มีดอกไม้อยู่หลายประเภท มีทั้งดอกไม้ที่เหมาะสมสำหรับนำไปปักแจกัน ดอกไม้ที่เหมาะสมกับการปลูกประดับสวน และดอกไม้บางชนิดที่มิควรยื่นมือไปแตะต้อง เพราะว่าความงดงามที่ล้ำเลิศและหนามที่แหลมคมรอบๆ ดอกไม้นั่นอาจจะทำให้เขาเจ็บปวดได้
แต่ทว่าในใจของเขากลับชื่นชอบและอยากสัมผัสดอกไม้ที่แสนสวยดอกนี้สักครั้งเหลือเกิน
"นี่คือการหยอกเย้าสหายแบบใหม่งั้นหรือครับ?"
ดาเนียยกยิ้ม
"เหตุใดถึงคิดว่าคำกล่าวของข้าคือการหยอกเย้าเล่าเจเซน ทั้งที่ข้ากล่าวมันออกไปโดยยากลำบากแท้ๆ"
เขายกมือขึ้นมาโอบกอดเธอจากด้านหลัง
"กระหม่อมจะไปส่งพระองค์กลับพระราชวังดัลลิสนะพ่ะย่ะค่ะ"
ดาเนียรู้สึกไม่พอใจกับท่าทีของเจเซนมากทีเดียว เธอช้อนสายตาขึ้นมามองหน้าเขา
"ได้สิ แต่ข้าหมดแรงแล้วเจเซน ช่วยอุ้มข้าหน่อยได้ไหม?"
"....หากพระองค์ไม่สนใจสายตาของผู้คนที่จะมองมาพร้อมกับนึกตำหนิถึงความไม่เหมาะสม กระหม่อมก็ยินดี"
ไม่คิดสนใจอยู่แล้ว คนพวกนั้นก็ทำได้แค่มองแต่ไม่มีใครกล้ากล่าวถึงเธอหรอก เพราะในตอนนี้เธอคือองค์หญิงคนโปรดของ องค์จักรพรรดิ....
ดาเนียยกมือขึ้นมากอดคอเจเซนที่กำลังอุ้มเธอเดินไป เธอเลือกจะหลับตาลงเพื่อสูดดมกลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา ทุกจังหวะที่ก้าวเดินเข้าไม่หันมามองหน้าเธอสักนิดเลย
ดวงตาที่แข็งกร้าวของเขานั้นเหม่อมองไปด้านหน้าโดยไม่สนใจสายตาของข้ารับใช้ ที่กำลังมองมาที่เราด้วยสายตาที่ตกตะลึงและเต็มไปด้วยคำถาม
เจเซนหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินเมื่อมาถึงหน้าพระราชวังดัลลิส เขาก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพองค์จักรพรรดิของจักรวรรดิฮาญา
"อ่า...นี่ค่อนข้างจะเหนือการคาดหมายมากทีเดียวนะดาเนียลูกรัก"
ดาเนียลืมตาขึ้นมามองสบตาเสด็จพ่อโดยที่เธอยังอยู่ในอ้อมแขนของเจเซน
"มีเรื่อง...เกิดขึ้นนิดหน่อยพ่ะย่ะค่ะ มิได้เป็นดังเช่นที่พระองค์กำลังคิด"
"ไม่เป็นไรหรอกดยุคเอเมอร์ หากจะเป็นเจ้าข้าก็มิได้คิดขัดขวาง..."
เจเซนวางดาเนียลงบนเก้าอี้
"ลูกไปที่ห้องหนังสือเพคะ แล้วบังเอิญเจอกับเคาน์เวสติน.."
องค์จักรพรรดิวางแก้วน้ำชาลงพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบผมของดาเนียเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
"เดี๋ยวพ่อจะจัดการเคาน์ให้เอง เจ้าหมดรักเขาแล้ว เหตุใดยังต้องมาตามตื๊อให้ลูกรักของพ่อรำคาญใจอีกก็ไม่รู้ ผู้ที่ไม่รู้จักประมาณตนเช่นนั้นจะต้องลงโทษให้สาสมหน่อยแล้วจริงไหมดยุคเอเมอร์.."
ดาเนียกำมือแน่น เพราะในใจกำลังรู้สึกเจ็บปวด ราวกับว่ามีมีดแหลมๆ กระหน่ำแทงมาที่หัวใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เป็นเช่นนี้เสมอ นี่คือความเคยชินที่น่าหวาดกลัว เธอคือลูกรัก...เป็นลูกสาวที่เสด็จพ่อนั้นรักสุดหัวใจไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรเพียงแค่มากล่าวกับเสด็จพ่อ ปัญหาทุกอย่างพลันมลายหายไปจนสิ้นราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เธอเคยเชื่อว่ามือที่แสนอบอุ่นทั้งสองข้างนี้จะคอยปกป้องและคุ้มครองให้เธอปลอดภัย เชื่อมั่นว่าเป็นเช่นนั้นจนถึงวันที่เธอตายดาเนียในยามนี้รู้สึกหวาดกลัวมากเหลือเกิน
"ขอบพระทัยเพคะ ลูกรักเสด็จพ่อที่สุดเลย.."
รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นของผู้เป็นพ่อทำเอาขอบตาของดาเนียร้อนผ่าว เธอยกยิ้มขึ้นมาทั้งที่ในใจยังคงเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส และนี่คงเป็นรอยยิ้มที่เธอปั้นมันออกมาได้อย่างยากเย็นเหลือเกิน
"พ่อไม่กวนแล้ว พ่อเพียงแค่มาบอกว่าอีกสามวันจะมีงานล่าสัตว์ ไปช่วยส่งเสียงเชียร์พี่ชายทั้งสองของเจ้าด้วยล่ะ"
"รับทราบแล้วเพคะ"
เธอส่งยิ้มให้เสด็จพ่อจนพระองค์เดินหายไปจากสายตา ดาเนียถึงค่อยๆ หุบยิ้มลง
"เหนื่อยจังเลยเจเซน"
เธอเหนื่อยมาจริงๆ การที่บอกออกไปแบบนั้นไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด ดาเนียไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร จะทำใจให้ชินกับความอบอุ่นของเสด็จพ่อหรือว่าจะทำใจเย็นชาและวางเฉย ไม่ว่าจะทางไหนล้วนไม่ง่ายเลยจริงๆ
เจเซนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอยกมือขึ้นมาแตะหน้าผากเธอด้วยความเป็นห่วง
"ไม่สบายอีกแล้วงั้นหรือ?"
"อืม คงจะเป็นเช่นนั้น"
ทุกคราที่เจอกับเสด็จพ่อ มันราวกับว่าเธอต้องใช้พลังมหาศาลในการปั้นยิ้มที่ไร้เดียงสานั่นขึ้นมา รอยยิ้มที่มองเสด็จพ่อเป็นโลกทั้งใบ
"ให้เรียกหมอหลวงมาไหม"
"ไม่ล่ะ แค่เจ้าก็พอเจเซน แค่เจ้าโอบกอดข้าเอาไว้"
เขามองหน้าดาเนียนิ่งๆ ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตัก แสงดวงตะวันยามเย็นกำลังสาดส่องเข้ามาในสวนดอกไม้ที่แสนงดงามของพระราชวังดัลลิส
ดาเนียมองหน้าเจเซนนิ่งๆ ก่อนที่เธอจะแอบอิงซบอกเขา คงจะดีหากเป็นเขา.... ด้วยอำนาจที่เจเซนมีอาจจะทำให้เธอไปอยู่ที่คฤหาสน์ดยุคเอเมอร์ได้ไม่ยาก
การเป็นดัชเชสบางทีก็ไม่ได้แย่ และเธอก็คิดว่านั่นคือทางออกอีกทางที่น่าสนใจมากทีเดียว เพียงแต่ว่าตอนนี้ติดปัญหาอยู่เรื่องเดียว ตรงที่เขาอาจจะยังมิได้รักเธอ
ดาเนียคนเก่านั้นโง่งม เธอไม่มองใครเลยนอกจากเคาน์เวสติน เพราะไอ้เวรนั่นมันพร่ำบอกคำหวานแก่สตรีที่ไร้เดียงสาเรื่องความรักเช่นเธอ นั่นทำให้เธอนั้นเผลอไผลและหลงใหลนาธานไปทั้งหัวใจ
พอลองเปิดตามองดูรอบๆ ยังมีบุรุษอีกมากมายที่เหมาะสมกับเธอ และหากเป็นเจเซน หากเป็นเขาอะไรๆ ก็ดูจะง่ายขึ้นเพราะว่าเขาเป็นเพื่อนเธอมาก่อน
"....หากนี่เป็นความรู้สึกชั่ววูบ คนที่เจ็บปวดที่สุดนั่นคือกระหม่อมนะพ่ะย่ะค่ะ"
"แล้วหากว่ามันไม่ใช่ล่ะเจเซน หากนี่คือความต้องการของข้าจริงๆ....เจ้าจะว่าอย่างไร?"
นี่เธอกล้ากล่าวว่าสนใจเขาด้วยใบหน้าเช่นนั้นได้อย่างไรกัน เพียงแค่ดวงตาคู่นี้มองสบตาบุรุษผู้ใดบุรุษผู้นั้นยอมหลงใหลไปกับดาเนียราวกับต้องมนต์สะกด
ความงามที่ล้ำเลิศและเสน่ห์อันมากมายของเธอทำให้ดวงตาทั้งสองข้างของเขาพร่ามัวไปหมด!
ดาเนียคิดว่าเธอเห็นความสับสนในดวงตาของเขา เธอยกมือขึ้นมาไล้ไปตามกรอบใบหน้าที่หล่อเหลาของสหายวัยเด็กช้าๆ ก่อนจะมาลูบไล้ที่ริมฝีปากของเขา
ดาเนียเงยหน้าขึ้นไปจุมพิตที่ริมฝีปากของเจเซนโดยที่มีนิ้วของเธอขวางกั้นเอาไว้
"ว่าอย่างไรเจเซน หากเจ้าจะหนีก็ควรจะรีบหนีไปในตอนนี้สิ"
ขาทั้งสองข้างพลันไร้เรี่ยวแรงที่จะวิ่งหนี และหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ เขาโอบกอดดาเนียเอาไว้ก่อนจะขบกัดเบาๆ บนนิ้วที่กำลังปิดปากเขาอยู่
"ตรงกันข้ามดาเนีย คำถามนี้ต้องถามเจ้าต่างหาก หากว่าเจ้าอยากจะหนีก็รีบเดินเข้าไปในพระราชวังดัลลิสเสีย..."
ดาเนียยกยิ้ม ในที่สุดเขาก็พูดกับเธอแบบธรรมดาๆ โดยที่ไม่มีคำเรียกขานเรื่องยศศักดิ์พวกนั้น
"เจเซน ข้าจะหนีเข้าไปในพระราชวังดัลลิส เพียงแต่เจ้าจะต้องเข้าไปในนั้นกับข้าด้วย"
เจเซนคิดว่าเขากำลังเอื้อมมือไปสัมผัสดอกไม้ต้องห้ามดอกนั้นแล้ว..ความสวยงามที่ชวนให้คลุ้มคลั่ง อีกทั้งกลิ่นหอมที่เย้ายวนมากกว่าใครๆ ดาเนียเป็นเช่นนั้น ตอนนี้เขากำลังเตรียมใจที่จะรับพิษและหนามแหลมคมที่กำลังจะทิ่มแทงมาบนหัวใจของเขาแล้ว