“เอายังไงกันดีคะ คุณปรัณย์ เอ้อ คุณยาย” แหม รินรวีก็พูดไม่ถูก ที่จะพูดออกมาตรงๆถึงจุดประสงค์ของคุณยายทับทิม เธอนิ่งเงียบไปนานจึงกลายเป็นคนทำลายความเงียบ ส่วนปรัณย์เหมือนคนซึมกะทือ สาหัสขนาดพูด อะไรไม่ออก กับสิ่งที่ผู้เป็นประมุขของบ้านต้องการ
“ทำไง ดีล่ะ คุณย่าสั่งทั้งที ก็ต้องทำตาม” ปรัณย์คงตอบได้แค่คำนี้
รินรวีอึ้งและตกใจ สำหรับเธอทางออกก็ไม่มีเหมือนกัน แต่ว่าปรัณย์ไม่ได้ปรารถนาในตัวเธอ การมีลูกจะเป็นตัวถ่วงเขาไหม ถึงอย่างไรเขาก็ไม่มีทางเลือกเธอ
“คุณก็พูดเสียอย่างนี้ คิดหาทางออกสิคะ ที่รวี เอ้อ”
“ทำไม เธอไม่อยากมีลูกให้ฉัน เหมือนกับที่คุณย่าต้องการนะหรือ”
ถ้ามันมาด้วยใจของเขาตัวเขาต้องการ หล่อนก็จะยินยอมและดีใจด้วยหรอก แต่นี่เหมือนเป็นการฝืนมากกว่า หล่อนเข้าใจเขา
“ไม่มีอะไรมาก ก็ทำตามที่คุณย่าบอกก็เสร็จเรื่อง” เขาพูดจบแบบสรุปอย่างนั้นเอาแบบง่ายๆ
รินรวีนั่งอ้าปากค้างกับความคิดและ
