เลือกเอาเอง
816 Words
ร่างอรชรนั่งเหม่อมองออกไปยังนอกระเบียงห้องอย่างไร้ความรู้สึก ในเช้าวันใหม่ที่แสงสว่างสาดส่องลงมาไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีเลยสักนิด
"คิดถึงใคร..ถึงได้เหม่อขนาดนี้" น้ำเสียงทุ้มเข้มดุดันเอ่ยขึ้นจากด้านหลังของเธอ
คนตัวเล็กที่กำลังคิดอะไรเลื่อนลอยสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะหันกลับมาจ้องมองร่างสูงตรงหน้าด้วยสายตาโกรธเคือง
"..."
"หรือต้องเอาเรื่องพ่อเธอมาขู่ถึงจะยอมพูด" เจ้าพิภพเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ปลายเตียงมีเพียงผ้าห่มผืนหนาปกปิดร่างกายของเธอเท่านั้น
"..."
"ซันไชน์…" เจ้าพิภพเอ่ยเรียกอีกครั้งพร้อมกับจับปลายคางเล็กให้เชิดขึ้นมองเขา
"..."
"อย่าทำให้ฉันโมโห ทำไมไม่พูดวะ" ความหงุดหงิดของเจ้าพิภพทำให้ร่างบางตาหลับตาลงไม่ยอมสบตากับเขา
"..."
"จะไม่พูดใช่ไหมวะซันไชน์"
"ฉัน...จะไปจากนาย" เสียงหวานแหบพร่าจนแทบไม่ได้ยินดวงตากลมโตมีน้ำตาสีใสไหลออกมาอีกครั้ง
"ซันไชน์ แม่ง! ไปตามหมอมา!" เจ้าพิภพตะโกนเสียงดังจนลูกน้องของเขารีบเร่งออกไปในทันทีเมื่อคนตัวเล็กหมดสติโถมน้ำหนักตัวมาพิงกับอกแกร่งของเขา
"เป็นไง?" เจ้าพิภพเอ่ยถามหมอที่ให้มาตรวจอาการของซันไชน์อย่างร้อนรน
"คนไข้อ่อนเพลียเลยทำให้เป็นลมไปครับผมจัดยาไว้ให้แล้วอาการไม่น่าเป็นห่วงครับ" หมอเอ่ยตอบอย่างสุภาพเจ้าพิภพจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะหันไปสั่งให้ลูกน้องไปส่งหมออย่างปลอดภัยในทันที
ใบหน้าสวยหวานซีดเซียวยังคงหลับพริ้มอยู่บนเตียงนอนนุ่มของเขา
"ฉันไม่มีทางยอมให้เธอไปจากฉันได้" เจ้าพิภพกุมมือเล็กเอาไว้แน่นดวงตาคมกวาดมองทั่วใบหน้าหวานด้วยความรู้สึกหลากหลาย ภายในใจของเขากลับไหวสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็น
"แค่อยู่กับฉันเท่านั้น อยู่ข้างฉันเท่านั้น" เสียงทุ้มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาจะไม่ปล่อยเธอไปเธอต้องอยู่อย่างทุกข์ทรมารอยู่ข้างกายเขาเท่านั้น
"อื้อ~" เสียงหวานเปร่งออกมาเมื่อรู้สึกตัว ซันไชน์ขยับเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆแพขนตายาวของเธอเปิดกว้างขึ้นจนเห็นดวงตากลมโตเป็นประกาย
"คุณซันไชน์ รู้สึกยังไงบ้างคะ" หญิงสาวในชุดแม่บ้านดูเรียบร้อยสะอาดตากำลังเอ่ยถามซันไชน์ด้วยรอยยิ้ม
"คุณเป็นใครคะ?" ใบหน้าสวยงุนงงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามคนตรงหน้าออกไป
"เรียกว่าผึ้งก็ได้ค่ะ ผึ้งได้รับคำสั่งจากคุณเจ้าพิภพให้มาดูแลคุณซันไชน์ค่ะ คุณซันไชน์จะอาบน้ำเลยไหมคะ" ผึ้งยิ้มรับอย่างสุภาพในขณะที่เดินไปหยิบจานอาหารที่เตรียมเอาไว้ให้กับซันไชน์บนโต๊ะข้างเตียง
คนตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ จากนั้นจึงก้าวลงจากเตียงเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำตามที่ผึ้งได้บอกเอาไว้
"ชุดนี้คุณเจ้าพิภพเลือกเองเลยนะคะ" ผึ้งเอ่ยบอกในขณะที่กำลังแต่งเติมเครื่องสำอางบนใบหน้าสวยของซันไชน์ตามความต้องการของเจ้าพิภพ
"อย่างนั้นเหรอคะ" ซันไชน์ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนักเธอมองดูเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกบานใหญ่ตรงหน้าด้วยชุดเดรสสีครีมเรียบหรู
"บางครั้งคุณเจ้าพิภพอาจจะดูน่ากลัวแต่ก็ใจดีนะคะ ตอนที่คุณซันไชน์หลับอยู่คุณเจ้าพิภพเอ่ยสั่งกับลูกน้องทุกคนให้ดูแลคุณซันไชน์เป็นพิเศษเลยนะคะ" ผึ้งเอ่ยบอกเมื่อเห็นซันไชน์ไม่มีท่าทีดีใจแม้แต่น้อย แต่ในสายตาของเธอซันไชน์คือคนที่เจ้านายของเธอให้ความสำคัญมากกว่าคนอื่นๆ
"คงกลัวว่าฉันจะหนีไปมั้งคะ" คนตัวเล็กเอ่ยบอกเสียงเรียบถึงกับชะงักเมื่อได้ยินเสียงดุดันเอ่ยออกมา
"ฉันไม่ได้กลัว...เพราะเธอไม่มีทางหนีจากฉันได้" เจ้าของน้ำเสียงดุดันมายืนซ้อนด้านหลังของเธอแทนที่ผึ้ง
"..."
"ถ้าเธอยอมทำตัวดีๆ บางทีฉันอาจจะปล่อยพ่อของเธอไป" เจ้าพิภพยื่นรูปถ่ายที่มีรูปของพ่อซันไชน์กำลังอยู่ในสถานที่ต่างๆราวกับว่าเขากำลังจับตาดูอยู่
"นายจะทำอะไรพ่อฉัน" ซันไชน์ตวัดสายตาแข็งกร้าวจ้องมองใบหน้าคมคายอย่างเอาเรื่อง
"ทำตัวดีๆ แบบที่เธอเคยทำฉันจะไม่ยุ่งกับพ่อของเธอ"
"..."
"เลือกเอาเองนะซันไชน์ ความปลอดภัยของพ่อเธอขึ้นอยู่กับตัวของเธอเอง"
- Writer
