ซาตานเด็ดปีกนางฟ้า

ผู้ชายขี้โมโห

“นี่คุณทำอะไร” เขาลุกขึ้นยืนค้ำหัวหล่อนแล้วตวาดเสียงดัง... แต่หล่อนก็มองหน้าเขาอย่างไม่หวาดกลัวสักนิด

“ขอโทษค่ะ” หล่อนบอก แต่หน้าไม่ได้สำนึกผิดสักนิด “คุณอยากให้ขอโทษไม่ใช่หรือคะ เมื่อครู่ฉันไม่ได้ผิดขอโทษไม่ออก แต่ตอนนี้ฉันทำผิดแล้วเลยขอโทษได้ไงคะ”

“อยากตายหรือไง... อย่าคิดนะว่าคุณไม่ได้เป็นลูกน้องผมแล้วผมจะเล่นงานคุณไม่ได้หรือ ผมอยากรู้นักว่าคุณพงศกรรับคุณเข้ามาทำงานได้ยังไง”

“ถ้าคุณจะฟ้องไปที่ต้นสังกัดก็เชิญตามสบาย... อย่าลืมบอกด้วยว่าชื่อฉันคือรินรดา อโณทัย โคลล์ ลูกสาวคนโตของคนที่คุณเพิ่งพูดถึงนั่นแหละ...” ปรกติหล่อนทำงานจะไม่เคยเบ่งกับผู้โดยสารเลย แต่นายนี่เบ่งมาก่อนว่ารู้จักเจ้าของบริษัทและจะเล่นงานหล่อน... ก็เลยประกาศเลยว่ายังไงเขาก็ทำอะไรไม่ได้ มีไม่มีใครไล่หล่อนออกได้นอกจากหล่อนจะลาออกเอง

“อยากกินอะไรก็กินเอง ไม่มีอารมณ์ เก็บรถเข้าที่ด้วย”

หล่อนบอกแล้วก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ท้ายเครื่องอย่างสบายอารมณ์

ลูกน้องหันมามองที่คุณใหญ่แห่งอมรกรุ๊ป พวกเขานึกว่าคุณชายจะซัดหญิงสาวไม่เลี้ยงที่บังอาจทำอย่างนี้ แต่คุณชายกลับยืนนิ่ง ดวงตาวาวโรจน์ของเขามองคนที่นั่งเอาผ้าปิดตาแล้วกอดอกนอนโดยที่ไม่ทำอะไรหล่อนมากไปกว่านั้น... แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นแล้วกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอก็คือหนังสือพิมพ์ในมือเจ้านายหนุ่มที่ถูกกำแน่นจนยับยู่ยี่ไม่เหลือชิ้นดี

อาการแบบนี้.. บอกได้ว่า คุณใหญ่ของพวกเขากำลังโกรธ โกรธมากเสียด้วย ยิ่งมือเขากำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน... แบบนี้ยิ่งทำให้รู้ว่าถ้าเกิดหล่อนเป็นผู้ชายคงได้จบชีวิตกลางอากาศเพราะฝีมือคุณใหญ่

เลขาผู้รู้ใจเจ้านายดีกว่าใครเพราะทำงานด้วยกันมานานนั้นรู้สึกดีใจแทนหญิงสาวคนนั้นที่เจ้านายเขาไม่ลงมือทำอะไรไม่อย่างนั้นหล่อนอาจจะชะตาขาดได้

ตอนนี้ คุณใหญ่กำลังข่มอารมณ์ให้ถึงที่สุด... พวกเขารู้

อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมนายหนุ่มถึงไม่ได้ทำอะไร เพราะคนที่ทำแบบนี้ถือว่าหยามเกียรติของเขามาก คนที่ทำความผิดเล็กน้อยกว่านี้เขายังเคยซัดไม่ยั้งมือมาแล้ว... แต่นี่โกรธมากจนตัวสั่นหากไม่ทำอะไร...

“ไม่มีอะไร พวกนายนั่งเถอะ” เขาบอกลูกน้อง ก่อนจะย้ายไปนั่งเก้าอี้ตัวใหม่... เลขาของเขาเอาผ้าเช็ดหน้าให้เจ้านาย และรับสูทเปียกๆ ของเขามาวางพาดไว้

แล้วหลังจากนั้นคุณชายอรรถากรก็นั่งเงียบนิ่งไปตลอดทาง ไม่มีการปรึกษาหารือเรื่องธุรกิจกับลูกน้องเหมือนทุกคราที่อยู่บนเครื่องบินด้วยกัน

และลูกน้องเขาทุกคนก็พร้อมใจกันปิดปากเงียบ ปิดผ้าคาดตาทำตัวเหมือนว่าง่วงนอนอยากพักผ่อนเสียเต็มประดา เพราะไม่อยากรับรู้การเคลื่อนไหวใดๆ ต่อไปอีก

หลังจากทุกอย่างสงบลงรินรดาเปิดผ้าปิดตาแล้วหรี่ตามองฝ่ายตรงข้ามอย่างมีชัยแล้วจึงยักไหล่เมื่อเห็นว่าตนเป็นฝ่ายชนะ... หล่อนปิดตาลงใหม่ เวลาไม่นานนักแต่หล่อนก็สามารถพักผ่อนได้ ดีกว่าต้องไปเดินมองหน้าผู้โดยสารที่ทำตัวให้หล่อนไม่ถูกชะตาด้วย

แต่ยังผ่านไปไม่ถึงห้านาทีดีรินรดาก็รู้สึกว่าที่แขนของหล่อนมีแรงมหาศาลดึงมันขึ้นจนร่างกายหล่อนผวาลอยขึ้นสูงไปปะทะกำแพงอะไรที่แข็งแกร่งมากและกำแพงนั้นแสนอุ่นและเคลื่อนไหวได้ด้วยต่างหาก... หล่อนเปิดผ้าปิดตาออกแล้วก็แทบจะร้องกรี๊ดออกมาเมื่อเห็นใบหน้าของนายมาเฟียชุดเทาอยู่ห่างกันไม่ถึงเซนติเมตร...

รินรดาตกใจจนเผลอกระชากแขนออกแล้วตวัดมือตบเขาเสียหน้าหัน ดวงตาของเขาวาวโรจน์น่ากลัว กรามขบเป็นสันนูน เขาโกรธหล่อนจนตัวสั่นไปเสียแล้ว อรรถากรกระชากหล่อนมาหาอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้หล่อนจะกรีดร้องหรือจะทำอะไรก็ไม่ทันเพราะเขาเอามือปิดปากหล่อนแน่น มือของเขาใหญ่และก็หนาจนมันพลอยปิดจมูกหล่อนไปด้วยจนหายใจแทบไม่ออก หล่อนเริ่มดิ้นขลุกขลักสู้แรงและการกระทำอันอุกอาจของเขา พยายามหนีเขาด้วยแรงตนเองแต่ไม่อาจสู้แรงคนที่ตัวสูงใหญ่กว่าหล่อนได้...

“เคยมีคนบอกคุณมั้ยว่าการทำให้ผู้ชายที่ขี้โมโหมากๆ โกรธ อาจจะทำให้คุณตายได้... ผู้ชายที่เป็นสุภาพบุรุษไม่รังแกผู้หญิงมีแต่ในนิยายน้ำเน่าประโลมโลกเท่านั้นแหละ” เขากระซิบบอกหล่อนเสียงห้าว...

รินรดาตาโต พยายามส่งเสียงอู้อี้ขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครหันมามองสักคน ลูกน้องเขาแกล้งหลับหรือว่าหลับจริงก็ไม่อาจทราบได้ หล่อนรู้แต่ว่าไม่มีใครช่วยหล่อนได้ เหมือนหัวใจตกไปที่ตาตุ่ม หล่อนกล้าไม่กลัวใครเมื่อหล่อนไม่ได้ทำผิดก็จริง แต่มาเจอคนที่จริงกว่าและพร้อมที่จะทำร้ายใครตามอารมณ์โดยที่ไม่คิดถึงความถูกผิดอย่างนี้ก็สู้ไม่ไหวเหมือนกัน

เขาใช้แรงที่มากกว่าพาหล่อนเข้ามาที่ห้องน้ำคับแคบได้... มือหนาปล่อยหล่อนรินรดาที่ดิ้นรนฮึดฮัดอยู่ก็หมุนคว้างจากวงแขนเขาชนประตูดังโครม

หล่อนไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไร รีบหันหลังไปเปิดกลอนประตูเพื่อจะออกไปขอความช่วยเหลือจากนักบิน แต่ทว่าเขาไวกว่า เขาคว้าตัวหล่อนจากด้านหลังเอาไว้...

“ปล่อยฉันนะ”

“ไม่ เก่งมากไม่ใช่เหรอ ทำไมจะต้องหนี” เขาพูดเยาะเย้ยหล่อน... ตอนแรกจะเอาคืนหล่อนทำอะไรสักอย่างที่ให้หล่อนได้เจ็บปวดและเข็ดหลาบกับความอาจหาญของหล่อนที่กล้าต่อกรกับเขา แต่เห็นท่าทางตื่นกลัวเหมือนกวางหลงป่า หมดมาดผู้หญิงที่กวนโมโหนั้นทำให้เขาค่อยๆ ลดความโกรธลงเพราะเห็นว่าหล่อนไม่ได้เก่งจริงสักนิด แค่เขาเอาจริงเข้าหน่อยก็หนีหน้าซีดหน้าเผือด อย่างนี้ใช้ความรุนแรงไปก็เปล่าประโยชน์ เขามีวิธีเด็ดปีกของหล่อนตามแบบของเขาเองมากกว่า