Episode 02 "ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน"
1259 Words
Episode 02
ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน
ในวันจับฉลากพี่รหัส
ผมชื่อปราชญ์ และชื่อของผมมีความหมายว่า ผู้รู้,ผู้มีปัญญา ผมจึงใช้ความหมายนี้มาเป็นคำใบ้ในสายรหัสของผม
กิจกรรมในวันนี้ ผมไม่ได้มีส่วนร่วมอะไรมากนัก เพราะผมไม่ใช่พี่สตาฟที่จะต้องมาคอยดูแลน้องๆ ตลอดทั้งวัน แต่บังเอิญว่าผมดันว่างพอดี ผมกับเพื่อนๆ ก็เลยแวะมาดูในช่วงที่น้องๆ กำลังจับฉลากพี่รหัส ผมมีเพื่อนอยู่ทั้งหมดสี่คน นับรวมตัวผมเข้าไปด้วยก็จะเป็นห้าคนครับ และเพื่อนๆ ของผมมีชื่อว่า โฮป คีริน เสือ และปาร์คครับ
การจับฉลากก็ดำเนินไปเรื่อยๆ พอน้องๆ จับกระดาษขึ้นมา รุ่นพี่ที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรก็จะอ่านออกเสียงใส่ไมค์ให้ทุกคนได้ยิน
โฮป คีริน และเสือ ได้น้องรหัสเป็นผู้ชายครับ ส่วนปาร์คได้น้องรหัสที่เป็นกะเทย แต่สวยมากเลยนะครับ หน้าหวานสุดๆ ในกลุ่มตอนนี้ก็เหลือแค่ผมเพียงแค่คนเดียวที่ยังไม่รู้ว่าน้องรหัสตัวเองเป็นใคร เพราะยังไม่มีใครจับฉลากคำใบ้ของผมขึ้นมาได้สักที การจับฉลากพี่รหัสก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ และหลังจากที่ปาร์คได้น้องรหัสแล้ว ผ่านไปประมาณยี่สิบคน…ก็ถึงเวลาของผมแล้วครับ
“อ่า…น้องชื่ออะไรนะครับ” และรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรนี้มีชื่อว่าอั๋น แต่ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันหรอกนะครับ พอดีเราเคยเรียนห้องเดียวกันมาก่อน แล้วอาจารย์เขาสั่งงานกลุ่มสิบคน ซึ่งอั๋นก็มาขออยู่ด้วย ผมกับอั๋นก็เลยรู้จักกันครับ “โอเคๆ” น้องคนนั้นก็บอกชื่อของตัวเองไป แต่ไม่ได้พูดใส่ไมค์ ผมก็เลยไม่ได้ยินว่าเธอชื่ออะไร จนกระทั่งอั๋นพูดขึ้น “น้องเลิฟนะครับ ได้คำใบ้ก็คือ…ผู้รู้,ผู้มีปัญญา” และใช่ครับ นั่นก็คือคำใบ้ของผมนั่นเอง
“น้องรหัสน่ารักสุดเลยนะแก” โฮปพูดแซวขึ้นมา ผมมองหน้าเธอเล็กน้อย เพื่อที่จะได้ไม่ลืมว่าคนคนนี้คือน้องรหัสของผม “ไปหาอะไรกินกันเถอะ หิวข้าวแล้ว”
“อืม…” ขณะที่ผมและเพื่อนๆ กำลังเดินออกมา ผมก็ได้เหลือบไปเห็นว่าเธอคนนั้นก็มองมาทางนี้ด้วยเช่นกัน ผมมองหน้าเธอกลับเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินออกมา
หลายวันต่อมา
พอมาถึงที่มหาวิทยาลัย อาจารย์ก็ประกาศยกคลาสซะงั้น สภาพสุด จะยกคลาสทั้งทีก็ควรที่จะบอกกันตั้งแต่แรกๆ สุดท้าย…เมื่อไม่มีอะไรทำ ผมกับเพื่อนก็เลยมานั่งเล่นกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ของมหาวิทยาลัยแทนครับ กะว่าจะนั่งเล่นกันไปเรื่อยๆ จนกว่าวิชาแรกที่ยกคลาสนี้จะหมดชั่วโมง แล้วพอถึงเวลาของวิชาที่สอง พวกผมถึงจะขึ้นไปเรียนกันครับ
แต่ทว่า…ในระหว่างที่ผมกับเพื่อนๆ กำลังคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน อยู่ดีๆ เธอคนนั้นที่ชื่อเลิฟ ที่เป็นน้องรหัสของผมก็ได้เดินเข้ามากับลิ้นจี่ ที่เป็นน้องรหัสของปาร์ค
“พี่คะๆ คือ…หนูมีเรื่องที่จะสอบถามหน่อยน่ะค่ะ” น้องลิ้นจี่ น้องรหัสของปาร์คพูดขึ้น “พอดีหนูกำลังตามหาพี่รหัสอยู่น่ะค่ะ แล้วพอดีมีคนใบ้เพิ่มเติมให้ว่าพี่รหัสของหนูอยู่ในกลุ่มนี้ หนูก็เลยอยากจะมาถามว่าพี่รหัสของหนูคือคนไหน แฮะๆ”
“หนูก็ได้คำใบ้แบบนั้นมาเหมือนกันค่ะ เราสองคนก็เลยมาด้วยกัน” เลิฟ น้องรหัสของผมพูดขึ้นต่อ ซึ่งพวกผมก็ยังไม่มีใครได้ตอบอะไร เพียงแต่หันมามองหน้ากันนิ่งๆ และพยักหน้าเบาๆ ให้กันและกันแทน เป็นอันว่ารู้กัน “บอกได้ไหมคะ?”
“ถ้าบอกเลยมันก็ง่ายเกินไปน่ะสิ” โฮปกล่าว “แล้วน้องมั่นใจจริงๆ เหรอ ว่าสิ่งที่คนอื่นบอกกับน้องมันจะเป็นเรื่องจริง บางทีเขาอาจจะหลอกน้องก็ได้นะ เขาอาจจะทำให้น้องเข้าใจว่าหนึ่งในพวกพี่คือพี่รหัสของน้อง แต่ความจริงแล้วอาจเป็นตัวคนที่ใบ้เองนั่นแหละ ที่เป็นพี่รหัสของน้องจริงๆ”
“อืม…” เลิฟพยักหน้าเบาๆ “ที่พี่เขาพูดมามันก็จริงนะ”
“ถ้าพี่รหัสจะหายากหาเย็นขนาดนี้นะ” ลิ้นจี่ว่าพลางกลอกตามองบนทันที “ปวดหัวมาก!”
“ใจเย็นๆ ค่อยๆ หา” ปาร์คกล่าว “เดี๋ยวก็เจอเองแหละ”
“ถ้าอย่างนั้นพวกพี่พอจะใบ้ให้หนูเพิ่มเติมได้ไหมคะว่าคำใบ้นี้พี่เขาเป็นใคร?” เลิฟว่าพลางยื่นกระดาษคำใบ้มาให้ผม แต่ก็โดนคีรินปาดหน้ารับไปซะก่อน “ขอแบบจริงๆ จังๆ นะคะ อย่าแกล้งกันนะ หนูหามาสามวันแล้วก็หาไม่เจอสักที มีแต่คนแกล้งหนู”
“ของหนูด้วยค่ะพี่” ลิ้นจี่เองก็ยื่นคำใบ้มาให้ผมด้วยเช่นกัน ซึ่งครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายรับมาดูเอง ก่อนที่จะชูกระดาษไปให้เพื่อนๆ คนอื่นๆ ของผมได้ดู แม้ว่าจะรู้อยู่แล้วว่าในกระดาษนั้นเขียนว่าอะไร แต่เพื่อความแนบเนียนก็ต้องทำแบบนี้นี่แหละครับ 5555
“เอาของน้องก่อนก็แล้วกันนะ” ปาร์คชี้ไปที่น้องลิ้นจี่ น้อง…”
“ลิ้นจี่ค่ะ” พยักหน้าเบาๆ “หนูชื่อลิ้นจี่ค่ะพี่”
“โอเค ของน้องลิ้นจี่ก็…เป็นคนที่พวกพี่รู้จัก แต่ไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้” ตอแหล ก็มันนั่นแหละพี่รหัสของน้องลิ้นจี่ หึ! “พี่รหัสของลิ้นจี่เป็นผู้ชาย หล่อมาก! เรียนก็อยู่ในระดับกลางๆ แต่เด่นในเรื่องของกีฬา” ปาร์คเป็นนักกีฬาเก่าในตอนที่ยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมน่ะครับ
“ส่วนของน้อง…” คีรินว่าพลางชี้ไปที่เลิฟ
“หนูชื่อเลิฟค่ะ”
“น่ารักจังครับ”
“แฮ่มๆ!” ผมกระแอมเสียงในลำคอเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าคีรินเริ่มออกนอกเรื่อง “โทษที พอดีพี่ไม่ค่อยสบายนิดหน่อย”
“พี่หยอกเล่น”
“ค่ะ” เธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ขำแห้งและพยักหน้าเบาๆ แทน “พี่รหัสของหนูเขาเป็นยังไงบ้างคะ?”
“ก็…หล่อ” เสือพูด
“รวยมาก” คีรินต่อ
“เรียนเก่งสุดๆ” โฮป
“เป็นผู้ชายในฝันของสาวๆ หลาย คน” อันนี้ผมพูดเองครับ พอดีอยากอวยตัวเองแบบที่ไอ้ปาร์คทำเฉยๆ
“แต่เสียดาย…บ้า hee มากไปหน่อย” ผมหันไปมองตาขวางใส่ปาร์คทันทีที่มันพูดออกมาแบบนั้น ไอ้เลว! ทีตอนมันพูดอวยตัวเองผมยังไม่ได้ว่าอะไรมันสักคำเลยนะ ไอ้ห่านี่แม่ง! โวะ! “เอ่อ! พี่ขอโทษ พอดีพี่ใช้ศัพท์ไม่ค่อยเก่งน่ะ คือพี่แค่จะบอกว่ามันหญิงเยอะเฉยๆ น่ะ”
“อ๋อ” เธอพยักหน้าเบาๆ เชิงว่าเข้าใจ “ได้ยินแบบนั้นก็ค่อยโล่งใจหน่อย เปิดมาประโยคแรกนี่ชะงักเลย”
ใครไม่ชะงักก็บ้าแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นหนูสองคนขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ” ว่าจบ เลิฟก็จูงมือลิ้นจี่เดินออกไป
- Writer
