My Barbarian ยัยตัวร้ายจับหัวใจนายคนเถื่อน

“เนื้อคู่พี่แพรอยู่ไม่ไกล” “ฮะ?” “แอรีสเห็น” “เรื่องจริง?” “จริงพี่ เขาอยู่ไม่ไกล” “พี่นึกว่าเนื้อคู่พี่ยังไม่เกิด” ฉันยิ้มให้หมอดูประจำคณะที่สาวโสดทุกคนไม่มีทางไม่รู้จัก ใครต่อใครก็บอกว่าน้องแอรีสเด็กปี 1 คนนี้ดูดวงแม่นมาก~ ปกติผ้าแพรคนสวยคนนี้เป็นคนที่ค่อนข้าง เน้นนะคะว่าค่อนข้างเชื่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์พอสมควร แต่เรื่องดูดวงผ้าแพรคนนี้ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ ยิ่งบอกว่าเนื้อคู่ของฉันอยู่ไกลนี่ยิ่งไม่อยากเชื่อเลย ถ้าไม่ไกลของแม่หมอแอรีสหมายถึงบริเวณนี้ บริเวณที่เรียกว่าคณะของเรา ฉัน ไม่ เชื่อ! เพราะจะมองซ้ายทีขวาที มุมเงยมุมช้อนมันวอนให้...เฮ้อ! ไม่เอา ไม่เอาใกล้ ๆ ไม่ ๆๆ แพรไม่เอา T_T “เนื้อคู่พี่แพรอยู่ไม่ไกล ตอนนี้เขาใกล้ ๆ แถวนี้ ตอนนี้ก็ยังอยู่ เชื่อแอรีส แอรีสไม่เคยดูพลาด” แม่หมอของฉันย้ำด้วยสีหน้าจริงจังมาก~ “ใกล้แค่ไหน” ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ขอถามอีกสักนิดแล้วกัน ไม่ได้จะท้าทายน้องหรอกแต่อยากรู้จะได้เตรียมใจ “เปิดประตูออกไปก็เจอ” “ฮะ! ตลกแล้วแก ถ้าพี่เปิดประตูออกไปแล้วเจอพี่เข้มปี 3 จะทำยังไง พี่ไม่ต้องคว้าพี่เข้มมาเป็นผัวเหรอ” “ไม่ ไม่ใช่พี่เข้ม เนื้อคู่พี่แพรเป็นผู้ชายไม่ใช่เก้ง” “แล้วใครที่เป็นเนื้อคู่พี่” “แอรีสไม่รู้ขนาดนั้นหรอก แต่วันนี้เขาอยู่ใกล้พี่แพรแล้ว” “แก~ พี่ไม่เคยอยากได้คนรู้จักมาเป็นแฟนนะ” ผู้ชายคณะที่ฉันเรียนล้วนแต่ดี ๆ ทั้งนั้น มีน้อยนิด ไม่หล่อก็คือไม่หล่อเลย หน้าตาดีหน่อยก็หลงตัวเองบ้าง กินเหล้าเมายา ปากหมาขี้โม้บ้าง ส่วนพวกที่หล่อมากหน่อยก็ไม่มองผู้หญิง -_-! “ชะตาค่ะพี่แพร แอรีสไม่รู้หรอกว่าเป็นคนรู้จักหรือเป็นคนในคณะไหม แต่ดวงพี่แพรมันบอกมาแบบนี้ว่าตอนนี้เนื้อคู่พี่แพรอยู่ไม่ไกล และตอนนี้เขาอยู่ใกล้ ๆ พี่แพร” แอรีสจ้องหน้าฉันแล้วพูดออกมาทีละคำช้า ๆ ชัด ๆ เหมือนต้องการให้ฉันจับใจความดี “หมายความว่า...เขาอยู่ไม่ไกล แต่อาจจะไม่ใช่คนใกล้ตัวใช่ไหม?” ฉันก็ถามช้า ๆ ชัด ๆ ด้วยใจที่โคตรมีความหวัง แอรีสมองหน้าฉัน ไม่ตอบอะไรนอกจากเลื่อนไพ่ใบหนึ่งที่เปิดแล้วมาข้างหน้า “...เปิดประตูออกไปก็เจอค่ะ” “...” ฉันจะรอจนไม่มีคนอยู่ตรงนี้ ฉันจะไม่เปิดประตูออกไปเด็ดขาดถ้าไม่แน่ใจ ตรงนี้ที่เรากำลังดูอยู่เป็นห้อง ๆ หนึ่งของคณะ แอรีสชอบใช้ห้องนี้เพื่อให้คนเข้ามาดูดวง ไม่ได้เก็บเงินนะคะน้องไม่ได้ดูดวงเพื่อหาเงิน แต่กฏคือก่อนดูดวงคนที่ดูจะต้องโอนเงินช่วยเหลือสังคมก่อน จะโอนให้ใครเท่าไหร่ก็ได้ขอแค่ทำบุญก็ถือเป็นค่าดูดวงแล้ว “พี่แพรมีอะไรจะถามอีกไหมคะ” “พี่...เฮ้อ! ไม่แล้ว ขอบใจนะแอรีส” ไม่ถามแล้วค่ะ ได้คำทำนายไม่ตรงใจก็เสียฤกษ์หมดแล้วล่ะ ไม่ดูแล้ว T_T -สามสิบนาทีต่อมา- “พี่แพรไม่ไปทำธุระอะไรเหรอคะ” แอรีสหันมาถามฉันที่นั่งจุมปุกอยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่งไม่ยอมไปไหนทั้งที่ดูดวงเสร็จตั้งนานแล้ว “ไม่จ้ะ พี่ว่าง” “แล้วไม่กลับหอเหรอคะ” “ยังก่อน รถติด” “โอเคค่ะ” แอรีสพยักหน้ารับแล้วก็ดูดวงให้สาว ๆ คนอื่นต่อ ดูจบไป 5 คนฉันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม ไม่เอาหรอก ไม่อยากออกไป กลัวเปิดประตูออกไปจ้ะเอ๋กับผู้ชายที่ไหนเข้า ไม่ได้งมงายนะคะแต่คำทำนายนี้ฉันไม่พร้อมเสี่ยง ทำใจไม่ได้จริง ๆ ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ...ทิสา ติ๊ด! “อื้อ ว่าไงแก” “อยู่ไหนยะ” “ห้องแม่หมอแอรีส” “ฮะ?” “ตามนั้น” “ดูเสร็จยัง” “อือ ดูเสร็จเป็นชาติแล้ว” “ตอบเสียงเนือยขนาดนี้แสดงว่าคำทำนายไม่ดีชัวร์” “อือ~” “ฮ่า ๆๆ เอาน่าหมอดูคู่หมอเดาเว้ยผ้าแพร มาได้แล้วรออยู่หน้าห้องอาจารย์สมชาย” “รอทำไม?” “นี่อย่าบอกนะว่าแกลืม วันนี้ส่งงานอาจารย์สมชายวันสุดท้ายแล้วนะยัยผ้าแพร” “ฉิบหาย! ลืมเลยแก” “ทำรึยัง” “ทำแล้ว” “ทำแล้วจะตกใจทำไม รีบมาเร็วจะได้เข้าไปส่งพร้อมกัน” “แก...แกมาเอาไปส่งให้หน่อย รอที่ห้องดูดวง” ฉันรีบขอร้องทิสาทันที งานอยู่ในกระเป๋าแต่ผ้าแพรไม่พร้อมเปิดประตูออกไปหรอก “บ้า จะส่งให้ได้ไง อาจารย์สมชายแกให้ส่งด้วยตัวเอง แกเป็นไรเนี่ย?” “ฉันยังไม่พร้อมออกไป” “ทำไม ไหนบอกว่าดูดวงเสร็จแล้วไง” “ก็...ไม่พร้อมออกไป ถ้างั้นแกส่งก่อนเลย เดี๋ยวฉันไปส่ง” “ไม่ได้ เดดไลน์สี่โมงเย็น นี่บ่ายสามครึ่งแล้ว อีก ครึ่งชั่วโมงจะหมดเวลา มาตอนนี้เลยเดี๋ยวส่งไม่ทัน” “โอ๊ย~ เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย เออ ๆ แกรอก่อนนะเดี๋ยวไป” อุตส่าห์จะรอสัก 5 โมงเย็นค่อยออกไปเพราะเสียงจากข้างนอกเจี้ยวจ้าวตลอดเวลา คนเดินผ่านไปผ่านมาตลอดเพราะเป็นทางที่จะเดินไปห้องสมุดคณะ แถมประตูก็ตรงกับลิฟท์ด้วย แต่สุดท้ายก็มีเหตุบังคับให้ต้องออกไปก่อนเวลาจนได้สินะ พรึ่บ! ฉันยืนขึ้น ก้าวขาไปหยุดที่หน้าประตู สูดหายใจเข้าลึก ๆ “จะไปแล้วเหรอคะพี่แพร” “อื้อ” แอรีสถามฉันก็เลยต้องหันไปพยักหน้าตอบ “โชคดีนะคะ เนื้อคู่พี่แพรอยู่หน้าประตู” “...อื้อ~” อุตส่าห์จะลืม ๆ มันไปแต่ยัยแม่หมอดันพูดขึ้นมาอีกซะนี่ แถมยังทำหน้ามั่นอกมั่นใจตอกย้ำความกลัวในใจของฉันอีก T_T “ขอให้โชคดีนะคะ” แอรีสอวยพร ยิ้มหวานแล้วก็หันกลับไปสนใจการดูดวงให้คนอื่นต่อ “...” เฮ้อ! ฉันยืนเอามือจับลูกบิดสแตนบายเอาไว้ หูก็รอฟังให้ทุกอย่างเงียบอย่างใจจดใจจ่อ ติ๊กตอก ๆๆ ...รอ ...รอ ...รอ และ...เยี่ยม! ยืนรอเกือบ 10 นาที ในที่สุดทุกอย่างก็เงียบ เอาเลยจังหวะนี้แหละผ้าแพร เปิดเลย เปิดเลย เปิดเลย! กริ๊ก! แอด~ ฉันค่อย ๆ แง้มประตูกว้างประมาณ 1 ฟุต ยังไม่โผล่หน้าออกไป ลองลอบมองออกไปก่อนว่ามีใครไหม แต่ไม่มีค่ะ ไม่มีเสียงอะไรด้วย ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าคนเดินอย่างที่ฉันต้องการ โอเค ผ่าน! เปิดให้กว้างแล้วก็รีบไปเลยผ้าแพร ทางสะดวกแล้ว! แอด~ / ติ๊ง! “...” “...” ใครจะคิดว่าจังหวะมันจะซิทคอมได้ขนาดนี้ ฉันเปิดประตูก้าวเท้าไปยืนตรงกึ่งกลางประตูเตรียมก้าวขาออกไปประตูลิฟท์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามและตรงกับประตูห้องนี้พอดีเป๊ะก็ถูกเปิดออก ...เปิดประตูออกไปก็เจอค่ะ ...เปิดประตูออกไปก็เจอค่ะ ...เปิดประตูออกไปก็เจอค่ะ คำพูดประโยคนั้นของแอรีสดังวนอยู่ในหัวตลอดเวลาที่ฉันกับเขาสบตากัน ตอนแรกก็ไม่อยากจะเชื่อคำทำนายของแอรีสแม้แต่นิดเดียว ต่อต้านสุดพลังด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เชื่อหมดใจเลยค่ะว่าเนื้อคู่ของฉันคือคนที่เปิดประตูออกไปก็เจอ ...ไม่ให้เชื่อได้ไงในเมื่อเนื้อคู่ของฉันหล่อบรรลัยทำลายใจขนาดนี้ >///<