ทางด้านไอ้เสมองเพชรกับพระพายเมื่อเห็นทั้งสองนั่งอยู่ที่เดิมมันก็หันไปพูดกับไอ้ก้องที่นั่งสัปหงกอยู่ จึงรีบสะกิดเพื่อนมันทันทีเมื่อไอ้ก้องสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา
“มึงสิกลับเลยเบาะ?” (มึงจะกลับเลยไหม)
“กลับเลยกะได้เดี๋ยวแม่กูจ่ม” (กลับเลยก็ได้เดี๋ยวแม่กูบ่น) เพราะบ้านทั้งสองคนอยู่ไม่ไกลจากบ้านเพชรมากจึงไม่เป็นปัญหาเรื่องการกลับเท่าไร เมื่อตกลงกันได้ไอ้เสก็หันไปพูดกับเพชรที่เอาแต่นั่งกระดกเหล้า
“จังซั่นหมู่ข่อยกลับก่อนเด้อ” (ถ้างั้นพวกฉันกลับก่อนนะ)
“กลับได้บ่ล่ะ” (กลับได้ไหมล่ะ) เพชรถามพวกมันด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ได้ ซำบายมาก” (ได้ สบายมาก) ไอ้เสยกมือขึ้นทำท่าโอเค ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นจากแคร่เดินโซเซไปยังรถมอเตอร์ไซค์ของมัน จากนั้นก็จูงออกมาหยุดอยู่ข้างแคร่ไม้ไอ้ก้องจึงลุกขึ้นเดินไปเตรียมจะไปซ้อนท้ายแต่ไอ้เสห้ามก่อน
“อย่าขึ้นกูบ่ได้ขับ กูสิจูงกลับเฮือน” (อย่าขึ้นกูไม่ได้ขับ กูจะจูงกลับบ้าน)
