กลัวเหรอ
758 Words
ดวงตากลมโตจ้องมองดวงตาคมอย่างโกรธเคือง เธอมีสิทธิ์เลือกได้อีกเหรอในเมื่อเขาก็จะทำทุกอย่างเพื่อทำร้ายเธออยู่ดี
"อีกนานแค่ไหน?" ซันไชน์เอ่ยถามคนตรงหน้าเสียงแผ่วเบา
"หึ จนกว่าฉันกับเธอจะตายจากกัน" คำตอบของเจ้าพิภพทำให้ร่างบางกำหมัดแน่น เธอโกรธและเกลียดเขามากเสียจนอยากให้เขาตายไปซะตอนนี้เลย
...หรือไม่ก็เป็นเธอเองที่ตายไปซะ
"ต่อไปนี้เธอคือคนของฉัน" เจ้าพิภพกระตุกยิ้มร้ายกาจ มือหนาจับปลายคางมนให้เชิดขึ้นเพื่อสบตากับเขา
"..." ซันไชน์เบือนหน้าหนีไปอีกทางเธอเกลียดและขยะแขยงสายตาของเขา ทุกคำพูดที่เอ่ยออกมาจากปากของเจ้าพิภพล้วนแต่น่ารังเกียจ
"คุณซันไชน์อยากไปนั่งเล่นที่สวนไหมคะ?" ผึ้งที่คอยดูแลซันไชน์เอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเธอนั่งซึมอยู่แต่ในห้องนอนใหญ่
"ไปได้เหรอคะ?" ร่างบางหันมามองด้วยสายเป็นประกาย เรียกความเอ็นดูจากผึ้งได้เป็นอย่างดี
"ได้ค่ะ อยู่ในบริเวณบ้านที่คุณเจ้าพิภพกำหนดไว้ก็ไม่มีปัญหาค่ะ" ผึ้งเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มทำให้ซันไชน์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
เธอคิดว่าจะต้องทนอยู่แต่ในห้องไปจนตายแล้วเสียอีก อย่างน้อยเธอก็ได้เดินเล่นในสวนได้บ้างก็ยังดี
ร่างอรชรเดินทอดน่องเข้ามายังสวนร่มรื่นที่มีต้นไม้ใบหน้าจัดแต่งไว้สวยงาม เธอกวาดสายตาคู่สวยมองรอบบริเวณอย่างสังเกตุแต่ก็ต้องถอนหายใจทิ้งเมื่อตรงหน้าเธอกลับมีแต่ต้นไม้สีเขียวขจีเต็มไปหมด
"มีแต่ต้นไม้" ร่างบางบนอุบเสียงเบาแต่ก็ดังพอให้ผึ้งที่ยืนอยู่ด้านหลังได้ยิน
"คุณซันไชน์ไม่ชอบเหรอคะ"
"เอ่อ...แค่นึกว่าจะมีสวนดอกไม้สวยๆ น่ะค่ะเวลามองแล้วมันทำให้สดชื่นดีว่าไหมคะ" คนตัวเล็กเอี้ยวตัวกลับไปตอบเสียงใส
เมื่อเธอนั่งเล่นที่สวนจนพอใจแล้วก็ถึงเวลาที่เข้าไปในห้องได้เสียที
แกร๊ก!
เมื่อบานประตูเปิดออกเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทรับกับใบหน้าหล่อคมดูร้ายกาจกำลังนั่งอยู่ปลายเตียงนุ่มปรายสายตามองมายังเธอ
…กลัว
นั่นคือความคิดที่ผุดขึ้นในวินาทีแรกที่เธอได้เห็นเขา เจ้าพิภพทำให้เธอหวาดกลัวจับใจจนอัตราการเต้นของหัวใจเธอแทบหยุดนิ่ง
"มานี่" เสียงเย็นยะเยือกดุดันของเขาที่เปร่งออกมาทำให้เธอยืนนิ่ง
ความกลัวถาโถมขึ้นมาอีกครั้งเมื่อคนตัวโตหยัดตัวขึ้นยืนเต็มความสูงสืบเท้าเดินเข้ามาหาเธอ
"ไม่ได้ยินที่ฉันบอกรึไง"
"อย่าแตะฉัน!" ความกลัวที่ปะทุออกมาทำให้เธอเผลอตะคอกคนตรงหน้าเสียงดัง
ดวงตากลมโตสั่นระริก เธอไม่อยากถูกมือน่ารังเกียจของเจ้าพิภพจับต้องร่างกายเธอแม้แต่น้อย
"หึ" เสียงแค่นหัวเราะอย่างเย้ยหยันของเขาเปร่งออกมาจนคนที่ได้ยินต้องเงยหน้ามองอย่างโกรธเคือง
...เขากำลังสนุกสินะ
พลั๊ก!
ร่างกายกำยำบดเบียดร่างบางของเธอให้แนบชิดกับบานประตู ใบหน้าหล่อคมคายก้มลงมาใกล้จนลมหายใจอุ่นรินรดลงบนพวงแก้มเนียน
"อ..ออกไปนะ" สองมือเล็กยกขึ้นมาผลักอกแกร่งของเขาสุดแรงแต่มันกลับไม่ได้ทำให้คนตัวโตขยับออกเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังบนเบียดร่างกายให้แนบชิดกับเธอมากยิ่งขึ้น
"ฉันเพิ่งจะกลับมาไม่มีเวลาเล่นกับเธอหรอกนะ"
"กรี๊ดดดดดดด!!"
ตุ้บ!
ร่างอรชรถูกเหวี่ยงไปบนเตียงนุ่มถึงแม้มันจะนุ่มแค่ไหนเธอก็เจ็บอยู่ดี
ไม่ทันที่เธอจะได้ขยับตัวหนีคนตัวโตก็ขึ้นคร่อมเธอเอาไว้เสียก่อน
"อย่าทำอะไรฉันนะ ฉันไม่ได้หนีฉันทำตัวดีแล้ว" ซันไชน์ร้องขอเจ้าพิภพ ดวงตาคมที่จดจ้องเธอไม่ละสายตาทำให้เธอหวาดกลัวจนร่างกายสั่นเทิ้ม
"กลัวเหรอ"
หงึกๆ~
ซันไชน์พยักหน้ารับดวงตากลมโตมีน้ำสีไหลออกมาจากขอบตาคู่สวย เธอกลัว…
...กลัวคนใจร้ายที่ทำร้ายเธออย่างเขา
- Writer
