ภายในห้องพักของณัฐฐา หญิงสาวนอนเปิดดูรายการโทรทัศน์เอาไว้เป็นเพื่อนเพราะต่างถิ่นแบบนี้เธอนอนคนเดียวรู้สึกไม่คุ้นที่นัก
แม้ตาจะจับจ้องกับหน้าจอขนาดสี่สิบเอ็ดนิ้วตรงหน้าแต่ว่าตอนนี้ในสมองกำลังนึกถึงแต่เรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างเธอกับวิชญะวนเวียนอยู่ไม่ยอมหยุด
“แซนด์วิชมีสามชิ้น พี่แบ่งให้น้องณิกับน้องฐาคนละชิ้น” เด็กชายพูดเสียงนุ่มแล้วแบ่งขนมที่มารดายกมาให้แบ่งให้กับแขกผู้มาเยือนเพื่อรองท้องก่อนถึงมื้อหลัก
“ฐาไม่อิ่มหรอกชิ้นเดียว” ณัฐฐาน้องเล็กสุดพูดด้วยความเอาแต่ใจ
“เกรงใจอาวารีบ้างสิฐา อีกอย่างเดี๋ยวก็ได้เวลากินข้าวแล้ว” ณิชาบอกน้องสาวของตน
“ไม่เป็นไร งั้นพี่แบ่งส่วนของพี่ให้น้องฐานะครับ ถ้าไม่พอบอกได้เดี๋ยวพี่ไปทำให้”
“พี่วิชญ์ทำเป็นด้วยเหรอคะ” ณัฐฐาถามอย่างตื่นเต้น เธอชื่นชอบแซนด์วิชที่วารีทำเพราะไม่เหมือนที่อื่น
“แม่พี่ทำน้ำสลัดเอาไว้เป็นกระปุกเลย แค่เอามาทาขนมปังแล้วก็ใส่หมูหย็อง
