Episode 04 “ถ้าเป็นฉันนะ…”
1576 Words
Episode 04
48!
49!
50!
โอเค!
ครบแล้วครับ!
เกือบตาย!
“แฮ่ก…” ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยายามตั้งสติให้ได้เร็วที่สุด หลังจากที่ตัวเองเพิ่งจะกระโดดตบมา “โอเคไหมเรา? พอใจหรือยัง?”
“พอใจแล้วค่ะ แฮะๆ …เหงื่อท่วมเชียว” เธอยิ้มหน้าแป้น และหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมายื่นให้ผมได้ซับเหงื่อ “ซับเหงื่อก่อนนะคะ”
“ขอบคุณนะ แต่ไม่เป็นไร พี่มีของตัวเอง” ผมปฏิเสธผ้าเช็ดหน้าจากเธอ และหันไปหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองขึ้นมาเช็ดทันที ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจอะไรเธอนะครับ แต่ผมแค่ไม่อยากให้ผ้าเช็ดหน้าของเธอต้องมาเปื้อนเหงื่อของผมก็เท่านั้นเอง “ทำไมหน้างอแบบนั้นล่ะ?”
“คือ…พี่รังเกียจหนูเหรอคะ?”
“เฮ้ย ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”
“ไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบไหน”
“พี่ก็แค่ไม่อยากให้ผ้าเช็ดหน้าของเธอต้องมาเปื้อนเหงื่อของพี่เฉยๆ ผู้หญิงดูแลใบหน้าดีกว่าผู้ชายมากๆ ถ้าเกิดเธอเผลอเอาไปเช็ดต่อแล้วสิวขึ้นขึ้นมาจะทำยังไง”
“พี่น่ารักจัง” ยิ้มหน้าแป้น
“ใครๆ เขาก็บอกแบบนี้กันทั้งนั้นน่ะนะ” ผมว่าพลางไหวไหล่ไปมาเบาๆ “เออนี่ พี่มีของขวัญจะให้เธอด้วยนะ”
“ของขวัญอะไรเหรอคะ?”
“พวกเครื่องสำอางน่ะ แต่มันอยู่ที่รถ เดี๋ยวพี่เดินไปหยิบมาให้นะ”
“เอ่อ! ไม่ต้องก็ได้ค่ะพี่ เดี๋ยวหนูเดินไปพร้อมกันกับพี่เลยก็ได้ พี่จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินกลับไปกลับมา เพราะหนูก็จะกลับบ้านแล้วเหมือนกัน”
“โอเคๆ ถ้าอย่างนั้นก็เดินตามพี่มา” ว่าจบ ผมก็เดินนำเธอไปที่รถทันที
ของขวัญที่ผมจะให้เธอก็เป็นพวกเครื่องสำอางตามปกติที่ผู้หญิงเขาใช้กันนั่นแหละครับ แต่ผมไม่ได้เป็นคนเลือกเองนะ ผมให้ต้นรัก น้องสาวของผมเป็นคนเลือกให้
ซึ่งหนึ่งในเครื่องสำอางที่ผมซื้อให้นี้มันจะมีอันนึงที่เขาเรียกกันว่าบลัชออน เป็นบลัชออนที่เปลี่ยนสีได้ตามค่า ph ต้นรักบอกว่าอันนี้ดีมาก ไม่ต้องกลัวแดงไปอ่อนไป เพราะมันจะเปลี่ยนสีไปตามค่า ph ของร่างกายเรา
ผมก็เลยคิดว่ามันน่าจะเหมาะกับเธอที่สุด ก็เลยเลือกอันนี้ให้เป็นตัวเด่น ผมสั่งให้ที่ช็อปห่อของขวัญมาให้ด้วยเลยนะครับเนี่ย แต่ในส่วนของบลัชออน ผมหยิบแยกออกมาห่อเองครับ
“หวังว่าจะชอบนะ น้องสาวพี่เป็นคนเลือกให้เอง”
“แบรนด์นี้แพงมากเลย เกรงใจจัง แต่ก็ขอบคุณนะคะ” เธอหันมาพนมมือไหว้ขอบคุณผมตาแป๋ว กล่องมันห่อเอาไว้อยู่ก็จริง แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้ได้ว่ามันเป็นแบรนด์แพงหรือไม่แพงก็คือถุงครับ “หลังจากวันนี้ไปหนูจะใช้ของที่พี่ให้ทุกอย่างเลย ขอบคุณมากจริงๆ นะคะ”
“ไม่เป็นไร หวังว่าจะไม่ปัดแก้มแพ้กุ้งมาอีกแล้วนะ”
“ไม่ปัดแล้วค่ะ แฮะๆ” เธอขำแห้ง ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อขอถ่ายรูปร่วมกันกับผม “หนูขอถ่ายรูปด้วยได้ไหม?” ผมไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าตอบไปเบาๆ แทน เป็นการตกลง “มองกล้องนะคะ”
“หนึ่ง”
“สอง”
“สาม”
แชะ!
แชะ!
แชะ!
มันดูเป็นความสัมพันธ์ที่น่ารักมากเลยใช่ไหมล่ะ? ใช่…ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ที่ทุกคนเห็นกันนั้นมันก็แค่ช่วงแรกที่เราได้รู้จักกันเท่านั้น เพราะหลังจากนี้ไปเนี่ยแหละ!
คือของจริง!
และเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตที่ผมมิอาจลืมเลือน…
หลายวันผ่านไป
เทศกาลของพี่รหัสและน้องรหัสก็ผ่านพ้นไป หลังจากวันนั้นมา พี่รหัสบางคนก็ยังพูดคุยกับน้องรหัสต่อ บางคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อแล้ว แต่เจอหน้าก็ยังมีทักทายกันบ้าง หรือบางคน เจอหน้าก็ไม่ทัก ในแชทก็ไม่คุย แต่ส่วนใหญ่ในแก๊งของผมก็จะเป็นอย่างที่หนึ่งกับอย่างที่สองครับ
แต่ยกเว้นผมไว้คนนึงนะ
เพราะผมน่ะ…
เจอเธอคนนั้นทุกวันเลย
หรืออาจจะทุกสามเวลา!
หรือไม่ก็ทุกๆ ชั่วโมงเลย!
แม่งเอ๊ย! ไม่มีเรียนหรือไงวะ! หันหน้าไปทางไหนก็เจอเธอตลอด น่ากลัวฉิบหาย นึกว่าโดนผีหลอกซะแล้ว! หรือเป็นแนนโน๊ะในเรื่องเด็กใหม่ที่แยกร่างได้อย่างงั้นเหรอ!
“พี่ปราชญ์~”
“นั่นไง…มาอีกแล้ว” ผมถอนหายใจออกมาอย่างหนัก ขณะที่กำลังนั่งทำรายงานวิชาหนึ่งอยู่กับเพื่อนๆ ในห้องเรียน เลิฟเธอก็ได้เดินเข้ามาพร้อมกับขนมหนึ่งกล่อง “ว่าไง?”
“หนูเอาขนมมาให้ค่ะ” เธอว่าพลางยื่นกล่องคุกกี้มาให้ผม ซึ่งผม…ได้คุกกี้จากเธอทุกวัน สภาพ! “ตอนแรกว่าจะเอาคุกกี้รสช็อกโกแลตมาให้ แต่พอดีว่ามันหมดก่อน ก็เลยได้คุกกี้รสเนยถั่วมาแทน แต่อันนี้ก็อร่อยเหมือนกันนะคะ”
“เอาคุกกี้มาให้เพื่อนพี่ทุกวันแบบนี้…คิดอะไรกับเพื่อนพี่หรือเปล่าครับเนี่ย!” คีรินแซว พร้อมกับใช้ศอกมาสะกิดตัวผมเบาๆ “เพื่อนเรานี่มันเสน่ห์แรงจริงๆ ว่ะ มีสาวมาชอบทุกปี”
“ชอบเชิบอะไร พูดอะไรเกรงใจน้องเขาบ้าง” ผมหันไปมองตาขวางใส่มันทันที ก่อนที่จะหันไปรับคุกกี้กล่องนั้นจากเธอมาเก็บไว้ “ขอบคุณนะ แต่หลังจากนี้ไม่ต้องเอาขนมมาให้พี่ทุกวันแล้วก็ได้ อันเก่าพี่ยังกินไม่หมดเลย”
“พี่เบื่อคุกกี้แล้วเหรอคะ?” เธอเอียงคอมองเล็กน้อย
“จะใช้คำพูดแบบนั้นก็ได้ คือ…เธอเอามาให้พี่ทุกวันเลยอะ พี่กินไม่ไหวแล้วจริงๆ”
“ถ้าอย่างนั้นหนูก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ หนูก็แค่อยากซื้อขนมมาให้พี่กินก็เท่านั้นเอง”
“ขอบคุณสำหรับความรู้สึกนะ แต่เธอไม่ต้องซื้ออะไรมาให้พี่หรอก พี่เกรงใจน่ะ”
“โอเคค่ะ หลังจากนี้หนูไม่ซื้อมาอีกแล้วก็ได้” เธอพยักหน้าเบาๆ เชิงว่าเข้าใจ ก่อนที่จะโบกมือบ๊ายบาย และขอตัวกลับไปเรียนต่อ “ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวกลับไปเรียนต่อก่อนนะคะ บ๊ายบายค่ะ”
“บาย” ผมโบกมือตอบ และเมื่อเธอเดินออกจากห้องไปแล้ว ผมก็หันกลับมาทำรายงานต่อ ห้องที่ผมอยู่ เป็นห้องที่ผมใช้เรียนในวิชาต่อไปน่ะครับ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเธอไปถามใครมา ถึงได้รู้ว่าในแต่ละวันผมจะไปเรียนที่ไหนอะไรยังไง แต่ช่างมันเถอะครับ เธออาจจะแค่อยากผูกมิตรกับพี่รหัสเฉยๆ เผื่อเวลาที่มีปัญหาอะไรจะได้มาถามได้ แต่แค่ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงก็เลยซื้อขนมมาให้ทุกวันแทน
“ฉันว่าน้องเขาชอบแกแน่เลยว่ะ” เสือพูดขึ้นทันทีที่เธอเดินออกจากห้องไป “คนนี้น่ารักกว่าคนก่อนๆ ที่มาจีบแกอีกนะเว้ย! ไม่หวั่นไหวจริงๆ เหรอวะ?”
“หวั่นไหวบ้าบออะไรล่ะ ฉันไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปกว่าคำว่าพี่รหัสและน้องรหัส” ผมตอบ พร้อมกับก้มหน้าก้มตาทำรายงานต่อไป
“แต่น้องเขาดูชอบแกมากเลยนะเว้ย แกทำแบบนี้มันจะไม่ดูใจร้ายเกินไปหน่อยเหรอวะ? ฉันว่าคนนี้อดทนมากเลยนะ ถ้าเป็นคนอื่นจีบสามวันก็หายแล้ว”
“ใช่ๆ ไอ้ปาร์คพูดถูก” โฮปพยักหน้าเชิงเห็นด้วย
“แน่ใจจริงๆ เหรอวะว่าไม่ได้หวั่นไหว” คีรินยิ้มร้าย พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ผม “ถ้าเป็นฉันนะ…ต่อยท้องแล้วลากขึ้นห้องไปตั้งแต่วันแรกแล้ว คิกๆ”
“แกนี่มันเลวจริงๆ เลยนะ” ว่าแล้วก็ผั๊วะเข้าให้
ผั๊วะ!
“โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย!”
“เจ็บสิดี จะได้จำ”
“ฉันผิดอะไรวะเนี่ย! ทำอย่างกับแกไม่เคยพาผู้หญิงขึ้นห้อง ถถถ”
“แกต้องแยกให้ออกระหว่างคนที่ดีลกันมาเพื่อที่จะมาทำอะไรแบบนั้น กับคนที่แกมีความคิดที่จะไปล่วงเกินเขา มันคนละอย่างกัน และฉันจะไม่มีวันฝืนใจใครเด็ดขาด ตราบใดที่เขาไม่ยินยอม”
“ช่างเป็นสุภาพบุรุษเสียจริงเพื่อนผม” และเพื่อนๆ ก็พากันปรบมือให้ผมรัวๆ
ผมยอมรับนะครับว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมก็มีนัดดีลผู้หญิงขึ้นห้องบ้างในบางครั้ง แต่ทุกครั้งที่ผมพาไป พวกเธอล้วนแล้วแต่เต็มใจไปกับผมทั้งหมด ผมจะไม่ลากใครขึ้นไปโดยที่เขาไม่ต้องการเด็ดขาด ถ้าเขาอยากเดี๋ยวเขาก็เดินตามผมมาเอง ดังนั้นผมจะไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นกับน้องรหัสของตัวเองเด็ดขาด เว้นแต่เธอจะชวนผมน่ะนะ
- Writer
