รอยอาญา

EP 12

“เพลงสบายดีค่ะ คุณพ่อด้วย พี่พีล่ะคะ เป็นยังไงบ้าง ทำไมพี่พีต้องเป็นแบบนี้คะ ทำไมบ้านเราต้องเจอแต่เรื่องร้ายๆ ด้วยคะ” เธอร่ำไห้ถามพี่ชาย

“มันก็สมควรกับการกระทำของพี่แล้วนี่เพลง ใครทำกรรมอะไรเอาไว้ เราก็ต้องชดใช้มัน พี่ทำตัวไม่ดี พี่ก็ต้องเจอแต่สิ่งที่ไม่ดีอย่างนี้ล่ะ เพลงเองก็ต้องทำตัวดีๆ นะ อยู่ข้างนอก มีอิสระเสรีอยู่ในมือแล้วอย่าใช้มันไปในทางที่ผิดๆ เดี๋ยวจะเป็นเหมือนพี่” เขาบอกน้องสาวด้วยสีหน้าของคนที่เจนชีวิต เพราะเวลาอยู่ในคุกหกปีสอนอะไรต่อมิอะไรหลายๆ อย่างให้เขา

“พี่พีคะ เพลงเอาของมาฝากค่ะ ช็อคโกแลตขาวที่พี่พีชอบค่ะ” น้องยกกล่องให้พี่ชายดู หากแต่ให้ตอนนี้ไม่ได้ เพราะต้องผ่านการตรวจสอบจากเจ้าหน้าที่ก่อน

“ขอบใจมากนะเพลง เอามาเยอะหรือเปล่า พี่จะเอาไปแบ่งเพื่อนๆ ข้างในด้วย นานๆ ทีพี่จะได้มีอะไรให้พวกเขากินด้วยสักที ลุงโป่งมาเยี่ยมทีก็ไม่ค่อยมีอะไรมาฝากมาก แต่ก็ยังดีที่ลุงโป่งมาเยี่ยมพี่บ่อย” เขายิ้มบางๆ ให้น้อง

“แล้วว่าแต่ตกลงเพลงจะเอายังไงเรื่องบ้านกับบริษัท เจ้าหนี้ผ่อนผันให้ไหม เพลงไปคุยกับเขาหรือยัง” เขาห่วง เพราะเคยบอกไว้ครั้งก่อนว่าหลุดจำนองแล้ว จะรอให้ระพีพรรณกลับมาก่อน แล้วค่อยหาทางออก

“ไปมาแล้วค่ะ แต่พี่พีคะคนที่เป็นเจ้าหนี้เรา ไม่ใช่นายเมธีนะคะ แต่เป็นอีกคน...” ระพีพรรณเล่าเรื่องต่างให้พี่ชายได้รับรู้ 

“ไม่ได้นะเพลง ไอ้ดำมันคงจะไม่ปล่อยให้เพลงได้สบายหรอกนะ เงินตั้งเยอะแยะ อย่าไปทำเลยนะเพลง ไม่ได้ก็ไม่เอา มีแค่ไหนก็อยู่แค่นั้นเถอะ อยู่ข้างนอก ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน มันก็ยังดีกว่าอยู่ในนี้เป็นร้อยเท่า” เขาไม่เห็นด้วยกับความคิดเธอ

“เพลงแค่บอกพี่พีว่าถ้าหาเงินไม่ได้ค่ะ แต่ถ้าหาได้เพลงก็ไม่ต้องไปทำงานให้เขา แต่ถึงจะทำ ถ้ามันจำเป็นเพลงก็คงจะต้องทำค่ะ เพลงไม่อยากให้คุณพ่อผิดหวัง ห้าปี มันคงไม่นานเท่าไหร่ค่ะ ก็อย่างที่พี่พีบอก อยู่ข้างนอกคงจะดีกว่าที่พี่พีอยู่ในนี้ ไม่ต้องห่วงเพลงนะคะ” เธอบอก

“โธ่เพลง เพราะพี่แท้ๆ ทุกคนถึงได้มาเดือดร้อนกันแบบนี้ พี่ขอโทษๆ” เขาพร่ำบอกน้องสาว

“หมดเวลาเยี่ยมแล้ว” เจ้าหน้าที่คุมขัง เดินเข้ามาให้สัญญาณ

“แล้วเพลงจะเขียนจดหมายมาเล่าให้พี่พีฟังนะคะ เพลงจะหาเวลามาเยี่ยมพี่พีใหม่” เธอรีบบอกเมื่อเจ้าหน้าที่มายืนรอรับระพีพงศ์ให้เข้าไปด้านใน

“ไม่ต้องห่วงพี่นะเพลง ดูแลตัวเองดีๆ พี่ฝากพ่อด้วย”

เขาพูดได้แค่นั้น ก็ต้องหยุดแล้วก็ลุกเดินหายเข้าไปข้างใน ทิ้งให้ผู้เป็นน้องมองตามพี่ชายด้วยหัวใจที่ปวดร้าวยิ่งนัก แล้วน้ำตามันก็พาลไหลออกมาอีกครั้งที่มองตามพี่ชายเดินหายลับไป โดยมีผู้คุมขังเดินประกบคู่ไปไม่ห่าง

สีหน้าของระพีพรรณที่เดินออกมาจากโทรศัพท์สาธารณที่ใช้สำหรับโทรข้ามทวีปไม่ค่อยจะสู้ดีสักเท่าไหร่ หลังจากที่ออกมาจากเยี่ยมระพีพงศ์ เธอก็ตัดสินใจโทรหาธนากรอีกครั้ง แต่ไม่มีคนรับสาย เธอได้แต่ฝากข้อความกับเครื่องตอบรับเอาไว้ และมันก็เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วเธอก็ไม่อยากจะจดจำ

เธอยืนเหลียวซ้ายแลขวาอยู่ตรงมุมถนนอยู่นาน เหมือนกับไม่แน่ใจว่าจะเอายังไงกับหนทางที่จะเดินต่อไป แล้วเธอก็ยิ้มให้กับจุดหมายที่เพิ่งมองเห็น นั่นคือร้านอินเตอร์เน็ตนั่นเอง ระพีพรรณสาวเท้าตรงไปยังจุดหมายด้วยความมั่นใจ แต่ไม่นานเธอก็กลับออกมาพร้อมกับความผิดหวัง ไม่มีแม้แต่วี่แววจากคนที่เธอรอคอยแม้แต่น้อย หรือเขาจะไม่ว่างจนไม่มีเวลามาเช็คอีเมลย์ หรือเขาหาเงินไม่ได้

หญิงสาวรู้สึกว้าวุ่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่ใจอยากจะคิดว่าเขาไม่สนใจจะช่วยเธออย่างที่เขารับปากเอาไว้ แต่เธอก็ไม่อยากจะสรุปอะไรเอาเองเพียงข้างเดียว ธนากรอาจจะมีปัญหาบางประการจนไม่สามารถติดต่อมาหาเธอก็ได้ นั่นคือวิธีคิดและวิธีมองคนของเธอเสมอมา แล้วหญิงสาวก็กลับมาที่รถแล้วก็ขับออกไปอย่างคนไม่มีจุดหมายปลายทางใดๆ

โป่งยืนมองเจ้านายสาวที่ตั้งแต่บ่ายเอาแต่นั่งเหม่อ ไม่ยอมแม้แต่จะแตะข้าวปลา ซึ่งเขาเองก็เข้าใจสาเหตุดีว่าเพราะอะไร เขาไม่อยากจะจินตนาการเลยว่า ถ้าเธอตัดสินใจเข้าไปทำงานที่บ้านของดนุพรแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“คุณเพลงดื่มน้ำส้มก่อนเถอะครับ ตั้งแต่เช้าคุณเพลงไม่ยอมกินอะไรเลย เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะครับ” โป่งเดินเข้าไปหา พร้อมในมือมีน้ำส้มคั้นหนึ่งแก้ว

“ขอบคุณค่ะลุงโป่ง” เธอยิ้มให้แล้วรับแก้วมาขึ้นจิปด้วยไม่อยากให้เสียน้ำใจ ที่โป่งอุตส่าห์ทำให้ แต่แท้ที่จริงแล้ว แม้แต่น้ำเธอก็แทบจะกลืนไม่ลงเอาเสียเลย

“แล้วคุณเพลงจะเอายังไงครับ เงินก็หาได้ไม่ครบ ก็เหลือแค่วิธีเดียว” โป่งถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบดี เพราะพรุ่งนี้แล้วเธอก็จะต้องไปตามกำหนด

“เพลง” เสียงโสภาร้องเรียกทันทีที่ร่างมาถึงห้องนั่งเล่น เพราะนัดกับเธอเอาไว้

“พี่โสภา เชิญค่ะ” เธอเอ่ยเชิญแขกด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไม่มีชีวิตเอาเสียเลย

“ตกลงเพลงจะเอายังไงดี พรุ่งนี้จะถึงกำหนดแล้วนะ” โสภาถามด้วยความร้อนใจ

“เพลงคงจะไม่มีทางเลือกอื่นแล้วล่ะค่ะ เราก็ช่วยกันจนสุดความสามารถแล้ว มันก็ไม่สำเร็จ จริงๆ แล้ว เพลงไม่น่าเอาเรื่องปวดหัวไปให้พี่โสภากับเพื่อนๆ เลย ไหนจะอากำธรอีก เพลงว่า เพลงจะยอมไปทำงานกับเขาจะดีกว่าค่ะ เป็นคนรับใช้แค่ห้าปี กับเงินตั้งห้าสิบล้านบาท ไม่เอาก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วค่ะพี่โสภา” เธอบอกออกไปอย่างนั้น แต่นัยน์ตานั้นฉายแววที่ไม่แน่ใจนักกับทางเลือกที่ตัวเองกำลังจะตัดสินใจลงไป