ฮองเฮาไม่ได้ร้าย

บทที่ 5 ร้อนรน

หลิวฉูฉู่เพิ่งรู้ว่าข้างนอกมันหนาวเสียดแทงขนาดนี้ ใจอยากจะวิ่งกลับตำหนัก แต่อีกใจก็ร้อนรนจนไม่อาจรอได้แล้ว เธออยากกลับบ้าน เธอยังมีงานที่รับเอาไว้อีกมากมาอยู่ที่นี่แบบนี้คนทำอื่นเสียหายไปเท่าไหร่แล้ว

"อาเหมียนเห็นหรือยังว่าอากาศข้างนอกดีจริง ๆ ลมพัดเย็นสบายนัก เจ้าเห็นด้วยหรือไม่ อากาศแบบนี้เหมาะแก่การเดินเล่น"

หลิวฉูฉู่ตะโกนแข่งกับเสียงลมพัดอื้ออึง กระทั่งละอองหิมะที่ถูกลมพัดกระเด็นมาโดนใบหน้า ชุดคลุมจื่อเตียวของเธอพลิ้วไหลตามแรงลมที่พัดกระหน่ำ

อาเหมียนพยายามจับหลิวฉูฉู่ที่แทบจะปลิวตามลมเอาไว้ ยามนี้ไม่อาจเอ่ยเอาใจฮองเฮาว่า 'เพคะ' ได้อย่างที่ใจคิด เนื่องจากลมที่พัดแรงเพียงนี้ อาเหมียนถึงจะรักตัวกลัวตายแต่ก็รู้ดีว่า คงมีแต่คนโง่เท่านั้นที่บอกว่าวันนี้อากาศดียิ่ง

นางกำนัลของหลิวฉูฉู่รวมทั้งบรรดาขันทีทั้งหลายล้วนผอมแห้งแรงน้อย แต่ละคนล้วนจับมือกันแน่นท้องฟ้ามืดคลึ้มอากาศยังแปรปรวนเป็นอย่างยิ่ง แต่ฮองเฮาผู้สมองหมูยังบอกว่าอากาศดีนัก กระนั้นก็ยังไม่มีผู้ใดกล้าโต้แย้งด้วยกลัวนางผู้วิปลาสผู้นี้จะสั่งโบย

อาเหมียนทำใจกล้า ตะโกนแข่งกับเสียงลมที่พัดดังหวีดหวิว

"ฮองเฮาเพคะ ลมแรงเยี่ยงนี้ อากาศก็ไม่ดียิ่ง กลับเข้าตำหนักเถิดเพคะ"

"ไม่ ข้าบอกว่าดีก็ต้องดีสิ เจ้าไม่อยากไปก็ช่างข้าจะไปเดินเล่น"

อาเหมียนเองก็ไร้คำจะเอ่ยแล้ว หลิวฉูฉู่ได้ออกมาจากตำหนักแล้วถึงจะมีลมพัดแล้วอย่างไร ประตูมิติไม่ได้อยู่บนฟ้าแต่อยู่ใต้น้ำ ลมนี้ย่อมไม่มีผลต่อการสำรวจหาทางกลับบ้านของเธอ

หลิวฉูฉู่ทำท่าทางแข็งขัน ยังสั่งคนห้ามติดตามมามาก หลิวฉูฉู่คนเดิมไม่ชอบความลำบากลมพัดเย็นอากาศหนาวย่อมไม่ยอมออกไปที่ใด เรื่องนี้จึงสร้างความประหลาดใจให้บ่าวไพร่ไม่น้อย

หลิวฉูฉู่ทำท่าทางร่าเริง หัวเราะเสียงดังให้คนรู้สึกว่าลมพัดแค่นี้ก็แค่เรื่องเล็กน้อย

"ข้าอยากเดินเล่นรอบตำหนักสักสองสามรอบ ออกกำลังกายน่ะ ไปทางนั้นกัน ทางที่ข้าตกลงไปในสระบัวนั่น"

หลิวฉูฉู่ยิ้มกว้าง ยังยืดเส้นยืดสายด้วยท่าทางประหลาด "ให้คนตามข้าไปสองสามคนก็เพียงพอ"

"แต่ว่าเช่นนี้จะดีหรือเพคะ"

ความผิดปกติมีมาอีกหนึ่ง ปกติฮองเฮาเสด็จขบวนคนติดตามย่อมมากมายนัก ยิ่งคนมากยิ่งถูกพระทัย ทว่ายามนี้กลับให้คนติดตามเพียงสองสามคน ฮองเฮายามนี้คล้ายจะไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป

"ข้าให้ตามแค่สองสามคนก็เท่านั้น แค่เดินออกกำลังกายจะพาคนไปมากด้วยเหตุใด"

ในเมื่อเป็นรับสั่งอาเหมียนจึงสั่งให้คนทำตามมีเพียงนางเท่านั้นที่เดินอยู่ข้างกายของหลิวฉูฉู่และมีคนเดินนำหน้าคอยถือโคมไฟส่องทางเดินให้หนึ่งคน และมีทหารองครักษ์เพียงสองคนที่ติดตามมาห่าง ๆ ทางด้านหลัง

แผนการของหลิวฉูฉู่นับว่าประสบความสำเร็จ เธอเดินฝ่าลมแรงด้วยความกระฉับกระเฉง หัวใจเต้นระรัวด้วยความรู้สึกลุ้นระทึก ขาก้าวเร็วเกือบจะเป็นวิ่ง เดินมาตามทางที่อาเหมียนบอกจนกระทั่งเห็นสะพานด้านหน้าที่เจ้าของร่างเดิมตกลงไป

หัวใจของหลิวฉูฉู่เต้นเร็วขึ้น เมื่อเข้าใกล้สะพานนั่นเข้าไปทุกขณะ ท่ามกลางแสงสว่างของจันทราเธอเห็นว่ากระทั่งราวสะพานยังมีลวดลายคล้าย ๆ กันกับสะพานที่เธอตกลงมาในโลกนั้น

สิ่งที่คิดได้ในตอนนี้ คือมายังไงก็กลับแบบนั้น ในเมื่อเธอมาทางน้ำ เธอต้องกลับทางน้ำ ประตูมิติต้องอยู่ใต้น้ำนี้เป็นแน่ หากชักช้าเข้าร่างเดิมไม่ทัน เธออาจจะตายจริง ๆ ก็ได้ ส่วนร่างนี้เธอไม่สนใจแล้วต่อไปก็ตัวใครตัวมันก็แล้วกัน

หลิวฉูฉู่ลดความเร็วของฝีเท้าลง ไม่ให้ใครสังเกตได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ในใจท่องบทสวดสงบจิตที่แสนจะสับสนและขอให้พระเจ้าอวยพรให้เธอสามารถกลับไปยังโลกที่จากมาได้อย่างปลอดภัย

และเมื่อเดินถึงสะพานนั้น ในขณะที่ทุกคนกำลังคาดไม่ถึง หลิวฉูฉู่ที่ท่องบทสวดค้างไว้จู่ ๆ ก็วิ่งด้วยความเร็วสูงสุดในชีวิตก็ว่าได้

"ฮองเฮาเพคะ ฮองเฮา"

อาเหมียนร้องเรียกตามหลัง ไม่ทันคิดว่าฮองเฮาจะทำสิ่งใด กระทั่งดวงตาของอาเหมียนเบิกกว้างเมื่อเห็นฮองเฮาหยุดอยู่ที่ข้างราวสะพานและทิ้งเตาอุ่นลงพื้นทั้งถอดเสื้อคลุมตัวหนาออกจากร่างอย่างรวดเร็ว

หลิวฉูฉู่ทิ้งเสื้อตัวหนาลงพื้นทันใด เธอถูมือของตนเองก่อนที่อาเหมียนจะวิ่งมาดึงร่างของเธอไว้ หญิงสาวผู้คิดหาทางกลับบ้านก็พุ่งหลาวลงน้ำเบื้องล่างไปเรียบร้อย

กรี๊ด!

เสียงกรีดร้องของคนที่อยู่เบื้องหลังดังขึ้น อาเหมียนหัวใจแทบวายตายที่จู่ ๆ ฮองเฮาก็สร้างเรื่องโดดลงไปในน้ำอีกครั้ง คราก่อนฮองเฮาทำเพื่อที่จะใส่ร้ายเฉียนกุ้ยเฟยอาเหมียนย่อมรู้ ทว่าคราวนี้ฮองเฮาคิดจะทำสิ่งใดกันแน่

หลิวฉูฉู่ยิ้มเต็มหน้า หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น

ร่างจ๋ารอฉันก่อน ฉันกำลังกลับไปแล้ว

แต่แล้วสิ่งที่เธอรับรู้ก็คือแรงกระแทกอย่างแรงกับบางสิ่งบางอย่างที่แข็งกระด้าง เธอเจ็บและชาคล้ายอวัยวะที่อยู่บนใบหน้าแทบจะหักลงมากองรวมกัน

เสียงของผู้คนอื้ออึงดังขึ้นคล้ายเสียงหึ่ง ๆ ของยุง หลิวฉูฉู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นในบัดนี้รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนร่างของผู้ชายคนหนึ่ง ในขณะที่เขากอดร่างของเธอเอาไว้แนบแน่น

หลิวฉูฉู่นอนนิ่งอยู่บนอกแข็งเพราะตอนนี้รู้สึกทั้งเจ็บทั้งชาไปทั่วตัวแล้ว กระทั่งเสียงเย็นเยียบของคนที่อยู่ใต้ร่างของเธอดังขึ้น

"ฮองเฮาคิดทำเรื่องอัปยศอันใดอีก!"

หลิวฉูฉู่จึงได้สติเมื่อหันไปพบว่าบัดนี้ตัวเองไม่ได้จมอยู่ใต้สายน้ำตามที่ต้องการ เธอกำลังนอนอยู่บนอกของใครคนหนึ่ง ใบหน้าคมหล่อเหลาดวงเนตรเกรี้ยวกราดน้ำเสียงตวาดดุดัน ทั้งยังจ้องเธอด้วยความรู้สึกคล้ายจะฉีกร่างของเธอให้หลุดเป็นชิ้น ๆ

แล้วน้ำล่ะอยู่ที่ไหนกัน และแล้วหลิวฉูฉู่ก็เห็นแล้ว ที่แท้น้ำในสระนี่กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้ว ด้วยอากาศที่หนาวจัดในหลายวันนี้จึงทำให้เธอลืมคิดเรื่องนี้ไป

ให้ตายเถอะ ยัยโง่หลิวฉูฉู่ เธอมันสิ้นคิดสิ้นดี

หลิวฉูฉู่เมื่อได้รับรู้ความจริงถึงกับโมโหตัวเอง ทั้งหมดนี้เธอคิดว่าตนเองไม่ได้โง่แต่โยนความผิดให้เจ้าของร่างเดิม คงเพราะเจ้าของร่างเดิมโง่จึงทำให้เธอฟั่นเฟือนไปด้วยเป็นแน่

"หลิวฉูฉู่ ลุกขึ้น"

เสียงนั้นยังดังอยู่ใต้ร่าง เสียงจากผู้ช่วยชีวิตของเธอคนนี้ คนที่ปกป้องไม่ให้เธอหัวกระแทกก้อนน้ำแข็งจนตาย

"เราบอกให้ลุกขึ้น"

หลิวฉูฉู่ขยับ เธอได้สติแล้วเมื่อหันมาสบตากับดวงตาคู่คมของเขาอย่างจัง เธอเองก็ตกใจที่เห็นเขา และไม่คิดว่าจะเป็นเขาที่กระโดดมาช่วยเธอในยามนี้

"ฝะ ฝ่าบาท มาทำอะไรที่นี่เพคะ"

โจวจื่อเหลียงรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก "นี่เจ้าถามคำถามไร้สาระอันใดกัน"

ทหารกระโดดลงมาช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว หลิวฉูฉู่ยังอยู่ในอ้อมกอดของฮ่องเต้โจวจื่อเหลียงเช่นเดิม เธอไม่รู้จะแก้ตัวเรื่องนี้ยังไงดี สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คืออาการแกล้งตายแล้ว เธอเป็นดารามากความสามารถบทบาทนี้ย่อมเล่นได้อย่างแนบเนียน

ฉันจะสลบแล้วนะ

หลิวฉูฉู่จู่ ๆ ก็สิ้นไร้สติบนอกของเขา โจวจื่อเหลียงมองเธออย่างระอา สตรีนางนี้เสแสร้งอีกแล้ว เขาขยับตัวพื้นน้ำแข็งลื่นมาก ทหารลงมาช่วยพยุงร่างของเขาให้ลุกขึ้น ในอ้อมแขนนั้นยังมีร่างเล็กของฮองเฮาผู้ชอบเล่นงิ้ว เดิมทีเขาคิดจะโยนนางทิ้ง ทว่าเห็นสายตาไร้เดียงสาของนางเมื่อครู่ในยามที่เห็นเขาแล้วกลับหักใจไม่ลง

เขามองใบหน้างามที่หลับใหลแกล้งสลบแล้วได้แต่ส่ายหน้า ใบหน้านี้เดิมทีเขาไม่เคยมองให้ชัดเจนปกติเต็มไปด้วยความอวดดีและหยิ่งผยองจนทำให้เขาไม่อยากมองเท่าใด

ทว่าในยามนี้กลับทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความนุ่มละมุน ร่างกายของนางก็เบาราวกับกระสอบนุ่น ครานั้นที่อุ้มนางเข้าตำหนักนับเป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดเขาเองก็ไม่ทันได้สังเกต

ยามนี้ได้อุ้มอีกครั้งจึงรู้สึกว่านางช่างบอบบางนัก