Episode 03 "วันเฉลยพี่รหัส"
1416 Words
Episode 03
วันต่อมา
และวันนี้ก็เป็นอีกวันนึงที่ผมขับรถมาเรียนตามปกติ แต่เปิดประตูลงมาจากรถได้ไม่ทันไร ก็มีผู้หญิงคนนึงวิ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว ซึ่งก็ไม่ต้องเสียเวลาเดากันให้ยากเลยครับ เพราะผู้หญิงคนนั้นก็คือ…
“เลิฟ…”
“ดีใจจังเลย พี่จำหนูได้ด้วย” ก็แหง๋สิ น้องรหัสตัวเองแท้ๆ ทำไมผมจะจำไม่ได้ “สวัสดีนะคะ”
“สวัสดี”
“แล้วรถคันนี้นี่…รถของพี่เองเลยหรือเปล่าคะ?” เธอกล่าว พร้อมกับหันไปมองที่รถแลมโบกินี่คันสีขาวคู่ใจของผม มันเป็นรถของผมเองครับ ป๊าซื้อให้เนื่องในโอกาสที่ผมได้เกรดเฉลี่ย 4.00 ทั้งสองเทอม “รถสวยดีนะคะ”
“ใช่ รถพี่เอง” ผมตอบเธอกลับไปนิ่งๆ และเลิกคิ้วมองเธอเล็กน้อย เพราะผมกำลังครุ่นคิดอยู่ในหัวว่าเธอเข้ามาทักผมทำไม เข้ามาทักเพราะกำลังสืบเรื่องพี่รหัส หรือเข้ามาทักเพราะอยากจะจีบผมกันแน่ “สวยและแพงมากเลย”
“พี่คงจะรวยมากเลยนะคะเนี่ย เหมือนกับคำใบ้ที่เพื่อนพี่บอกหนูเลย” เธอยิ้มตาพริ้ม ก่อนที่จะหันไปล้วงกระเป๋าสะพายข้างของตัวเอง และหยิบเอากล่องกล่องนึงขึ้นมา ซึ่งมันคือกล่องขนม เธอหยิบออกมาและยื่นเอามาให้ผม
“อะไร?” ผมเลิกคิ้วมองเธอเล็กน้อย สลับกับกล่องขนมกล่องนั้น
“หนูฝากพี่ช่วยเอาขนมกล่องนี้ไปให้พี่รหัสของหนูด้วยนะคะ ฝากบอกเขาด้วยว่าช่วยแสดงตัวตนออกมาหน่อย พี่รหัสของหนูดูลึกลับมากเลย หนูไม่อยากโดนทำโทษนะ”
อ่า…กฎของการเล่นพี่รหัสน้องรหัสในปีนี้ก็คือ หากน้องรหัสหาพี่รหัสเจอถูกคน น้องรหัสสามารถสั่งลงโทษพี่รหัสได้ ซึ่งพี่รหัสไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรทั้งนั้น แต่ถ้าน้องรหัสหาพี่รหัสไม่เจอ หรือผิดคน พี่รหัสก็สามารถสั่งทำโทษน้องได้เช่นกัน แต่ในกรณีนี้ก็ต้องเป็นการทำโทษที่อยู่ในขอบเขตด้วย ไม่ใช่สั่งทำโทษอะไรที่มันเกินไปครับ
“แล้วทำไมถึงเอามาฝากพี่ล่ะ”
“ก็เพราะว่าพี่รู้ว่าเขาเป็นใครไงคะ ถ้าพี่ไม่รู้ พี่ก็คงจะให้คำใบ้เพิ่มเติมกับหนูไม่ได้หรอก ยังไงก็…ฝากด้วยนะคะ”
“อืม…เดี๋ยวพี่เอาไปให้ก็ได้”
ผมรับกล่องขนมกล่องนั้นมาและชำเลืองตาดู ตัวกล่องมันเป็นกล่องพลาสติกสีใส ดังนั้นต่อให้ยังไม่เปิดกล่องดู เราก็สามารถรู้ได้ทันทีว่ามันคือขนมอะไร
ซึ่งมันก็คือคุกกี้ครับ
“ฝากบอกพี่เขาด้วยนะคะว่าหนูหวังว่าเขาจะชอบขนมอันนี้ที่หนูให้ค่ะ”
“โอเค เดี๋ยวพี่จะบอกมันให้ พี่ขอตัวก่อนนะ” ผมพยักหน้าเบาๆ แต่ก่อนที่จะเดินออกมา ผมก็ได้ชี้ไปที่แก้มทั้งสองข้างของเธอ และแซวเธอเล็กน้อยว่า “แต่แก้มแดงไปเยอะเลยนะเรา แพ้กุ้งเหรอ? หึหึ” หัวเราะในลำคอเบาๆ
“หนูไม่ได้แพ้กุ้งสักหน่อย แต่แบบนี้เขาเรียกว่าแดงไว้ก่อนเดี๋ยวอ่อนเองค่ะ”
แบบนี้ก็ได้เหรอ?
555
ระหว่างที่ผมกำลังเดินขึ้นตึกเพื่อที่จะไปเรียน ผมก็ได้เปิดกล่องคุกกี้ออกมากินด้วยเช่นกัน เดินไปกินไปนั่นแหละครับ แต่อย่าไปทำแบบนี้ให้หม่าม้าเห็นนะ โดนด่าตายห่าแน่นอน
หม่าม้าด่า ปะป๊าไม่ห้าม เพราะปะป๊าก็ทำด้วย
วันเฉลยพี่รหัส
และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่น้องรหัสจะได้รู้ว่าพี่รหัสที่แท้จริงของตัวเองเป็นใคร จะใช่คนที่ตัวเองคิดเอาไว้ไหม หรือสุดท้ายจะไม่ใช่ เพราะโดนรุ่นพี่สับขาหลอก
รุ่นพี่ทุกคนก็จะยืนเรียงแถวหน้ากระดานประมาณห้าแถว ก่อนที่จะปล่อยให้น้องๆ ได้เดินมาหาคนที่ตัวเองคิดว่าเป็นพี่รหัส ซึ่งก็มีคนเดินมาหาผมอยู่ประมาณสามคน และในสามคนนี้ที่เดินมา
ก็ไม่ใช่น้องรหัสของผมทั้งนั้นเลย สภาพ 555
ส่วนน้องรหัสตัวจริง นู่นครับ เดินไปหาไอ้คีรินนู่น
รุ่นพี่มีเวลาให้น้องๆ เดินหาพี่รหัสประมาณห้านาที ถ้าภายในห้านาทีเกิดเปลี่ยนใจก็สามารถเดินไปหาคนอื่นต่อได้ แต่ถ้าหมดห้านาทีแล้วยังยืนอยู่กับรุ่นพี่คนเดิม ก็แปลว่าน้องยืนยันว่าคนคนนี้คือพี่รหัส ถ้าถูกคน รุ่นพี่ก็เตรียมตัวโดนทำโทษ แต่ถ้าผิดคน รุ่นน้องก็จะเป็นฝ่ายโดนแทน
เหลืออีกหนึ่งนาที ถ้ายังไม่เดินมาก็เตรียมตัวหน้าเละกลับบ้านได้เลย
10!
9!
8!
ตอนนี้ก็เริ่มนับถอยหลังสิบวินาทีสุดท้ายแล้ว จากที่ในตอนแรกผมมีสามคนที่มายืนอยู่ข้างหน้า ตอนนี้เหลือเพียงแค่หนึ่งคนเท่านั้น ซึ่งหนึ่งคนที่กำลังยืนอยู่นี้ ก็ไม่ใช่น้องรหัสตัวจริงของผมด้วยเช่นกัน
ไอ้ตัวจริงตอนนี้ไปยืนอยู่ข้างหน้าไอ้เสือแล้วครับ
5!
4!
3!
“เปลี่ยนๆๆ!” ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันกับไอ้เสือ ภายในห้าวินาทีสุดท้ายเธอจึงวิ่งมายืนอยู่ที่ด้านหน้าของผมแทน เออ ถูกคนสักทีนะ “ถ้าไม่ใช่คนนั้นก็น่าจะพี่คนนี้แหละ”
2!
1!
0!
พอหมดเวลา พวกเราก็ทำการเฉลยกันทันที ซึ่งคนแรกที่มายืนรอก็ไม่ใช่น้องรหัสของผมจริงๆ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเป็นน้องรหัสของใคร แล้วพอไม่ใช่ น้องคนนั้นก็เดินออกไป เพื่อที่จะไปตามหาพี่รหัสตัวจริงของตัวเอง
และคิวต่อไปก็คือเลิฟ น้องรหัสตัวจริงของผมนั่นเองครับ
“ทำไมถึงคิดว่าพี่เป็นพี่รหัสของเธอล่ะ?” ผมเลิกคิ้วถามเธอเล็กน้อย เธออมยิ้มพร้อมกับจ้องหน้าผมด้วยแววตาที่ไม่กะพริบ “ว่าไง? มั่นใจแล้วเหรอว่าพี่เป็นพี่รหัส”
“มั่นใจค่ะ” เธอกล่าว “หนูเห็นนะว่าวันนั้นพี่แอบเปิดคุกกี้ของหนูกินด้วย เพราะถ้าเป็นคนอื่น เขาไม่มีทางเอาของที่ไม่ใช่ของตัวเองไปกินแบบนั้นหรอก”
“นี่เราแอบสะกดรอยตามพี่เหรอ?” ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย ฉลาดแกมโกงแบบสุดๆ “แอบสะกดรอยตามกันแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ แบบนี้เขาเรียกว่า…คุกคามกันหรือเปล่า”
“หนูไม่ได้คุกคามพี่สักหน่อย แต่บังเอิญว่าหนูดันได้เรียนตึกนั้นพอดี ก็เลยได้ไปทางเดียวกันกับพี่” จ้ะแม่คุณ “สรุปแล้วยังไง? พี่เป็นพี่รหัสตัวจริงของหนูใช่ไหม?”
“ถ้าพี่ตอบว่าไม่ใช่ล่ะ?”
“ถ้าพี่ตอบว่าไม่ใช่…หนูก็ไม่เชื่อค่ะ”
“แล้วพี่เลือกอะไรได้ไหมเนี่ย”
“ก็ต้องเลือกได้สิคะ เลือกตอบว่าใช่”
“หึหึหึ” ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ เป็นการยืนยันว่าผมคือพี่รหัสตัวจริงของเธอ
“พยักหน้าแบบนี้แปลว่าใช่ใช่ไหม”
“อืม พี่เป็นพี่รหัสตัวจริงของเธอเอง”
“เย้! หนูทายถูก 555 กะแล้วว่าจะต้องเป็นพี่” เธอว่าพลางปรบมือรัวๆ ให้กับความเก่งของตัวเอง “แบบนี้ก็แปลว่าหนูมีสิทธิ์ที่จะสั่งทำโทษพี่ได้ใช่ไหม?”
“ก็คงงั้น” ผมไหวไหล่ตอบกลับเธอไป
“แล้วเธอจะสั่งทำโทษอะไรพี่ล่ะ”
“เอาเป็น…กระโดดตบหนึ่งร้อยครั้งก็ได้ค่ะ”
“เยอะนะ หนึ่งร้อยครั้งเลยเหรอ?”
“อะๆ หนูลดให้ก็ได้ หนูใจดีค่ะ เอาเป็น…กระโดดตบห้าสิบทีก็พอค่ะ” พอตกลงเรื่องการทำโทษกันได้ ผมก็เดินนำเธอออกมายืนอยู่ตรงที่โล่งๆ เพื่อให้ง่ายต่อการกระโดดตบ และพอได้พื้นที่ที่ต้องการ ผมก็เริ่มกระโดดตบทันที
อ่อ! แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าเป้าจะขาดนะครับ พอดีผมใส่ชุดพละ
- Writer
