ถึงแล้ว พรลักษมีเปิดประตูคว้ากระเป๋าออกไปก่อน แต่พอเข้าห้องมาแล้วเลยนึกขึ้นได้ว่าลืมถุงเสื้อผ้าไว้บนรถ เพราะเขาเอามันไปถือเมื่อออกมาจากร้านแล้วโยนไปไว้ที่เบาะหลังนั่น ลงรถเธอมัวแต่โมโหเลยลืม จึงคว้าโทรศัพท์และคีย์การ์ดจำใจเดินไปเคาะห้องเขา
“ฉันลืม…” พูดได้แค่นั้น เขาแทรกขึ้น
“ไปค้นเอาเองได้ไหม ผมจะอาบน้ำ”
เธอเดินตรงเข้าไปในห้อง รื้อของที่เขาวางไว้บนโต๊ะแต่ไม่เห็นเลยเสียเวลาหาจนไปพบว่ามันวางระเกะระกะที่โซฟาในห้องนอนของเขา
ได้ของตามที่ต้องการก็ว่าจะกลับห้องเลยไม่รอเขา
แต่เจ้าของห้องเหมือนจะรู้นิสัยเธอดี เขาเปิดประตูออกมาพร้อมนุ่งผ้าขนหนูสะอาดตาออกมาผืนเดียว อีกมือมีผ้าขนหนูสีเดียวกันแต่ผืนเล็กกว่าเช็ดผมดำที่เปียกชุ่ม
ให้ตายเลยเถิด
เขาไม่เคยทำเวลาขนาดนี้มาก่อน รีบอาบน้ำเพื่อจะมาดักรอผู้หญิง ครั้งแรกในชีวิตของจักรพรรดิแท้ทีเดียว
พรลักษมีตะลึงงันเล็กน้อย หน้าร้อนวูบกับสภาพของผู้ชายตรงห
