องค์หญิงตัวปลอมคนนี้ ถึงทีต้องหาทางรอด

4.เป็นเจ้าได้หรือเปล่า

พระราชวังเซลาฟิม ที่นี่คือที่ประทับขององค์รัชทายาทไคแลน มีคำกล่าวเล่าขานถึงวีรบุรุษที่เป็นเทพสงครามของจักรวรรดิฮาญาเอาไว้ว่า

ผมสีนิลที่แสนจะโดดเด่น ดวงตาคมกริบดุจพญาเหยี่ยวที่กำลังจ้องมองเหยื่อ ภาพวาดของบรรพบุรุษที่เป็นเทพสงครามติดอยู่บนฝาผนังใกล้ๆ กับรูปวาดของไคแลน หากผู้ที่ไม่รู้เบื้องหลังของภาพทั้งสองภาพนี้คงจะคิดว่าบุรุษผมสีนิลที่แสนหล่อเหลาทั้งสองคนเป็นคนเดียวกัน

ไคแลนคลายท่านปู่ของเขามากทีเดียว มากเสียจนองค์จักรพรรดิองค์ปัจจุบันยินยอมมอบตำแหน่งขององค์รัชทายาทให้หลานแทนที่จะเป็นลูกชายของตน

เขาดึงกลีบดอกกุหลาบสีขาวออกมาทีละกลีบ เขาหลับตาลงเพื่อสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาชื่นชมความงดงามของสวนดอกไม้ที่เขาปลูกมันขึ้นมา

เขาคือคนที่ชื่นชอบสิ่งสวยงาม นั่นคือนิสัยที่ไม่ปกติของเขาเลย เขาชื่นชอบอัญมณีที่มีความงดงามชื่นชอบดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมเย้ายวน ชื่นชอบตุ๊กตาที่มีหน้าตาน่ารัก.... ชื่นชอบสตรีที่มีใบหน้างดงามเช่นดาเนีย

อาจจะเป็นเพราะว่าเขามีความเชื่อว่าคนเช่นเขา เหมาะสมกับสิ่งของสวยงามเหล่านั้น

ความงดงามที่ลึกล้ำเช่นนั้นมันทำให้เขาอยากจะครอบครองเธอเอาไว้ อยากโอบกอดแนบชิดและเป็นเจ้าของเธอโดยสมบูรณ์แบบทั้งร่างกายและจิตใจ กักขังนางเอาไว้ในกรงที่ทำจากทองคำ ล่ามโซ่ตรวนใส่ในคอและข้อเท้าทั้งสองเพื่อป้องกันการหลบหนี

"องค์หญิงเสด็จไปที่ห้องหนังสือครับ..."

"อืม..ให้นางได้ทำดังเช่นที่นางอยากทำเถิด จับตาดูเอาไว้ห่างๆ ก็พอ"

องครักษ์ก้มหน้าลงก่อนจะเดินออกไป

ดาเนียจะหนีไปแน่นอน เขาคิดว่าเขามองเห็นปีกสีขาวบริสุทธิ์ที่พร้อมจะกางออกโบยบินไปทุกเมื่อหลังจากที่เขาได้ขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิ เธอคงจะมาช่วยให้เขาขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิเพื่อให้ตัวเองสามารถหลบหนีไปจากที่นี่ได้โดยสะดวก

ไม่มีทางหนีพ้นหรอกดาเนีย ต่อให้เจ้ามีปีกสักร้อยปีกก็ไม่มีทางหลบหนีพี่พ้นหรอกนะ เพราะเจ้าเป็นของพี่ยังไงล่ะ

เขาจะใช้โซ่ที่สร้างขึ้นมาจากความเสน่หา มามัดตรึงน้องสาวต่างสายเลือดเอาไว้ เธอจะตกหลุมพรางที่ตัวเองขุดไว้โดยไม่รู้ตัว และในความรู้สึกที่กำลังสับสนปนเปอยู่นั้น จะทำให้เธอรักเขา

ดาเนียจะต้องรักเขา... เธอจะต้องรักเขาจนหมดหัวใจและทุ่มเททั้งชีวิตเพื่ออยู่เคียงข้างเขา

.......

ดาเนียหยิบหนังสือที่เกี่ยวกับชนชั้นสูงขึ้นมาอ่าน บางทีหากเธอรู้ว่าใครเป็นพ่อของเธอ ทุกอย่างก็อาจจะดีกว่านี้ก็ได้

และในบางทีหากเธอรู้ว่าคนรักเก่าของเสด็จพ่อคือใคร เธออาจจะรู้ว่าสตรีผมสีเงินนั่นอยู่ที่ไหน เธอไม่รู้จะอธิบายสถานการณ์เช่นนี้อย่างไร

ถึงเธอไม่ใช่คนผิด แต่เธอพร้อมและยินยอมจะถอยออกจากตำแหน่งนี้ทันทีหากว่าเราสามารถตกลงกันได้ เรื่องราวมันคงจะไม่ร้ายแรงถึงชีวิตหรอกใช่ไหม ถ้าหากว่าเธอได้มีโอกาสพูดคุยกับต้นเหตุของเรื่องนี้ หรือว่ามันจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย..

"ดูสิว่าข้าพบเจอใครอยู่ที่ห้องหนังสือของพระราชวัง..."

ดาเนียยกยิ้ม เธอส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนให้นาธานทั้งที่ในใจอยากจะซัดเขาแรงๆ สักที!

"เหตุใดถึงปฏิเสธการหมั้นหมายล่ะองค์หญิง ทั้งที่ก่อนหน้านี้พระองค์ทำตัวเป็นเจ้าของข้ามิใช่หรือ? ทรงจัดการสตรีทุกนางที่เข้ามาหาข้า แต่ทว่าอยู่ๆ กลับมาทำเช่นนี้ นี่คือการเรียกร้องความสนใจอยู่หรือยังไง?"

เธอปิดหนังสือที่กำลังอ่านก่อนจะลุกขึ้นยืน

"เคาน์เวสติน ถึงเจ้าจะเป็นเคาน์แต่ข้าเป็นองค์หญิงของจักรวรรดินี้ คำกล่าวเรียกขานที่สนิทสนมเช่นนั้นอย่ากล่าวออกมาเลยจะดีกว่า!"

"ตกลงดาเนีย หากนี่คือการเรียกร้องความสนใจเจ้าทำมันได้สำเร็จแล้ว เพราะข้ามิได้ยุ่งเกี่ยวกับสตรีใดเลยตั้งแต่ที่องค์รัชทายาทปฏิเสธการหมั้นหมายในครั้งนี้ เวสตินเสียหน้าเป็นอย่างมากและข้าพยายามจะขอเข้าพบเจ้าหลายร้อยรอบ แต่องครักษ์ก็ปฏิเสธการเข้าพบ! เจ้าไม่พอใจอะไรกันดาเนีย เรื่องของไมล่างั้นหรือ ข้านอนกับนางเพียงแค่ครั้งเดียว ข้าก็แค่...หาความสนุกเท่านั้นเหตุใดถึงต้องเก็บมาคิดมาก..."

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย! เธอไม่ได้เรียกร้องความสนใจอะไรสักหน่อย

"ที่ถอนหมั้น นั่นก็เพราะว่าข้าไม่อยากจะหมั้น ข้ามิได้รักเจ้าแล้วเหตุใดต้องไปเรียกร้องความสนใจจากคนเช่นเจ้าด้วย!"

นาธานหัวเราะ เขาตรงเขาไปหาดาเนียก่อนจะดันตัวเธอให้ชิดกับตู้หนังสือ

"....ข้าคาดหวังนะดาเนีย ปากสวยๆ ของเจ้ามันเคยพร่ำบอกกับข้าว่าเจ้านั้นรักข้า แล้วตอนนี้จะมาบอกว่าไม่รักงั้นหรือ?"

"ใครอนุญาตให้เจ้าแตะต้องตัวข้า ถอยไปนะเคาน์เวสติน!"

มีมือปริศนามาขวางกั้นระหว่างเธอและนาธาน ดาเนียรีบถอยออกมาหลบด้านหลังของชายที่เข้ามาขวางการพูดคุยที่แสนน่าอึดอัดนี้ในทันที

"นี่ไม่ใช่เรื่องของท่านดยุคเอเมอร์หรอกนะครับ กรุณาช่วยหลีกทางด้วยข้ากำลังคุยกับคนรัก..."

"เคาน์เวสติน เจ้ากำลังขู่บังคับองค์หญิงอยู่นะครับ อยากถูกลงโทษฐานดูหมิ่นราชวงศ์หรืออย่างไร"

นาธานยกมือขึ้นมาเสยผม เขาเดินเข้ามาหาดาเนียก่อนจะยกมือของเธอขึ้นมาจุมพิตที่หลังฝ่ามือ

"....ไม่เป็นไรดาเนีย วันนี้เจ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร เอาไว้ข้าจะมาพบเจ้าใหม่วันหลังพร้อมกับกำหนดการวันแต่งงานของเรา"

"ไม่มีวันนั้นแน่นอนเคาน์เวสติน ข้าไม่มีทางยินยอมให้เป็นเช่นนั้น"

เพราะว่าเธอจะไม่ยอมโง่อีกแล้ว ไม่ยอมเป็นหมากในกระดานของนาธานที่จะพาตระกูลของเขายิ่งใหญ่ ไม่ยอมเป็นภรรยาที่ต้องมานั่งร้องไห้ในยามที่สามีนอกใจ

ไม่เอาอีกแล้ว!

นาธานมิได้กล่าวคำใด เขาแสยะยิ้มพร้อมกับผิวปากเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี โดยไม่สนใจใบหน้าที่โกรธเคืองของดาเนียแม้แต่น้อย

"เป็น...อะไรรึเปล่าครับ"

"ไม่เป็นไร ขอเวลาให้ข้าพักสักหน่อยก็พอ"

เจเซนคือเพื่อนวัยเด็กของเธอ เธอมองหน้าเขาพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง เขาคือรักแรกของเธอ ความรักที่ไร้เดียงสาของดาเนียในวัยเด็ก

"ข้าเชื่อมั่นในสายตาของพระองค์มาตลอด จนพระองค์เลือกเคาน์เวสตินเป็นคู่หมั้น..."

"อืม ข้าก็คิดเช่นนั้น ตอนนี้ก็เลยพยายามที่จะแก้ไขความผิดพลาดในอดีตอยู่"

เจเซนเหลือบมองใบหน้าที่งดงามของดาเนีย พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก

"หวังว่าครั้งนี้ พระองค์จะเลือกไม่ผิดอีกนะครับ"ดาเนียหลับตาลง เธอเอนศีรษะซบลงบนไหล่ของเจเซน

"เป็นเจ้าได้รึเปล่าล่ะเจเซน หากข้าเลือกเจ้าเป็นคู่หมั้นล่ะ แบบนั้นจะเรียกว่าเป็นการเลือกที่ถูกต้องรึเปล่า?"