ตอนที่ 8
1151 Words
บัวบุษบานอนเบิกตาโพลงจ้องเพดานห้อง ความร้อนผ่าวยังคงเกาะกุมไปทั่วทั้งร่าง ตั้งแต่ปลายเท้า ไล่ขึ้นไปที่ใบหน้า ก่อนจะวกต่ำลงมาอัดแน่นกันอยู่ที่หน้าขา ทุกสัมผัสของเขาช่างแปลกใหม่ต่อหล่อนเสียจริง ๆ และมันก็มีอำนาจพิเศษทำให้หล่อนทั้งหวาดกลัวและอยากลิ้มลองในคราวเดียวกัน
ทุกอย่างที่เขาไล่มนตร์วิเศษใส่นี้ช่างมหัศจรรย์ยิ่งนักสำหรับหล่อน แต่มันจะน่ายินดีกว่านี้ หากทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะความรัก ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนแบบนี้...
น้ำตาไหลลงตามร่องแก้ม ความเสียใจถล่มเข้าใส่หัวใจจนเลือดกระเซ็น มือบางยกขึ้นผลักไสร่างหนาของผู้ชายตัวโตที่พึ่งมอบอาญาสวาทที่แสนหวานให้เมื่อครู่นี้แรง ๆ เสียงสะอื้นไห้ดังเล็ดลอดออกมาจากกลีบปากสวยที่บวมช้ำแผ่วเบา
“ปล่อยฉันเถอะค่ะ... กรุณาเถอะ”
ยาห์มิลพลิกตัวลงจากร่างนุ่มนิ่มที่มีเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ครอบครองทันทีที่ได้ยินเสียงสะอื้นจากเจ้าหล่อน ร่างหนานอนหงายบนหมอนใบข้าง ๆ สองมือหนาสอดลอดใต้ศีรษะทุยสวย ดวงตาคมกล้าจ้องมองโคมไฟระย้างดงามบนฝ้าเพดาน
“คุณชื่ออะไร...”
น้ำเสียงของเขาเป็นทางการได้อย่างน่าตบมือให้ สาวน้อยรีบดันตัวลุกขึ้นพร้อม ๆ กับการจะกระโดดลงจากเตียง แต่ก็ถูกยาห์มิลที่รวบเอาไว้ ชายหนุ่มออกแรงเพียงเล็กน้อยร่างบางก็ล้มลงไปนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง ในสภาพที่พร้อมจะให้เขาต่อบทรักอีกสักรอบสองได้ไร้ปัญหา
“คุณชื่ออะไร และทำงานนี้นานหรือยัง”
“ปล่อยฉันนะ ที่ได้ไปยังไม่พอใจใช่ไหม”
สาวน้อยพยายามดิ้นรน มือบางทุบแผ่นอกกว้างที่เต็มไปด้วยเส้นขนสีเข้มหยิกแรง ๆ เมื่อเขาพลิกตัวขึ้นมาทาบทับหล่อนไว้ใต้ร่างหนานั้นอีกครั้ง
“คุณตอบไม่ตรงคำถามนะ ทูนหัว...”
“ฉันไม่ตอบ ปล่อยนะ ปล่อยสิ”
บัวบุษบาพยายามจะงับที่หัวไหล่ของเขา แต่ก็ถูกมือแกร่งสีน้ำตาลทองตรึงปลายคางมนเอาไว้แน่น ดวงตาของเขาที่จ้องมองมาคล้ายกับพวกปีศาจที่เตรียมพร้อมจะทำลายล้างศัตรูให้ย่อยยับ
“หรืออยากให้ผมต่ออีกสักรอบ หรือสองรอบก่อนค่อยพูดฮึ...”
หญิงสาวกัดฟันแน่น จ้องมองบุรุษที่ทำลายสิ่งมีค่าที่สุดของลูกผู้หญิงของตัวเองด้วยความเจ็บแค้น แต่กระนั้นสาวน้อยก็ไม่อาจจะปฏิเสธความหน้าตาดีเกินมนุษย์ของเขาได้เลย ผู้ชายทะเลทรายคนนี้หล่อร้ายกาจจริง ๆ หล่อราวกับเทพบุตรกรีก หล่อราวกับถูกปั้นแต่งมาด้วยบลัชออนของช่างแต่งหน้าระดับโลก
“คุณไม่มีสิทธิ์ ปล่อยฉันนะ บอกให้ปละ...”
บัวบุษบาไม่อาจจะพูดจนจบประโยคได้ เพราะริมฝีปากหยักสวยและรุ่มร้อนของผู้ชายตัวโตบนร่างก้มลงมาปิดปากหล่อนเสียจนแน่นสนิท ไฟร้อน ๆ ที่ยังไม่ดับกระพือพรึบอยู่ในอก ปลายลิ้นที่มีอำนาจทำลายล้างสูงเข้าโจมตีช่องปากหวานของหล่อนไม่หยุด ทั้งดูดดื่ม เร่งเร้า และเรียกร้องอย่างรุนแรง มือหนาเคลื่อนไหว ฟอนเฟ้นเนื้อตัวสาวที่บอบช้ำจากสัมผัสร้อนแรงของเขาอยู่แล้ว ให้ชอกช้ำมากขึ้นไปอีก
สาวน้อยไร้กำลังจะต้านทาน ร่างงามอ่อนระทวยน่าสงสาร ยิ่งได้ลิ้มลองไปแล้วว่าสัมผัสของเขามันทำให้ตัวเองมีความสุขขนาดไหน ความเข้มแข็งที่มีไว้ต่อต้านอำนาจมืดจากยาห์มิลก็ยิ่งลดน้อยลง
“ทีนี้ตอบคำถามของผมได้แล้ว...”
ยาห์มิลถอนจุมพิต ดันศีรษะให้ออกห่างจากใบหน้างามเล็กน้อย ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลทองจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตหวานฉ่ำสีนิลระยับนิ่ง ความเคลือบแคลงยังคุกรุ่นอยู่ในอก ชายหนุ่มมีข้อสงสัยมากมายในตัวของเจ้าหล่อน แต่ตอนนี้สิ่งที่อยากรู้ที่สุดก็คือ ชื่อของเจ้าหล่อน
ชายหนุ่มไม่เคยสะเพร่าถึงขนาดนอนกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักชื่อ และพวกโสเภณีก็เป็นผู้หญิงที่เขาไม่เคยชายตามองมาก่อน แต่กับแม่สาวคนนี้ แม่โสเภณีที่สวยและบริสุทธิ์อย่างเหลือเชื่อคนนี้ ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายของตัวเอง เขานอนกับโสเภณีอย่างหล่อน แถมยังใช้ปากร่วมรักกับหล่อนเสียอีก
โอ๊ย... นี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกับความปกติสุขในชีวิตของเขากันนะ
หล่อนคือตัวหายนะ หล่อนคือตัวอันตราย... เขาจะต้องอยู่ให้ห่างจากหล่อน
แต่มันทันซะที่ไหนกันล่ะ ในเมื่อเขาไม่อาจจะปล่อยมือจากแม่สาวน้อยคนนี้ได้อีกแล้ว แม้ว่าหล่อนจะได้ชื่อว่าโสเภณีก็ตาม
เขาต้องการหล่อน ติดใจจนไม่อาจจะทอดทิ้งเรือนร่างงดงามนี้ไปได้ เขาต้องการหล่อนทั้งคืนทั้งวัน แค่ครั้งเดียวมันเพียงพอสำหรับเขาที่ไหนกันล่ะ
“คือ... ฉันชื่อบัวบุษบา...”
น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นเพราะพึ่งสูญเสียออกซิเจนไปมาก เนื่องจากถูกจุมพิตป่าเถื่อนจากผู้ชายตัวโตที่กำลังจ้องราวกับเนื้อตัวของหล่อนเป็นขนมหวานที่จะต้องกลืนกินให้หมดอย่างไงอย่างงั้น
“บัวบุษบาหรือ... ถึงผมจะไม่รู้ความหมาย แต่ผมว่ามันต้องเพราะมาก ๆ”
ยาห์มิลอมยิ้ม หญิงสาวเห็นแล้วก็ได้แต่ใจละลาย ความรู้สึกเจ็บปวดที่ถูกแฟนและเพื่อนหักหลังเริ่มไม่มีอิทธิพลอะไรกับหล่อนอีก เพราะตอนนี้มีเพียงความรุ่มร้อนเท่านั้นที่ฝังอยู่ในร่าง
“คราวนี้ปล่อยฉันได้หรือยังคะ ฉันจะได้กลับบ้าน”
กัดฟันพูดออกไปทั้งน้ำตา รู้สึกเจ็บปวดเหลือเกินที่ถูกพรากสิ่งที่หวงแหนที่สุดไป แต่หล่อนจะโทษเขาฝ่ายเดียวก็คงไม่ถูก เพราะหากหล่อนขัดขืน หรือต่อต้านบ้าง ทุกอย่างมันก็คงไม่ลงเอ่ยบนเตียงแบบนี้
“ผมไม่ให้กลับ!...”
“คุณไม่มีสิทธิ์นะ สิ่งที่เกิดขึ้นฉันไม่เรียกร้องอะไรหรอก ฉันโง่เอง...”
บัวบุษบาก้มหน้ายอมรับการกระทำที่ไร้สมองของตัวเองอย่างดุษณี น้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม หากหล่อนไม่ดื่มเหล้าจนเมามายขาดสติ ทุกอย่างก็คงไม่ลงเอ่ยแบบนี้
“ผมว่าคุณฉลาดออกนะ”
น้ำเสียงของเขาเหยียดหยันชัดเจน ขณะที่สายตาคมกล้าจ้องมองใบหน้างามอย่างจับผิด
“ทำไมคุณถึงยังบริสุทธิ์อยู่...”
คำถามตรง ๆ ของยาห์มิลทำให้แก้มสาวแดงก่ำ ความอับอายทะลักเข้ามาท่วมท้นร่าง สาวน้อยเบี่ยงหน้าหลบสายตาคมกริบราวกับมีดโกนของเขาด้วยความขัดเขิน
“ตอบคำถามของผม...”
“ฉัน... ก็ฉันไม่เคย...”
- Writer
