ฝากเลี้ยง

โอ้ว...พระเจ้า

ร่างบอบบางเดินเข้าบ้านด้วยความแปลกใจ เพราะบ้านมันช่างเงียบราวกับไม่มีคนอยู่

หรือว่าเขากลับไปแล้ว?

ร่างเล็กที่อยู่ในชุดนักศึกษาทำตาวาว ปากฉีกยิ้มด้วยความดีใจจนปิดไม่มิด ใบหน้าเล็กน่ารักหันไปซ้ายทีขวาที กวาดสายตาไปรอบบ้านก็ยังไร้เงาคนก่อนที่เธอจะวิ่งย่องเบาๆ โผล่เข้าห้องนั้นทีห้องนี้ทีด้วยรอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้า

"จ๊ะเอ๋! " โผล่ไปห้องน้ำแล้วทักทายก่อนจะวิ่งเบาๆ กลับมาที่ห้องทำงานของเขา ซึ่งก็ไร้เงาคนตัวโตอีกเช่นกัน

"จ๊ะเอ๋! หึหึ พี่แอลเลียตขา ยังอยู่มั้ยคะ...อุ๊ย! ไม่มีแม้แต่เงา" หญิงสาวยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนจะเดินกระดึ๊บๆ เป็นจังหวะเต้นรำพลางยกมือขึ้นโบกไปมากลางอากาศ เงยหน้าร่ายรำไม่ลืมหูลืมตา ใจดวงน้อยเริงร่าเบิกบานประหนึ่งถูกรางวัลที่หนึ่ง

"ไม่มี...ไม่มีอีกแล้วคนนิสัยไม่ดี กลับไปแล้วโว้ยฮ่าๆๆๆๆ ดีเจ้าค่ะ คำสร้อยดีใจ๋ขนาดเน้อ ลั้ลลา...ลั้ลลั้ลลา"

ทำไมพระเจ้าช่างน่ารักเหลือเกิน แม้ตัวเธอจะไม่ได้กลับมาบ้านหลังนี้ตั้งหลายวันเพราะต้องไปนอนคอนโดของแอนนี่ เพื่อทำงานส่งอาจารย์ ด้วยเพราะเป็นงานกลุ่มซึ่งจะขาดใครสักคนไปไม่ได้

และด้วยจิตใจอันแน่วแน่ เธอได้สวดมนต์ขอพรทุกคืน เธอขอให้พี่แอลเลียตสุดหล่อรีบเก็บข้าวของกลับไปอเมริกาโดยเร็ว และแล้วพระเจ้าก็ให้พรกับเธอในวันนี้ เมื่อเธอก้าวเท้าเข้ามาในบ้านก็ไม่เจอแม้แต่เงาของคนใจร้ายและพวกบอดี้การ์ดตัวโตที่มักจะจับตามองเธอทุกฝีก้าว แม้แต่จะผายลมเธอยังต้องอดทนอดกลั้นวิ่งเข้าไปปล่อยก๊าซสุดสดชื่นในห้องน้ำเลย!

"โอ้ว...พระเจ้า ขอบคุณพระเจ้าค่ะ...ขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง หึหึหึ" เธอประสานมือไว้ที่หน้าอกและก้มหัวลงคำนับไปรอบๆ หลับตาพริ้ม ปากฉีกยิ้มกว้างจนเกรงว่ามันจะฉีกไปถึงใบหู

แต่กับสายตานับสิบคู่ที่มองผ่านประตูเข้ามาไม่ได้ฉายแววว่าเธอกำลังมีความสุขสักนิด

มันเหมือนปีศาจร้ายหรือคนบ้าที่โด๊ปยาเกินขนาดมากกว่า!!!

"นายครับผมว่าถอยออกมาก่อนดีกว่ามั้ย" เคนลูกน้องคนสนิทชักปืนออกมาพร้อมขึ้นไกปืนเตรียมพร้อม

ถ้าหากผีในร่างคนพุ่งเข้ามา เขายิงหมั่นไส้แตกแน่!!!

"ทำไมต้องถอย" แอลเลียตสอดมือเข้ากระเป๋ากางเกงพิงกรอบประตู สายตาคมมองดูคนที่ใส่ชุดนักศึกษาพอดีตัวที่เอาแต่หลับตาพริ้ม ก้มคำนับสลับกับเงยหน้าขึ้นและปากยังร้องคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา แถมยังมีเสียงหัวเราะสลับออกมาเป็นบางครั้งอีกด้วย

'โอ้วววววพระเจ้า ขอบคุณพระเจ้า โอ้วววว คำสร้อยซาบซึ้งเหลือเกิน โอ้วววพระเจ้า....'

"ผมเกรงว่าที่เราเห็นจะไม่ใช่เด็กสาวคำสร้อย เกรงว่าจะเป็นปีศาจร้ายครับนาย เฮ้ย! พวกเอ็งเตรียมปืนเล็งไปเลย พุ่งเข้ามาเมื่อไหร่ยิ่งแม่งให้ไส้แตกไปเลย" ประโยคหลังเคนหันกลับไปสั่งลูกน้องและทุกคนก็เตรียมพร้อมยิงโดยทันที

"พวกแกเชื่อเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอว่ะ หึหึหึ" แอลเลียตหัวเราะออกมากับสิ่งที่ลูกน้องคนสนิทพูด แต่สายตากลับไม่ละไปจากร่างเล็กตรงหน้าเลยสักนิด

"ก็นิดนึงครับนาย กันไว้ดีกว่าแก้" เคนตอบกลับเขินๆ

"งั้นเรามาลองดูกันว่าตรงหน้ามันผีบ้า หรือคนสติไม่เต็มกันแน่" สิ้นคำพูดแอลเลียตคว้าปืนไปจากเคนแล้วยิงออกไปทันที

ปัง!!!!

"เฮ้ยยยย!! "

"กรี๊ดดดดดดดดดด" สิ้นเสียงปืนก็ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องลั่นของคนที่กำลังร่ายรำแปรเปลี่ยนจนกลายเป็นแข็งค้างไปในบัดดล ก่อนที่ขาจะรู้สึกไร้เรี่ยวแรงล้มลงนั่งพับ ตาเบิกโตแทบถล่นออกมานอกเบ้า

ลูกน้องทุกคนต่างตกใจกับการกระทำของคุณหมอมาเฟีย ที่ดูจะบ้าดีเดือดเหลือเกิน

ยิงปืนในบ้านตัวเองก็ยังชิวๆ ...

"มะ มะ เมื่อกี้ สะ สะ เสียงปืน ใช่มั้ย? ..." เธอพูดติดอ่าง น้ำเสียงเบาหวิวผ่านสายลมไปกระทบหูคนที่ยืนมองเธออยู่ตรงประตู ก่อนที่เขาจะชูปืนในมือให้เธอดูเป็นเครื่องยืนยันว่าใช่

"คิดว่าไงล่ะ ยัยติ้งต๊อง" แอลเลียตส่งปืนให้เคน ก่อนจะเคลื่อนตัวมายืนตรงหน้าคนตัวเล็กพร้อมกับก้มมองด้วยสายตานิ่งเฉย

ถ้าตอนนี้เธอมีแรงจะกระโดดขาคู่ให้สักที!!!

เอะอะแม่งก็ยิงเอาๆ

"ยิงทำไม ถ้าเกิดมันโดนตัวคำสร้อยขึ้นมาจะทำยังไง..." เธอพูดเสียงเลื่อนลอย ตอนนี้เธอรู้สึกลมพัดผ่านรอบตัววูบวาบไปหมด อาการคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นลมแต่ก็พยายามฝืนเอาไว้

"กลัวตายเหรอ? ฉันนึกว่าเธอเป็นผีไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วซะอีก เห็นร่ายรำเป็นผีซะยกใหญ่...นี่ยังเป็นคนอยู่เหรอ หึหึ" คนตัวโตพูดพลางยกยิ้ม ส่วนอีกคนก็หน้าซีดเผือดตากลมโตกลอกตาล่อกแล่กไปมาดูน่าตลกพิลึก

".............."

"จะนั่งตรงนี้อีกนานมั้ย เกะกะ"

"นั่งไม่นาน...." เธอส่ายหน้าน้อยๆ มองเขาเหมือนเห็นผี

"งั้นก็ลุกขึ้นสิ"

"ลุกขึ้นไม่ได้...."

"นี่กำลังกวนประสาท? " เขากอดอกมองคนที่เงยหน้ามองเขาตาปริบๆ ด้วยสีหน้าดุดัน

"เปล่าแต่มันลุกขึ้นไม่ได้ คำสร้อยไม่มีแรง..."

"หืม...."

"มันสั่นไปทั้งตัวเลย...คำสร้อยตกใจและตอนนี้ก็เหมือนจะหน้ามืดอีกด้วย...." พูดไม่ทันจบคนตัวเล็กก็ล้มฟุบลงไปกับพื้นทันที

"เฮ้ย! คำสร้อย! " เขารีบนั่งลงพร้อมกับตวัดอุ้มร่างเล็กขึ้นด้วยความตกใจ ดวงหน้าจิ้มลิ้มซีดเผือด เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตามกรอบหน้าเยอะขึ้นเรื่อยๆ

"คำสร้อย" เขาเรียกคนในอ้อมแขนเบาๆ แต่ดูท่าเธอจะไม่ได้ยินซะแล้ว เขากลอกตาไปมาก่อนจะถอนหายใจออกมา

นี่เป็นลมอีกแล้วเหรอว่ะ ใจเสาะจริงๆ นะยัยเด็กบ้า....

แบบนี้จะมีผัวเป็นมาเฟียได้ยังไงกัน.......

"เธอเป็นอะไรเหรอครับ ให้ตามหมอไหมครับนาย" เคนปราดเข้ามาถามพร้อมกับยื่นแขนออกไป เพื่อที่จะรับร่างเล็กมาอุ้มเอาไว้เองแต่กลับถูกมาเฟียหนุ่มส่งสายตาเชือดเฉือนมาให้พร้อมกับเบี่ยงตัวหลบหันหลังให้เขา

"ไม่ต้อง! เธอก็แค่ตกใจเสียปืนจนเป็นลมนะ เดี๋ยวฉันจะพายัยเด็กนี่ไปบนห้อง พวกแกเตรียมยาให้ด้วยก็แล้วกัน" ไม่รอคำตอบร่างสูงก็อุ้มร่างบอบบางเดินขึ้นบันไดไปทันทีท่ามกลางสายตาจองลูกน้องที่วาววับ นัยน์ตาของแต่ละคนมีประกายวิบวับให้เห็น

'อะไรกันว่ะ...' เคนได้แต่ถามในใจด้วยความงุนงง

'ดูแล้วไม่แคล้วแกล้งเขาเพื่อนเรียกร้องความสนใจใช่ไหมนาย....'