เพื่อทรมารเธอไง
801 Words
"หึ ฉันชอบที่เห็นความกลัวบนดวงตาของเธอ...มันทำให้ฉันรู้สึกสะใจ" เจ้าพิภพแค่นหัวเราะเย้ยหยัน ดวงตาคมเย็นชาฉายแววชอบใจเมื่อได้เห็นร่างบางกำลังหวาดกลัวเขาจนตัวสั่นเทา
"พอใจนายแล้วรึยัง ที่ทำให้ฉันกลัวคนอย่างนายได้ขนาดนี้" ซันไชน์ตอกกลับอย่างโกรธเกรี้ยวดวงตากลมโตมองกลับอย่างโกรธเคืองผ่านม่านน้ำตาของเธอที่บดบังสายตาเหยียดหยามของเขาที่กำลังจ้องมองมาที่เธอ
"ยัง เธอต้องทุรนทุรายมากกว่านี้ฉันถึงจะพอใจ" เจ้าพิภพกระตุกยิ้มร้ายในขณะที่มือหนากำลังกระชากชุดเดรสของเธอออกอย่างไม่ปรานี
เขาไม่สนเสียด้วยซ้ำว่าเศษผ้าที่กระชากไปจะบาดผิวขาวเนียนของเธอหรือไม่
"กรี๊ดดดดด!!"
"ร้องได้ร้องไป หยุดร้องเมื่อไหร่ฉันจะซ้ำ" คำพูดร้ายกาจทำให้คนใต้ร่างหวาดกลัวจับใจ เธอต้องตกขุมนรกนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกนานแค่ไหนกัน
"ไปให้พ้น ออกไปจากตัวฉัน! ฮึก~" ซันไชน์ดีดดิ้นอยู่ใต้ร่างของคนตัวโตกว่า มือหนาของเจ้าพิภพบีบรัดข้อมือเล็กทั้งสองแน่นไม่ให้เธอใช้มือเล็กๆนั่นต่อกรกับเขาได้
"อย่าผลักไสฉัน เพราะคนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์!" เสียงเย็นชาเปร่งออกมาอย่างเกรี้ยวกราด
ร่างอรชรถูกทาบทับด้วยร่างกายหนาของเจ้าพิภพเมื่อเขาโน้มตัวลงไปก้มใบหน้าคมสูดดมกลิ่นหอมหวานจากซอกคอขาวของเธอ
กลิ่นนี้ที่เขาเคยหลงไหลมันจนถอนตัวไม่ขึ้น...
...แต่ตอนนี้เขากลับเกลียดชังกลิ่นหอมๆของเธอ มันทำให้เขารู้สึก...
เกลียดเธอมากกว่าเดิม
"อื้ออ~ " เสียงหวานถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อเจ้าพิภพบดขยี้ริมฝีปากอิ่มของเธออย่างรุนแรง
ความป่าเถื่อนที่เขาได้แสดงออกทำให้หัวใจดวงน้อยของซันไชน์สั่นระริกด้วยความกลัวสุดขีด
กึด!
"s**t! เธอแม่ง" เจ้าพิภพถอนจูบออกเมื่อถูกคนตัวเล็กกัดริมฝีปากล่างของเขาจนเลือดซิบ
ดวงตาคมดุร้ายราวสัตว์ป่ากำลังรอขย้ำเหยื่อ เจ้าพิภพยกยิ้มมุมปากเพียงนิดก่อนจะใช้ลิ้นสากร้อนชื้นของเขาเลียริมฝีปากตัวเองที่มีรอยเลือดไหลซึมออกมาอย่างใจเย็น
"ใจกล้าถึงขนาดกล้ากัดฉันแล้วเหรอ?" ใบหน้าคมแสนเย็นชาแสดงออกถึงความเย้ยหยัน
ซันไชน์ในตอนนี้กล้าแม้กระทั่งกัดเขาจนเลือดซิบ ถ้าในเมื่อก่อนแค่มดสักตัวเธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะยกเท้าหยียบมันด้วยซ้ำ
"ฉันกล้ามากกว่าที่นายคิด ถอยออกไปเดี๋ยวนี้!" เสียงหวาดตะคอกกลับ แต่เธอคงจะลืมไปแล้วว่าผู้ชายตรงหน้าชอบความท้าทายขนาดไหน
ยิ่งเป็นเธอที่ท้าทาย คนอารมณ์ร้อนอย่างเขามีหรือจะยอมทำตามที่เธอบอก เธอคิดน้อยเกินไปแล้วที่จะท้าทายคนอย่างเขา
"ยิ่งเธออยากให้ฉันถอย ฉันก็ยิ่งอยากเข้าใกล้เธอมากขึ้น...แต่นั่นไม่ใช่เพราะฉันพิศวาสเธอหรอกนะ ฉันแค่อยากเห็นสีหน้าเจ็บปวดเจียนตายของเธอมากกว่า"
"ฉันไม่รู้จริงๆ ว่านายเกลียดฉันขนาดนี้แล้วยังจะเก็บฉันไว้ทำไม" ซันไชน์เอ่ยถามเสียงสั่นเครือหัวใจดวงน้อยของเธอเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็น ดวงตาคู่สวยที่ยังคงมีน้ำตานองหน้าตวัดมองอย่างคาดหวังคำตอบ แต่เธอกลับกลัวสายตาคมของเจ้าพิภพที่เธอกำลังจ้องมองอยู่ในตอนนี้จับใจ กลัวคำตอบของเขา กลัวสิ่งที่จะตามมา กลัวว่าเธอจะเป็นคนที่ถูกกระทำอย่างไร้ความปรานี
"เพื่อทรมารเธอไง ฉันเหมือนตายทั้งเป็นตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอหันหลังให้ฉัน!" ความโกรธแค้นที่มีอยู่เต็มอกของเจ้าพิภพถูกปล่อยออกมาเป็นคำพูดแสนดุดันหากทว่ามันกลับแฝงความเสียใจไว้ในประโยคนั้นเช่นกัน
"งั้นนายก็น่าจะรู้ ว่าฉันจะไม่มีทางหันหน้ามายิ้มอย่างจริงใจให้กับนายอีก" ซันไชน์กัดฟันแน่น ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่ต่างจากเขา ความเสียใจความโกรธมันเกินกว่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทนรับไหวยิ่งคนที่เป็นคนย่ำยีหัวใจที่บริสุทธิ์ของเธอให้แตกสลาย เป็นน้ำมือของคนที่เคยขึ้นชื่อว่า 'คนรัก' อย่างเขา
"เธออาจจะเข้าใจผิด ฉันไม่ได้อยากได้รอยยิ้มจอมปลอมนั่นของเธอ…"
"..."
"ตัวเธอต่างหากที่ฉันต้องการมาเป็นที่ระบายเวลาฉันหงุดหงิดเท่านั้น อย่าอวดดีคิดว่าฉันต้องการเธอมากขนาดนั้นซันไชน์"
- Writer
