“หันหลังมาไง”
“...พี่ภูผา”
“รอตรงนั้น เดี๋ยวพี่ข้ามไปรับ”
ผมบอกเธอก่อนจะวางสายแล้วก็เดินข้ามถนนเพื่อไปรับเธออย่างที่บอก ให้เดินข้ามมาเองไม่ได้หรอกครับเพราะยัยติ๊งต๊องดูไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่
“เอ่อ...” พอผมข้ามถนนมาหาเธอเรียบร้อยผ้าแพรก็มีอาการไม่ต่างจากครั้งก่อนที่เราเจอกันนั่นคือใบ้กิน
“พี่ว่าพี่วางสายนานแล้วนะ” ผมบอกพร้อมกับมองโทรศัพท์ในมือเธอที่ยังเอาแนบหูเหมือนเดิม
“คะ? อ๋อ” ยัยติ๊งต๊องเอ้ย เพราะแบบนี้ไงผมถึงเรียกเธอว่ายัยติ๊งต๊องทั้งที่ความจริงผมควรจะเรียกเธอให้ดีกว่านี้ให้เหมาะกับหน้าตาสวย ๆ ของเธอ
แต่เรียกแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน...น่ารักเหมาะกับผ้าแพรดี
“ไปขึ้นรถก่อน” ผมบอกเธอที่เอาแต่ยืนทำหน้างง ตอนนี้นักศึกษาในมหาลัยที่ยืนรอรถกำลังมองเราสองคน ผมไม่ชอบเท่าไหร่เวลาโดนจ้อง มันไม่ค่อยเป็นส่วนตัว
“ไปขึ้นรถทำไมคะ”
“ไปก่อนแล้วค่อยคุย เดี๋ยวรถโดนล็อกล้อ” ผมยิ้มให้เธอแล้วก็พยักหน้าเรีย
