็นด้วยกับความคิดข้างต้นแพรไหม
"คืนนี้สี่ทุ่มเจอกัน บาย" พี่ชายฉันตอบรับพร้อมรอยยิ้มที่โคตรจะอบอุ่นก่อนจะแยกตัวเองออกไป
"บาย"
หลังจากพี่ชายฉันเดินออกไปแล้วฉันกับแพรไหมก็รีบเก็บข้าวของและวิ่งไปเรียกใช้บริการพี่วินมอเตอร์ไซค์เพื่อจะไปซื้อชุดใหม่ไปแดนซ์กันในทันที ละสำคัญสุดคือวันพรุ่งนี้เป็นวันหยุดซะด้วย ไชโย!
Event Club (คลับอีเว้นท์)
"อ้าว! พี่โทโมะหวัดดีค่ะ" ฉันเอ่ยทักพี่โทโมะที่กำลังจะเดินเข้าอีเว้นท์เช่นเดียวกันกับฉัน แพรไหมและเฮียอั๋น
"อ้าว! มาไงละหึเรา แล้วนั่นใครละเพื่อนหนูเหรอ?" ตอนแรกฉันคิดว่าพี่แกจะหมายถึงแพรไหมเอาซะอีก แต่ที่ไหนได้เพราะพี่แกกำลังเบนสายตาไปทางพี่อั๋นที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันต่างหากละ
"พี่ชายคนละพ่อของมาวินเองค่ะพี่โทโมะ หนูยังไม่มีแฟนค่ะ"
"พี่ชายจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ เป็นเด็กเสี่ยก็ว่าไป" ปากไม่เป็นมงคลแบบนี้มีใครไม่กี่คนหรอกเชื่อฉันสิ เหอะๆ
"สวัสดีครับไอ้เฮียอั๋น" พี่คีตะก้มไหว้พี่ชายของฉันด้วยท่าทีนอบน้อม ว่าแต่...คนอย่างหมอนี่มันรู้จัการถ่อมตนด้วยเหรอเนี่ย!
"หวัดดีไอ้น้อง ละคนที่น่ารักๆ คนนี้น้องสาวพี่เองครับ ปากเสียแบบนี้เดี๋ยวก็จบแบบศพไม่สวยหรอกไอ้ห่า" พี่อั๋นเดินไปเขย่าไหล่เขาเบาๆ อย่างรู้กัน ดูเหมือนว่าพวกเขาคงตะสนิทกันมากพอสมควรอยู่แหละ
"เข้าไปข้างในกัน" เฮียอั๋นที่เป็นเจ้าของสถานที่เอ่ยปากชวน ก่อนที่เราทุกคนจะทยอยเดินตามหลังเฮียแกไปอีกที
"โอ้โห! อีวินมึงดู พี่แกเล่นกระดกเหล้าอย่างกับแดกน้ำเปล่า" ฉันหันไปมองตามนิ้วของแพรไหมที่ชี้ยาวออกไปก็เห็นภาพผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่กำลังยกแก้วน้ำสีอำพันลงคอไปภายรวดเดียวหมดประหนึ่งว่ากำลังดื่มน้ำเปล่าอย่างที่แพรไหมบอกมาจริงๆ
ก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้ พี่เสน่ห์และเพื่อนสาวสวยอีกสี่คนของแกนั่นเอง
"คารวะท่านอาจารย์" พี่คีตะกับพี่โทโมะที่เห็นแบบนั้นก็ถึงกับยกมือขึ้นมาทับกันไว้ตรงหน้าอกแล้วก่อนจะโค้งตัวลงคำนับอย่างพร้อมเพรียงกัน
"เราน่ะไม่ต้องนะ สปายก็เมาแล้ว" พี่อั๋นหันมาสั่งฉันเสียงเข้ม ว่าแต่...อย่าพูดถึงเรื่องนี้ต่อสาธารณชนจะได้ไหมจ๊ะ หนูอายเขาจ้าไอ้เฮีย -_-"
"อ่อนจร่ง ไม่ใช่คอนะ ปัญญาต่างหาก...ที่อ่อน" ถ้าคนเรามันจะปากเสียได้ตลอดเวลาได้ขนาดนี้อะนะทุกคน
จุ๊บ!
"ไม่ต้องไปสนใจมัน นั่งเถอะ" เฮียอั๋นก้มลงมาจุ๊บหน้าผากของฉันเบาๆ ก่อนที่ฉันจะกอมแก้มเฮียคืนไปหนึ่งที
โครม! เพล้ง!
อะ เกิดเรื่องไรอีก
- Writer
