FirstLove น้องพี่ที่รัก

First kiss

ตอนที่ 2

“ป้าสายครับ...ช่วยจัดห้องรับแขกให้ผมหน่อยนะครับ...” เสียงคำสั่งแกมขอร้องของ ภัคพงศ์ไว้ใจเสมอกับป้าสายใจเมื่อเขาอ้อนขออะไรกับหญิงสูงวัยคนนี้ และทุกคำพูดได้ยินเข้าหูของปรานไหมทันที สาวน้อยตั้งใจเดินตามเขามาเพื่อที่จะปรับความเข้าใจ แต่ไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรปรานไหมก็เดินผ่านเขาไปหาคุณแม่

“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณแม่...” ปรานไหมกลับเรียกคุณแม่ที่กำลังแยกตัวออกไป จึงต้องหยุดชะงัก ตามเสียงเรียกนั้น

“ไหม!...มีอะไรเหรอลูก แม่นึกว่าหนูหลับไปแล้วซะอีก” ปราณีหันกลับมาตามเสียงเรียกของลูกสาว เธองงหนักเพราะเมื่อกี้ตอนกลับมาถึงก็ปลุกไม่ตื่น แต่ตอนนี้วิ่งป๋อมาเชียว

“คุณแม่ช่วยบอกเลขาคุณพ่อจองตั๋วเครื่องบินให้ไหมบินไปเรียนวันพรุ่งนี้ด้วยนะคะ...ขอบคุณค่ะ” ปรานไหมพูดแค่นั้น

“จะรีบไปไหน เริ่มเรียนตั้งอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอลูก”

“ก็ไหมอยากไปเตรียมตัวก่อนนี่คะ เพื่อน ๆ เขาก็เริ่มไปกันวันพรุ่งนี้แล้ว”

“กู๊ดไนท์นะคะคุณแม่ ไหมไปนอนก่อน”

ปรานไหมทิ้งรอยยิ้มและเดินขึ้นบันไดตามป้าสายใจแม่บ้านไป แต่ก่อนจะไปปรานไหมจะไปก็แวะเข้าไปกอดคุณพ่อที่เดินสวนมาพร้อมกล่าวกู๊ดไนท์ โดยทำมองไม่เห็นผู้ชายที่สำคัญอีกคนนามว่า ‘ภัคพงศ์’

ภัคพงศ์มองตามด้วยความรู้สึกผิดที่จู่ ๆ มันก็หายไปพร้อมกับแผ่นหลังของสาวน้อยที่สำคัญที่สุดในชีวิต ในขณะที่ภัคพงศ์กำลังคิดว่าจะแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นนี้อย่างไร

“พ่อไม่รู้หรอกนะว่า...สาเหตุมาจากอะไร...และพ่อจะไม่ถามด้วย ลูกต้องแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเอง” เอกวุฒิพูดพร้อมกับตบบ่าชายหนุ่มที่เขารักไม่ต่างไปจากลูกเขาเอง และเขาก็รู้จักภัคพงศ์ดี ก็เขาเลี้ยงภัคพงศ์มาตั้งแต่ที่ภัคพงศ์คลอดได้เพียงสองวัน

เอกวุฒิเดินกลับห้องไปพร้อมกับโอบเอวภรรยาสุดรัก คุณแม่ปราณี ที่หันมายิ้มให้กำลังใจภัคพงศ์

“เฮ้ย!...” ภัคพงศ์ถอนหายใจและเดินขึ้นบันไดไปตามทิศทางที่ปรานไหมเดินนำไปก่อนหน้านี้ และเมื่อมาถึงประตูห้องนอนของปรานไหม ภัคพงศ์เปิดประตูเข้าไปก็พบว่าภายในห้องมืดมิดไร้บุคคลที่ตั้งใจมาหา

ชายหนุ่มเดินออกจากห้องมาทันที และเดินไปที่ห้องรับแขกก็เจอกับป้าสายใจ ที่เดินออกมาจากห้องรับแขกพอดี ป้าสายใจเมื่อเห็นเจ้านายเดินมาก็หลีกทางให้พร้อมขอตัว ภัคพงศ์พยักหน้า อนุญาต และเดินเข้าห้องไป

“ไหม...พี่ขอโทษ” ประโยคแรกที่ภัคพงศ์เอ่ยพูดกับปรานไหม ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องและพบว่าเธอกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ ปรานไหมเพียงแค่หันมาตามเสียงนั้น แต่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ กับคำพูดนั้นของภัคพงศ์และเดินเข้าห้องน้ำไป ภัคพงศ์ได้แต่มองตามอีกครั้งด้วยแววตาที่เครียดอย่างเห็นได้ชัด

เขายอมรับว่าไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะตั้งแต่จำความได้ปรานไหมไม่เคยโกรธเขาเลย เขากับเธอตัวติดกันยิ่งกว่าเงาตามตัวซะอีก ไม่ว่าเขาจะทำอะไรปรานไหมจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาในทุกๆ เรื่อง และแน่นอนเรื่องนี้ปรานไหมต้องโกรธเขาแน่นอน แต่ เนื่องจากเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ภัคพงศ์เลยไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ยอมรับเลยว่าเด็กสาววัยสิบแปดทำให้เขาเสียการควบคุมตัวเองไปเลย

ภัคพงศ์เดินออกจากห้องนั้นและเดินกลับห้องรับแขก เขาทำภารกิจเดียวกับปรานไหม คืออาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเขาก็เดินออกจากห้องนั้น มุ่งหน้าไปยังห้องที่จากมาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เปลี่ยนความตั้งใจแรกว่าจะเข้าห้องสมุด

ชายหนุ่มผลักประตูเข้าไป ก็พบว่าทั้งห้องว่างเปล่า เขาจ้องไปที่เตียงนอนขนาดใหญ่ เจอกับร่างบางที่ทำเหมือนเข้าสู่นิทราไปแล้ว ภัคพงศ์เข้าไปอย่างเงียบ ๆ และช้อนตัวปรานไหมไว้ในอ้อมแขน เดินออกจากห้องนั้นไปกลับไปยังห้องนอนของเขา เพราะถ้าเธอตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ ภัคพงษ์อยากปรับความเข้าใจกับน้องสาว

“ไหม...พี่รู้นะว่าเธอยังไม่หลับ” ไม่มีการตอบรับใด ๆจากหญิงสาวที่นอนอยู่ข้าง ๆ

“แน่ใจนะ...ว่าไม่อยากคุย”

“งั้นพี่ถือว่า...ไหมไม่มีปัญหา...ไหมเข้าใจพี่ทุกอย่าง

“ไม่!” ปรานไหมลุกขึ้นนั่งแล้วหันมาทางภัคพงศ์ที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ

“แล้วเป็นอะไร?” ภัคพงศ์ถามออกไปทำเป็นทองไม่รู้ร้อน พร้อมนอนลงเอาแขนหนุนศีรษะ เพราะเขาสบายใจแล้ว เพียงแค่ปรานไหมยอมพูดและหันมามองเขาอีกครั้ง ให้เธอโวยวายยังดีเสียกว่าทำเหมือนกับเขาไม่มีตัวตน

“ไหม...ไม่ชอบให้พี่ภัคพาผู้หญิงอื่นเข้ามาในบ้าน” หญิงสาววัยสิบแปดพูดออกไปตามความรู้สึกที่แท้จริง

“พี่ก็พามาแค่ห้องนอนพี่เอง ไม่ได้พาไปห้องนอนของไหมซะหน่อย” ภัคพงศ์ตอบแบบหน้าตาเฉย

“พี่ภัค!...” ปรานไหมตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างเหลืออด และโกรธที่เขาทำเป็นไม่เดือดร้อนไม่แคร์ความรู้สึกของเธอเลยแม้สักนิด ปรานไหมมองภัคพงศ์และตัดสินใจจะออกจากห้องไป เพราะตอนนี้เธอไม่อยากเห็นหน้าพี่ภัคพงศ์ของเธอแล้ว

“อ๊ะ!...ว้าย!!...” แต่แล้วปรานไหมก็ต้องร้องออกมา เมื่อจังหวะที่เธอกำลังลงจากเตียง ภัคพงศ์กลับรั้งเอวเธอไว้จนปรานไหมเสียหลักล้มตัวลงนอน ภัคพงศ์ขยับตามโดยทันทีจนตอนนี้ปรานไหมอยู่ใต้ร่างเขาหลับตาด้วยความตกใจจากการถูกจู่โจมแบบ ไม่ทันตั้งตัว

ภัคพงศ์ยังคงค้างอยู่อย่างนั้นแต่สายตายังคงจับจ้องใบหน้าหวานผิวอมชมพูของปรานไหม เธอนับเป็นหญิงสาวที่มีหน้าตาสวยน่ารักคนหนึ่ง เขายังจำได้เมื่อตอนที่เธออายุสิบห้า มีแมวมองมาทาบทามให้เธอไปเป็นนักแสดง ที่เขารู้เพราะว่าตอนนั้นปรานไหมยังไม่ได้ตอบตกลง และเธอปรึกษาเขาและแน่นอนภัคพงศ์ซึ่งหวงน้องสาวก็รีบให้เธอปฏิเสธทันที ใครจะยอมให้ชายอื่นมาแตะต้องปรานไหมไม่ว่าจะเป็นทางร่างกายและสายตา

ปรานไหมค่อยๆ ลืมตามามองหน้าของภัคพงศ์ก็อยู่ใกล้ ๆ พร้อมรอยยิ้ม

“พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำอะไรที่ไหมไม่ชอบอีกแล้ว”

“ไหมไม่ชอบให้พี่ภัคไปรักผู้หญิงคนนั้น” ปรานไหมพูดด้วยความรู้สึกผิดหวังเป็นที่สุด และน้ำตากำลังจะไหลออกมาเพราะความเสียใจ

“เฮ้!ๆ!...ไหมอย่าร้องนะ...พี่แค่คบกันเฉย ๆ เราเป็นแค่คู่นอนไม่ได้เป็นแฟนกันอย่างที่ไหมเข้าใจ” ภัคพงศ์พูดพร้อมกับโน้มหน้าลงไปหาปรานไหม และค่อยๆ สัมผัสอย่างแผ่วเบา ที่ริมฝีปากแดงนั้นด้วยริมฝีปากหนาของเขา

ปรานไหมหัวใจเต้นแรงเพราะนี้เป็นจูบแรกของเธอ และแน่นอนมันก็มีไว้เพื่อชายคนนี้เท่านั้น เพียงแค่มันเร็วเกินไป สาวน้อยไม่ได้ขัดขืนเขาแต่อย่างใด เธอเปิดรับสัมผัสนั้นด้วยหัวใจที่เต้นแรงพร้อมกับตัวสั่นเล็กน้อย

ภัคพงศ์สัมผัสอย่างอ่อนโยนและรับรู้ถึงความรู้สึกของปรานไหมดี เพราะเขารู้ว่านี้เป็นจูบแรกของเธอและมันจะต้องเป็นของเขา เพียงแต่ชายหนุ่มไม่คิดจะทวงมันตอนนี้ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะ ตอนนี้แค่การสัมผัสเพียงเล็กน้อยเขาก็ติดใจกับความหอมหวานของปรานไหมซะแล้ว

ภัคพงศ์ดูดปากร่างของปรานไหมอย่างแผ่วเบาและค่อย ๆส่งลิ้นเข้าล่วงล้ำไปในโพรงปากบางนั้นอย่างอ่อนโยน หญิงสาวโอนอ่อนผ่อนตามอย่างไม่รู้ตัวเพราะเป็นความรู้สึกใหม่ที่ยอมรับว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดีจริง ๆ ลิ้นหนาของภัคพงศ์เจอะเจอกับลิ้นน้อยๆของปรานไหม ภัคพงศ์หยอกล้อและควานหาดูดกลืนกินความหวานนั้นจนรู้สึกถึงการหายใจที่ผิดจังหวะของปรานไหมจึงค่อยๆ ถอยทัพกลับ