ฝากเลี้ยง

ยัยเด็กบ้านนอกเอ๊ย!

ในความมืดที่มีเพียงแสงไฟสลัวทำให้เห็นเงาร่างสูงใหญ่และเงาร่างเล็กที่ยืนเผชิญหน้ากันทำให้ลูกน้องที่เฝ้ายามอยู่รอบๆ ตั้งท่าพร้อมโจมตีถ้าหากเจ้านายของเขาถูกอีกฝ่ายคุกคาม แต่แล้วพวกเขาก็ต้องเก็บอาวุธในมือลงเงียบๆ เมื่อเห็นท่าทีตรงหน้าแล้วคนที่น่าจะเป็นผู้คุกคามก่อนคือเจ้านายของตัวเองเพราะเล่นกระชากคนตัวเล็กซะตัวปลิว

เคนส่งสัญญาณให้ลูกน้องทุกคนล่าถอยออกมาจากตรงนั้นและเฝ้ามองไกลๆ

ดูท่าสงครามกำลังก่อตัวขึ้นอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า...

"โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย!! "

คำสร้อยร้องออกมาเมื่อเธอตัดสินใจเก็บกระติบข้าวที่มีแมงมันอยู่เกินครึ่งแล้วเดินหนีคนตัวโตเพราะไม่อยากอยู่กับเขาสองคนนานกว่านี้ สัญชาตญาณของเธอมันบอกว่าไม่ปลอดภัยแต่ก็ถูกอีกคนกระชากแขนจนกระติบข้าวแทบหลุดมือ

"เธอยังไม่ตอบคำถามฉัน..."

"ตอบอะไรเล่า! " เธอพยายามบิดแขนออกจากมือใหญ่ที่บีบแขนเธอแน่นจนรู้สึกเจ็บ แต่เขากลับบีบมันแน่นขึ้นอีกจนเธอมองเขาตาเขียวปั้ด ทั้งโมโหทั้งเจ็บในเวลาเดียวกัน

เขามีสิทธิ์อะไรมาจับเนื้อต้องตัวเธอ...

แฟนหรือสามีก็ไม่ใช่...เอ...หรือว่า....? ไม่แน่ในอนาคตเขาอาจจะเป็นแฟนเธอก็ได้ กรี๊ดดดดด!! นี่เธอกำลังคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย!!!

แอลเลียตก้มมองคนที่มองหน้าเขาแล้วส่ายหัวไปมาเหมือนกำลังร่ายมนตร์อะไรอยู่ ถ้าเขาเป็นพวกที่เชื่อเรื่องลี้ลับอะไรแบบนั้นคงจะกลัวยัยเด็กนี่ไม่น้อยเชียวล่ะ แต่เสียดายที่เขาไม่เชื่อ...และยิ่งกับยัยเด็กตรงหน้ายิ่งไม่เชื่อไปใหญ่ ท่าทางส่ายหัวแบบนี้คงจะเมาแป้งทาหน้าของตัวเองมากกว่า!

"ฉันว่าเธอก็ไม่ใช่คนโง่นะ และก็ไม่คิดว่าเธอจะลืมสิ่งที่ฉันถามได้ง่ายดายขนาดนั้น..." แอลเลียตก้มมองคนตรงหน้าพลางแสยะยิ้มเหมือนพวกซาตานร้าย

...เวลาเธอทำหน้าไม่พอใจหรือโมโหมันช่างน่าแกล้งจริงๆ ยิ่งหน้าเจี๋ยมเจี้ยมของเธอเขายิ่งอยากแกล้งไม่รู้ทำไม หรืออาจเป็นเพราะเธอชอบยั่วโมโหเขาตั้งแต่เจอหน้าครั้งแรกก็ได้

ยัยเด็กบ้านนอกเอ๊ย!

"ก็ถามอะไรล่ะ! "

"อย่าให้ฉันต้องถามซ้ำไม่อย่างนั้นเธอจะเจอดี..." คำสร้อยมองคนที่จ้องเธอตาขวางแล้วแบะปาก เพราะเขาบีบแขนเธอแรงขึ้นอีกตามหน้าตาที่น่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ของเขา

"เจ็บ..." คนตัวเล็กกว่าพูดเสียงเบาแล้วก้มหน้าลงหลบตาเพราะรู้สึกกลัวคนตรงหน้าขึ้นมาดื้อๆ

สมองของเธอฉุกคิดได้ว่า เขาเคยให้ลูกน้องเอาปืนจ่อเธอจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดมาแล้วครั้งหนึ่ง ดั่งเช่นตอนนี้ ถึงไม่มีปืนจ่อแต่แค่หน้าตาดุดันพร้อมเสียงเหี้ยมเกรียมก็ทำเอาขนท้ายทอยเธอลุกเกลียว

แล้วถ้าเกิดเขาขาดสติบีบคอเธอขึ้นมาล่ะ ใครจะรับรู้และช่วยเธอทัน?

มะ...ไม่ธรรมดาแล้วแบบนี้มันน่ากลัวเกินไป...

"ตอบ!! " แอลเลียตตะคอกใส่เสียงดังจนเธอสะดุ้งเฮือก ตากลมโตเบิกกว้างก่อนที่น้ำใสๆ จะผุดขึ้นมาในดวงตาแล้วค่อยๆ ร่วงเผาะลงไปตามแก้มเนียนใส

"ฮึก..."

"บ้าฉิบ! " กรามแกร่งกัดเข้าหากันแน่นเมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าน้ำตาไหลไม่ขาด และที่น่าขัดใจมากกว่านั้นก็คือ การพยายามกลั้นสะอื้นของเธอที่มันช่างน่าเวทนาเหลือเกิน

ก็แค่เสียงดังนิดหน่อย ใจเสาะซะจริง...

"จะร้องทำซากอะไรวะ! " เขาตะคอกใส่เมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลมากขึ้นและทำให้หน้าของคนตรงหน้าเลอะไปหมด ไหนจะจมูกรั้นๆ ที่แดงก่ำ ตากลมโตที่หลับตาปี๋ไม่ยอมมองเขาทำเหมือนเขาเป็นผีห่าซาตานนั่นอีก

พลั่ก....

"ไปตายซะไอ้คนใจร้าย!! " เธอรวบรวมความกล้าครั้งสุดท้ายผลักคนตรงหน้าสุดแรงจนหลุดและด่ากราดออกมาด้วยความกลัว ก่อนจะวิ่งหนีไม่คิดชีวิต

"ยัยเด็กบ้า! "

แอลเลียตกัดฟันกรอดเมื่อถูกอีกคนผลักจนร่างสูงผงะถอยหลังและเผลอปล่อยมือในจังหวะที่เขามัวแต่มองหน้าเธอจนเผลอผ่อนแรงลง

ตาคมกริบมองตามหลังร่างเล็กจ้อยที่วิ่งหน้าตั้งพร้อมกับสับขาสั้นๆ นั่นไปที่ประตูและผลุบหายเข้าไปอย่างว่องไวปานลมกรด เขายกมือลูบหน้าด้วยความหงุดหงิดแล้วสาวเท้าเดินตามเข้าไปในบ้าน

ปึก!!

ร่างบอบบางปิดประตูลงกลอนจนแน่ใจว่ามันแน่นสนิทแล้วหันหลังพิงประตู ขาสองข้างสั่นเทาและแล้วมันก็ค่อยๆ อ่อนแรงทำให้ตัวเธอทรุดนั่งลงกับพื้นเย็นๆ

"อึก! ไอ้คนบ้าทำไมน่ากลัวนักนะ..." เธอก่นด่าออกมาพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มขาวเนียนอย่างหวั่นผวา แต่ที่น่าเจ็บใจไปมากกว่านั้นคือ ทำไมเธอต้องน้ำตาแตกต่อหน้าคนแบบนั้นด้วย มันช่างน่าอายจริงๆ ...

เธอก้มมองกระติบข้าวในมือแล้วเปิดมันออกดูก็พบแมงมันจำนวนมากที่ไต่กันเต็มกระติบแล้วปิดฝาลงตามเดิมพลางถอนหายใจปนสะอื้นแรงๆ

ร่างบอบบางนั่งพิงประตูอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นเก็บอุปกรณ์เข้าที่เข้าทางให้เรียบร้อย คืนนี้ดวงไม่ดีหวังว่าคราวต่อๆ ไปมันจะดีและถ้าจะให้ดีสุดๆ ไปเลยคือขอให้ไอ้คนใจร้ายนั่นรีบกลับบ้านไปเร็วๆ

"โชคดีนะที่ได้มาเยอะ ถ้าอีตาบ้านั่นไม่มาหาเรื่องซะก่อนคงได้เยอะกว่านี้อีก ชิ! " ปากน้อยๆ แบะออกก้มมองกระติบข้าวที่ภายในมีแมงมันอยู่เกินครึ่งอย่างเสียดาย เธอตั้งกระติบข้าวไว้บนโต๊ะแล้วเดินคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้ชำระล้างคราบดินออก

ถ้าไม่เพราะไอ้คนหน้าโหดนั่นเธอคงไม่ต้องอาบน้ำใหม่ป่านนี้คงขึ้นที่นอนหลับปุ๋ยไปแล้วคิดแล้วมันก็น่าโมโห

"อึ้ย!! "

เธอไม่รู้หรอกว่าหน้าตาน่ารักของเธอเดี๋ยวบึ้งเดี๋ยวยิ้มสลับกันไปมาระหว่างที่อาบน้ำและถ้าใครมาเห็นเข้าคงคิดว่าเด็กสาวตรงหน้าคงใกล้บ้าเต็มที....

ร่างสูงใหญ่ที่เดินขึ้นมาหยุดอยู่หน้าประตูฝั่งตรงข้ามแล้วจ้องมองเหมือนจะมองให้ทะลุเข้าไปถึงข้างใน สายตามืดลึกไม่สามารถอ่านออกได้เลยว่าคิดอะไรอยู่นอกจากเจ้าตัวเอง เขามองจ้องบานประตูอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะหันหลังกลับเข้าห้องตัวเองท่ามกลางความแปลกใจของลูกน้องที่ซ่อนตัวอยู่รอบๆ

เจ้านายของพวกเขาแปลกไปจากเดิม....

---------------------------------------

***แมงมัน (อังกฤษ: subterranean ants) เป็นชื่อเรียกของมดชนิดหนึ่งซึ่งทำหน้าที่เป็นมดราชินีสามารถนำมารับประทานเป็นอาหารได้และมีชื่อวิทยาศาสตร์คือCarebara sp. 1 of AMK