เธอเริ่มฟังเขาและหยุดดิ้นอาชว์จึงปล่อยมือจากปากเธอแล้วใช้ศอกพยุงตัวเองไม่ให้เทน้ำหนักที่เธอไปทั้งหมด เขายังกักกันเธออยู่เพื่อให้พูดกันให้รู้เรื่อง... เฟื่องฟ้าไม่สนการใกล้ชิดอะไรทั้งนั้นในยามนี้ เธอสนใจฝักใฝ่อยู่เรื่องที่คุยกับเขาเพียงเรื่องเดียว จึงไม่ทันได้รู้สึกกับร่างสูงที่แนบชิด
เรียกได้ว่าไฟโกรธาทำให้เธอลืมนึกไปว่าตัวเองได้อยู่ภายใต้ร่างกายหนาและถูกกักกันโดยอ้อมแขนของเขาแบบแนบชิดใกล้เกินกว่าที่ตั้งใจไว้
“คุณก็เลยลอยแพฉันแล้วแวะหากิ๊กไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย... โทรศัพท์ไม่มี โทรตู้สาธารณะก็ได้ คุณไม่คิดหรือไงว่าฉันเข้าบ้านคุณมาแล้วจะเป็นยังไง”
“ตอนโทรบอกให้น้องไปรับคุณยายอายก็ไม่เห็นถามอะไรสักคำผมก็เลยนึกว่าที่บ้านรู้เรื่องคุณแล้วเลยไม่โทรบอกอะไรเพิ่ม ผมก็เพิ่งรู้เมื่อเช้านี่เองว่าพ่อผมไม่ได้บอกว่าไปขอคุณให้ผม เมื่อเช้าผมโทรถามท่านท่านก็คิดว่าผมจะบอกเอง ท่านเกรงใจคุณแม่กลัวคุณแม่โกรธท่าน
