EP 1 ควายตัวพ่อ
1155 Words
“พี่ต๊ะมาอยู่นี่เอง เดี๋ยวนี้ไม่โทรหาฮันนี่เลยนะคะ~”
สิ้นเสียงกระเง้ากระงอด วงแขนเล็กๆ นุ่มๆ ก็โอบรอบคอผมจากทางด้านหลังในผับชื่อดังย่านเอกมัย ฮันนี่ไหนไม่รู้ดูเหมือนจะจำไม่ได้ แต่ถ้าโถมมาแรงอีกนิดมาร์ตินี่ในมือผมหกแหงๆ แล้วนะ -_- พอหันกลับไปมองใบหน้าสวยจัดจ้านในแสงไฟสลัวที่กะพริบเปลี่ยนสีสัน
...ก็ยังจำไม่ได้อยู่ดี -_-;
“พี่ต๊ะนี่! อย่าบอกนะคะว่าจำฮันนี่ไม่ได้!!”
ผมยิ้มรับ ก่อนตวัดวงแขนรั้งร่างบางมานั่งบนตัก และก้มลงไปกระซิบข้างหูเธอแข่งกับเสียงดนตรีดังสนั่น
“พี่แค่ตกใจน่า... น่ารักแบบนี้ใครจำไม่ได้ก็ควายแล้วครับ” แอบต่อในใจอีกนิดว่าผมนี่แหละควายตัวพ่อ -_-
ร่างเล็กในอ้อมแขนแย้มยิ้มเอียงอายอย่างมีจริตจะก้าน ก่อนผละลุกเดินไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนเธอที่โซนโซฟาห่างออกไป แต่ไม่วายส่งสายตาหวานๆ มาให้เป็นระยะ ...ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าฮันนี่ไหน สงสัยเป็นเด็กที่เคยเฟลิร์ตกันคืนเดียวแล้วจบกันไปมั้ง ช่างเหอะ ขี้เกียจคิด
“น่าอิจฉาจริงโว้ย! พ่อนายแบบชื่อดังแถมพ่วงตำแหน่งเดือนคณะนิเทศฯ เนี่ย สาวๆ ติดเกรียวจนจำหน้าผู้หญิงที่เคยเฟลิร์ตไม่หมดแล้วสิ โอ๊ย! อิจฉาาา”
ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนหันมาสั่งซัมบูก้าจากบาร์เทนเนอร์ให้เพื่อนอย่างรู้ใจ แค่เพียงไม่นานแก้วน้ำเมาลนไฟก็ถูกเลื่อนมาวางตรงหน้า พร้อมกับที่กังฟูโยนกุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์สีดำลงบนเคาน์เตอร์
“กระเป๋ามึงตกอยู่บนเบาะรถ”
“เออ ขอบใจ” ผมว่า พลางเก็บของบนเคาน์เตอร์ใส่กระเป๋ากางเกง วันนี้ผมแวะรับกังฟูมาด้วยเพราะรถมันเข้าอู่ แล้วกังฟูมันดันลืมโทรศัพท์มือถือไว้บนรถ ผมเลยต้องให้กุญแจไปเปิดเอา
“รูปในกระเป๋านั่นใครวะ” กังฟูถาม แต่ยกแก้วเหล้าชูขึ้นทักสาวโต๊ะข้างๆ
“รูปไหน?”
“คนที่สวยๆ ผมสั้นๆ ตาคมๆ นั่นไง แฟนมึงเหรอวะ! เจ๋งโคตร สยบคาสโนว่าตัวพ่อแบบมึงได้... รึเปล่า? ก็ยังเห็นมึงออกมาเที่ยวทุกคืนนี่หว่า”
“ไม่ใช่ นั่นพี่กู”
“เฮ้ยๆ ไม่เห็นเคยบอกว่ามีพี่สาวสวยแต๊สวยว่า อย่าบอกนะว่าหวงเหมือนพวกพ่อๆ ที่เคยเจ้าชู้แล้วหวงลูกสาวอะไรทำนองนั้นน่ะ”
“พี่ชายต่างหาก”
พรวด!
“...”
เหล้าอุ่นผสมน้ำลายพุ่งออกมาจากปากกังฟูสู่หน้าผมทันทีแบบไม่มีสัญญาณเตือนภัยล่วงหน้า แถมไอ้คุณเพื่อนตรงหน้ายังอ้าปากค้างมองผมเหมือนเห็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับแปดของโลกกำลังถูกชโลมด้วยซัมบูก้าลนไฟ -_-^
“แต่มีหน้าอกนี่หว่า ใหญ่ด้วยอะ”
“ซิลิโคนสิไม่ว่า”
ผมรับผ้าเย็นจากบาร์เทนเนอร์มาฉีกซองออกเช็ดหน้า ปล่อยให้กังฟูทำหน้าเอ๋อต่อไป ก่อนที่มันจะสะบัดหัวอย่างงงๆ แล้วหันไปยกมือสั่งเครื่องดื่มแก้วใหม่
“เออ แล้วอีกคนล่ะ รูปที่ซุกไว้ข้างหลัง คนที่ผมยาวๆ ผิวขาวๆ ตาโตๆ ดูเด็กๆ หน่อยน่ะ น้องสาวมึงอีกรึไง น่ารักดีว่ะ” พอตั้งสติได้ก็ยิงคำถามมาอีกแบบไม่กลัวผมรู้เลยนะว่ามันเปิดกระเป๋าผมดูไปถึงซอกไหนมุมไหน ผมโยนผ้าเย็นลงบนเคาน์เตอร์ ก่อนพ่นลมหายใจยาวเหยียด กว่าจะเค้นคำตอบออกไปให้มันได้
“ใช่... น้องสาว”
“จริงดิ! จีบได้ป่าววะ”
“ซายน์มีแฟนแล้ว แล้วก็มีพี่ชายที่ดุกว่าเสืออยู่สองคน มึงจะลองดูไหมล่ะ” พี่ชายในที่นี้ หมายถึงผมกับไอ้โซดาน่ะ -_-+
กังฟูยิ้มเจื่อน ก่อนหันไปทางเวทีด้านหลังเมื่อเสียงเพลงร็อกดังสนั่นเงียบไปได้สักพักระหว่างรอเปลี่ยนวงดนตรี เมื่อกี้ได้ยินแว่วๆ ว่าจะมีนักร้องน้องใหม่มาคั่นเวลารอดีเจเตรียมพร้อมสักเพลงสองเพลงน่ะนะ
“เฮ้ย! ไอ้ต๊ะ ดูดิ นักร้องใหม่สวยเฉียบไปเลยว่ะ”
แรงเขย่าที่ไหล่พร้อมเสียงตะโกนข้างหูเรียกให้ผมหันมองไปยังเวทีที่ปกติไม่เคยสนใจ ท่ามกลางแสงสลัวบนเวทีเด่นสะดุดตา ร่างระหงที่ยืนอยู่กลางเวที เธอสวมเดรสสีดำสั้นจู๋ที่ดูเข้ากันดีกับดอกไม้แฟชั่นสีดำที่คาดไว้บนเรือนผมดำขลับกับหน้ากากคาดดวงตาแบบเรียบ เส้นผมส่วนหนึ่งถูกรวบไว้ทางด้านหลัง ส่วนด้านหน้าปล่อยยาวลงมาจนถึงเนินอกอวบอัด
ผมให้คำจำกัดความของผู้หญิงบนเวทีนั้นได้แค่สองคำว่า ‘เซ็กซี่’ และ ‘ลึกลับ’
อืม ชักน่าค้นหา...
พอดนตรีจังหวะป๊อปแดนซ์ถูกเปิดจากลำโพงขนาดใหญ่ ร่างเย้ายวนก็เริ่มวาดลวดลายโยกตัวไปตามจังหวะสะกดสายตาให้ใครต่อใครให้มองไปบนเวทีแบบแทบไม่ละสายตาไปไหน ยิ่งเสียงใสๆ ในเพลงสากลสำเนียงชัดแจ๋วดังผ่านไมโครโฟน ก็ยิ่งราวกับพวกเราถูกมนต์ดำของแม่มดจอมยั่วบนเวทีเล่นงานเข้าอย่างจัง
พอเพลงจบ และคนบนเวทีโค้งศีรษะให้ผู้ชมเป็นสัญญาณว่าหมดหน้าที่แค่นี้ เสียงปรบมือก็ดังลั่นสนั่นผับแบบที่ผมไม่เคยเห็นกรณีนี้เลยนะ จะว่าไปเสียงเธอก็ไม่ถึงกับเทพอะไรหรอก แค่คล้ายเสียงนักร้องตัวจริงของเพลงนี้มากๆ เท่านั้น หน้าตาและรูปร่างถึงจัดว่าเพอร์เฟค แต่นักร้องคนอื่นๆ ก็ไม่ต่าง
แต่เธอมี ‘พลัง’ ประหลาดที่ดึงดูดให้ละสายตาได้ยาก...
“เรียกมั้ยวะ เดี๋ยวโดนตัดหน้านะโว้ย” กังฟูหันมาบอก แต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว เพราะร่างระหงเดินลงจากเวทีตรงไปยังโต๊ะโซนโซฟาที่มีอาเสี่ยแก่ๆ นั่งอยู่กับผู้ชายสองสามคนที่สวมชุดสีดำแบบเดียวกัน “วะ! โดนตัดหน้าจนได้ มึงน่ะชักช้า” กังฟูยังบ่นไม่เลิก
“ช่างเหอะ แค่ผู้หญิงคนเดียวมึงจะมุ่งมั่นอะไรขนาดนั้นวะ”
“แล้วมึงจะไปไหน”
“ไปห้องน้ำ เดี๋ยวมา”
กังฟูพยักหน้ารับทราบ ก่อนหันไปทักสาวสวยที่เดินผ่านพวกเราทางด้านหลังอย่างสนิทสนม ดูท่าจะลืมเรื่องผู้หญิงบนเวทีนั่นไปแล้ว -_- แต่ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวเดินออกจากเคาน์เตอร์ เสียงโวยวายที่แว่วมาก็ทำให้ผมหันมองไปตามสัญชาตญาณ และหมุนตัวกลับอย่างไม่ใส่ใจ แต่ภาพที่เห็นผ่านตาเมื่อครู่ก็กลับทำให้ผมต้องหันขวับมองไปอีกรอบ
นั่นมันนักร้องน้องใหม่ที่ผมกับกังฟูเล็งไว้นี่หว่า!!
- Writer
