“พ่อกับแม่จะพักอยู่ที่นี่นานเหมือนกันนะ ครึ่งเดือน” เมื่อท่านเอ่ยกล่าวอย่างนั้น ทุกคนดีใจอย่างมาก แทบจะร้องไชโยออกมาพร้อมกัน
“ไหนแม่ได้ข่าวว่า หลานของแม่ท้องแล้วไม่ใช่หรือ ยายรวี”
คุณยายทับทิมหันไปทางหลานสาว รินรวีสะดุ้งที่ถูกหมายตัวอย่างนั้นเป็นคำถามที่ผู้ใหญ่ถามเธอแบบสายฟ้าแลบจริง ทั้งๆที่เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่
“ค่ะ คุณยาย”
“ตอบยายมาตรงๆสิ ว่า ยายจะมีเหลนแล้วใช่มั๊ย”
เมื่อคุณยายปักใจอย่างนี้แล้ว รินรวีจะทำยังไงดีหนอ อกของหล่อนรู้สึกอึดอัด เพราะเรื่องนี้มีแต่หล่อนกับปรัณย์เท่านั้นที่รู้
“ค่ะ” รินรวีเลยต้องรับคำและตอบคำถามท่านอย่างเรียบสงบ ชายตาไปมองปรัณย์แวบนึง ที่เขาก็เงียบเช่นเดียวกับเธอ
“ดีล่ะ ฉันจะได้มีชีวิตอยู่จนถึงเวลาที่เหลนฉันคลอดมาอีกคน ว่าไงพ่อปรัณย์ พาเมียไปฝากท้องบ้างหรือยัง”
คราวนี้ปรัณย์สะดุ้งโหยงเลยล่ะเพราะการอุปโลกน์ของเขากับรินรวีที่มีต่อผู้ใหญ่ทั้งหมดเป็นเพียงแค
