สองสาวเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องพัก ณิชามานั่งคุยกับน้องสาวเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายโดนตำหนิต่อหน้าอรษาและอิศราที่ถือว่าเป็นคนนอกครอบครัว
“ที่คุณพ่อคุณแม่พูดอย่าถือโกรธท่านเลยนะ” ณิชาบอกแก่น้องสาวด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย
“ฐาไม่ได้โกรธค่ะ แต่ยอมรับว่าน้อยใจอยู่บ้าง ก็พวกท่านเชียร์ฐาให้พี่วิชญ์ออกนอกหน้านอกตาขนาดนั้น ป้าอรกับพี่อิศก็คงจะมองออกแล้วมั้งคะ” เธอพูดไปใบหน้าสวยก็งอง้ำไปด้วย
“พวกท่านก็หวังดีแหละ อีกอย่างคุณแม่ก็พูดถูก ฐาเรียกสรรพนามกับพี่วิชญ์ห่างเหินเกินไป พี่เข้าใจนะว่าฐากำลังรู้สึกแบบไหน เราน่ะขี้น้อยใจมาตั้งแต่เด็กแล้ว” ณิชาพูดตรงประเด็นจนณัฐฐาถอนหายใจออกมา
“ค่ะ ฐายอมรับว่าขี้น้อยใจ น้อยใจที่ทุกคนชื่นชอบพี่วิชญ์จนกลายเป็นความอิจฉาก็เลยทำตัวห่างเหินกับเขาแบบนี้” น้องสาวยอมรับเสียงเบาแล้วทิ้งตัวนอนบนเตียงด้วยความอ่อนใจ
ณิชาเองก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ จ้องมองเพดานแล้วถอนหายใจออกมาเช่นกัน “พี่เ
