ฝากเลี้ยง

เดือนหนึ่งเลยเหรอ!

ร่างสูงใหญ่ที่เดินลงมายังห้องทานอาหารหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กสาวผสมกับเสียงหัวเราะของตากับยายดังออกมา ปกติกลับมาเขาก็มักจะทานอาหารพร้อมพวกท่านอยู่แล้วแต่คราวนี้มันต่างออกไปเพราะมีอีกหนึ่งคนเพิ่มเข้ามา และดูคุณตาคุณยายจะหลงเธอมากซะด้วย

"ตาแอลลงมาแล้วเหรอลูก มาๆ มาทานข้าวเร็ว" คุณยายสมรเอ่ยชวนหลานชาย พร้อมกับจัดแจงให้นั่งข้างเด็กสาว ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตักอาหารเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ จนเธอต้องกระแอมไอใส่ถึงยอมหยุดตักข้าวเข้าปากแล้วเงยหน้าขึ้นพลางทำหน้าละห้อย ดวงหน้าน่ารักเบะออกราวจะร้องไห้คล้ายกับเห็นซาตานร้ายยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะเปลี่ยนเป็นยักคิ้ว เมื่อเธอเห็นว่าอีกคนทำหน้าตาบูดเบี้ยวไม่แพ้กัน

แอลเลียตถลึงตาใส่เมื่อรู้ว่าอีกคนเจตนากวนเขาชัดๆ เขานั่งลงพลางชี้หน้าอีกคนแต่ก็ต้องรีบเก็บมือลง เมื่อเห็นคุณตาจ้องมาที่เขาเขม็ง

เขาไม่ได้กลัว...เพียงแต่คิดว่าตัวเขาเองเป็นหลานก็ควรเคารพผู้ใหญ่

"เป็นไงบ้างเมื่อคืน ออกไปเจอเพื่อนแล้วก็กลับดึกตามเคยอีกล่ะสิ"

"ไม่ดึกนะครับคุณยาย"

"ไม่ดึก...แต่ก็ข้ามคืนใช่ไหมตาแอล" เธอส่งค้อนให้หลานชาย ที่มาทีไรก็กลับดึกแทบทุกครั้ง แต่ที่เธอไม่ห่วงมากก็เพราะรู้ว่าหลานชายมีคนคอยคุ้มกันอยู่รอบตัว และที่สำคัญหลานชายคนนี้ยังคงใส่ใจคนแก่ด้วยการกลับมานอนที่บ้านทุกครั้ง จนเธอพลอยอุ่นใจว่าหลานชายจะไม่ไปเป็นอันตรายที่ไหน

ก็รอบตัวมีแต่อันตรายทั้งนั้น จะปลอดภัยจริงๆ ก็เมื่ออยู่ในบ้านตัวเองเท่านั้นแหละ....

"ว่าแต่รอบนี้จะมาอยู่นานไหม" ชายสูงวัยกว่าเอ่ยถามหลานชายที่นั่งกินข้าวเงียบๆ

"ตอนนี้ยังไม่มีกำหนดกลับครับ อาจจะอยู่นานเป็นเดือน..."

เคร้งงงงง...

"เดือนหนึ่งเลยเหรอ! อะแฮ่ม...ขอโทษค่ะ พอดีคำสร้อยตื่นเต้นไปหน่อย แหะแหะ..."

ทุกสายตาหันมองคนที่อยู่ดีๆ ก็มือไม้อ่อนทำช้อนร่วงกระทบจานไม่พอ ยังทำท่าช็อกและพูดเสียงดังเหมือนโดนผีเข้าอีก

"อะไรกันคำสร้อย พี่เขาพูดอะไรผิดเหรอ..."

"ปะ...เปล่าค่ะ หนูแค่ดีใจมากไปหน่อยที่บ้านเราจะมีคนมาอยู่เพิ่ม มันคงตื่นเต้นพิลึกนะคะ แหะแหะ..." แอลเลียตมองคนที่กัดฟันพูดพลางยกยิ้มมุมปาก ใช่ว่าเขาไม่รู้ ว่ายัยเด็กแสบตรงหน้ากำลังตกใจมากกว่าจะดีใจอย่างที่บอกออกมา

"ยายก็ว่าอย่างนั้นแหละ มาๆ กินข้าวกันได้แล้วลูก"

"เดือนหนึ่งเลยเหรอ...แค่วันสองวันยังตามหลอกหลอนขนาดนี้ เดือนนึงคงบ้าขึ้นสมองพอดี..."

"หึ!! " แอลเลียตกระตุกยิ้มเมื่อได้ยินคนข้างๆ พูดพึมพำกับตัวเอง

แต่เขาได้ยินชัดทุกคำ!

"เฮ้อออออ...."

"......."

"เฮ้ออออออออออ...."

"แกจะถอนหายใจอะไรนักหนาย่ะ ชะนี!! " วิรุทเอ่ยถามเพื่อนสาวที่เป็นผู้หญิงจริงๆ เพียงคนเดียวในกลุ่มด้วยเสียงกระแทก เพราะเธอเอาแต่ถอนหายใจตั้งแต่มาถึงมหาลัยแล้ว

"นั่นสิ ตั้งแต่มาก็เอาแต่ถอนหายใจเฮ้อ! เฮ้อ! เฮ้อ! อยู่นั่นแหละ เป็นอะไรฮ่ะ เป็นอะร้ายยยยย..." เอกพลเท้าสะเอวจิกตาส่งค้อนวงใหญ่ให้กับคนที่นั่งทำปากจู๋ตรงหน้า

คำสร้อยหน้างอหนักเข้าไปอีกเมื่อเพื่อนชายใจสาวของเธอทั้งสองคนกำลังจ้องเธอเขม็ง ไม่รู้ชาติที่แล้วเธอเป็นชู้กับพวกมันทั้งสองคนหรือยังไง ชาตินี้ถึงเกิดมาอยู่ด้วยกันทั้งสามคนแบบตัวติดกันจนคนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้ เพราะทั้งสองคนรักและคอยห่วงเธอดั่งจงอางหวงไข่

คนหนึ่งก็กะเทยสวย...

อีกคนก็เกย์หล่อ....

อีกคนก็คนน่ารัก....ก็เหมาะที่จะอยู่ด้วยกันนี่หว่า

"ว่าไงยะ อย่าเงียบ เดี๋ยวแม่ตบปากแตก..." เอกพล ชายในร่างหญิงถาม เมื่อคนตรงหน้าทำหน้ายิ้มพลางเหม่อมองฟ้าดั่งคนดมกาวมาเนิ่นนาน

คำสร้อยหุบยิ้มแล้วแบะปากเมื่อคิดถึงหลานชายของผู้มีพระคุณที่ตอนนี้มาพักด้วยและพักนานเป็นเดือน ซึ่งเธอมีความรู้สึกแปลกๆ กับเขา

จะว่ากลัวก็คงไม่อาจปฏิเสธได้เพราะเธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

ผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไป...

"มีเรื่องไม่สบายใจนะ เฮ้อ..."

"เรื่องอะไร ไหนเล่ามาสิ! " เอกพลวางลิปสติกที่บรรจงทาบนริมฝีปากลงแล้วหันมามองหน้าเพื่อนสาวตัวน้อย

"ก็ตอนนี้หลานชายของคุณตาคุณยายมาพักด้วยนะสิ" เธอพูดพลางแบะปาก แค่ภาพใบหน้าหล่อเหลาเกินคนทั่วไปลอยขึ้นมาบรรดาขนอ่อนตรงท้ายทอยเธอก็ลุกซู่ขึ้นอย่างพร้อมเพรียง

"หล่อมั้ย? " วิรุทตาลุกวาวเมื่อได้ยินคำว่า หลานชายของเพื่อน ก่อนจะพุ่งตัวขยับเข้าใกล้เพื่อนสาวว่องไวปานลิงลม

"น้อยๆ หน่อย ยัยวิรุท! "

"ย่ะ! ทำอย่างกับแกไม่อยากรู้ อย่ามาแอ๊บเรียบร้อยดั่งผ้ายัดไว้ยัยเอกพล!! " วิรุทพูดชื่อจริงของเพื่อนสาวไม่จริงหญิงไม่แท้อย่างเอกพล พลางแบะปากเชิดหน้า

"อ้าย...ฉันบอกให้เรียกว่าแอนนี่ไงยะ" เธอส่งค้อนใส่เพื่อนตาแทบกลับ

สวยๆ แบบเธออย่าบังอาจมาเรียก เอกพล!! แอนนี่เท่านั้น คือชื่อเรียกเธอตอนนี้!

"เหอะ! แอนนี่ก็แอนนี่! ว่าแต่มีรูปมั้ยหลานชายของคุณตาคุณยายแกนะ" วิรุทหันไปถามคำสร้อยที่นั่งมองพวกเขากระแนะกระแหนกันไปมา

"ไม่มีหรอก"

"อ่าว... ทำไมแกไม่ถ่ายรูปมาจะได้ช่วยดูว่าหลายชายของคุณตาคุณยายเธอนะใช้ได้ไหมอ่ะ...แบบว่าหล่อรวย ใหญ่! และยาวมั้ยนะ คิกคิก" คราวนี้เอกพลหรือแอนนี่ถามขึ้นบ้าง พลางยกมือป้องปากหัวเราะคิกคัก

"ไหนบอกไม่สน สตอร์เบอรี่นะแก" วิรุทเอ่ยจิกเพื่อนสาวอย่างแอนนี่เบาๆ ไม่แปลกใจที่เพื่อนเขาจะสวยเหมือนผู้หญิงขนาดนี้ ก็เพราะเธอผ่านการผ่าตัดยกร่างใหม่มาทั้งตัวเรียบร้อยหมดไปหลายล้านบาท

"ก็นิดนึงสิยะ ว่าแต่อายุเท่าไหร่ สูงเท่าไหร่ แล้วขาวมั้ยแก" แอนนี่หันไปถามคนที่นั่งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เสียงตื่นเต้น

"หล่อกับผีนะสิ! เพื่อนแกไม่โดนยิงไส้แตกตั้งแต่คืนแรกที่เจอกันก็บุญแล้ว!! "

"หาาาา! ยิง? แกโดนยิงแล้ว? อะไรกัน! อ้าย!....นี่แกโดนปืนหลายชายคุณตาแกไปแล้วเหรอ ยัยคำสร้อย! " แอนนี่ร้องออกมา เพราะคิดว่าปืนที่เพื่อนพูดถึงคงจะใหญ่น่าดู

ยิงทีไส้แทบแตก.....หืม....อยากโดนยิงบ้าง!

"พวกแกคิดไปถึงไหนกัน ปืนแท้โว้ย! มีลูกตะกั่วยัดไส้ของจริง! และไม่ใช่กระบอกเดียวด้วย เป็นสิบ!! "

"ห๊า!!! นี่เขาโหดขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ" วิรุทยกมือมาบอกด้วยความเหลือเชื่อ

"ยิ่งกว่าโหดอีก หน้าตาก็งั้นๆ แต่น่ากลัวเป็นบ้า! ดูแล้วน่าจะเป็นพวกมีอิทพลมืด ไม่งั้นไม่กล้าพาปืนเดินเล่นไปทั่วบ้านทั่วเมืองอย่างนั้นหรอก! "

"แกพูดขนาดนี้ฉันชักอยากเห็นหน้าจริงๆ เลยแก" แอนนี่ทำหน้าแหย่ เพราะดูแล้วขนาดคำสร้อยที่ถือว่ากลัวอะไรยากยังบอกว่าน่ากลัว ผู้ชายคนนั้นคงอัปลักษณ์หรือไม่ก็คงหน้าตาน่ากลัวสุดโต่งจริงๆ

"ว่าแต่หลานชายคุณตาแกชื่ออะไรนะ" วิรุทถามพลางยกสมาร์ตโฟนเครื่องหรูออกมา เตรียมกดค้นหารูปในอินเทอร์เน็ต

"แอลเลียต"

"อะฮ่ะ...นามสกุลคุณตาแก? "

"ไม่...ใช้นามสกุลพ่อเขามั้ง"

"แกก็บอกมาสิว่าพ่อเขานามสกุลอะไร...."

คำสร้อยถอนหายใจหนักๆ สมองน้อยๆ พยายามคิดว่าเขานามสกุลอะไร เธอยกมือขึ้นเคาะตรงขมับเบาๆ หลายนาทีก่อนจะยิ้มร่าออกมาเมื่อคิดออก

"แม็กเวล! เขาชื่อ แอลเลียต แม็กเวล"

"โอเค รอแป๊บ ขอหาก่อน" วิรุทกดค้นหายิกๆ เมื่อได้ทั้งชื่อและนามสกุลมาครบ

อินเทอร์เน็ตหาได้ทุกอย่างในโลกใบนี้อยู่แล้ว...

ระหว่างรอเพื่อน คำสร้อยหันไปมองร้านขายลูกชิ้นที่ตอนนี้กำลังนำลูกชิ้นลงทอดจนควันพวยพุ่งขึ้นฟ้าสายตาวาววับ น้ำลายมากมายผุดขึ้นมาในปากจนต้องกลืนลงคอดังเอื้อก ไม่รอช้า เธอลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเงินเดินปรี่ไปที่ร้านขายลูกชิ้นทันที โดยไม่ทันได้สังเกต ว่าเพื่อนทั้งสองของเธอมีอาการตาเบิกโต ช็อกค้างกับรูปที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอไปแล้ว

"พระเจ้า...นี่มันเทพบุตร...." แอนนี่พูดขึ้นเบาๆ เหมือนละเมอมากกว่า

"หน้าตางั้นๆ อย่างนั้นเหรอ...." วิรุทพูดจบก็เงยหน้าขึ้นมองสบตากับแอนนี่ก่อนที่จะหันไปหาคนที่บอกว่าแอลเลียต แม็กเวลล์ หน้าตางั้นๆ

"ยัยคำสร้อย!!!! "

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นประสานกันแต่ก็ไม่อาจเรียกสติของหญิงสาวที่กำลังมุ่งไปที่ลูกชิ้นทอดได้เลยสักนิด เธอยังคงก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคง

ลูกชิ้นของคำสร้อยจ๋า.....