ซาตานเด็ดปีกนางฟ้า

อ่อย?

รินรดาแทบเอาพวกมาลัยเขวี้ยงหัวคนร่างสูงไปที่เขามองข้ามหล่อนไป... รู้อยู่หรอกว่ารวยจนเหมาเครื่องบินเดินทางเป็นส่วนตัวได้ แต่ก็ไม่เห็นว่าต้องหยิ่ง บ้านหล่อนก็รวยเหมือนกันยังต้องมาทำงานงกๆ อย่างนี้เลย

แล้วนายผู้โดยสารสูงเท่าเสาไฟฟ้าคนนี้จะรวยสักแค่ไหนนะถึงได้หยิ่งขนาดนี้... เมื่อคนติดตามเขาเดินขึ้นเครื่องตามเขาไปแล้วก็ยื่นพวงมาลัยให้ ลูกน้องเขารับและขอบคุณ... แต่หล่อนก็ยังอคติอยู่ หล่อนกำลังคิดว่าคนพวกนี้คงเป็นมาเฟีย หรือพวกผู้มีอิทธิพลที่ทำธุรกิจผิดกฎหมายอะไรสักอย่างแน่ถึงได้รวยขนาดนี้.. หล่อนคิดเล่นๆ ก่อนจะเดินตามผู้โดยสารคนสุดท้ายเข้าไป...

รินรดาคิดว่าคนพวกนี้ไม่สนใจหล่อนมากก็ดีเหมือนกัน ต่างคนต่างอยู่ก็ดีเพราะว่าหล่อนเองก็แสนจะรำคาญพวกผู้โดยสารที่ชีกอชอบหวังหลีแอร์บนเครื่องจนอยากจะเลิกอาชีพนี้หลายหน... แต่ถ้าหล่อนไม่ทำงานก็ต้องกลับไปอยู่บ้าน ข้ออ้างของการอยู่คอนโดมิเนียมก็ไม่มีอีก หล่อนจึงยอมทำงานหนักเพื่อความสบายใจของตัวเอง...

เมื่อเครื่องขึ้นสู่เวหาและเริ่มทรงตัวคงที่แล้ว ร่างเพรียวบางเดินมาเตรียมเครื่องดื่มและอาหารที่ลูกค้าออเดอร์ไว้ก่อนขึ้นเครื่องให้ลูกค้า... วันนี้หล่อนทำงานคนเดียว ไม่มีเพื่อนตรงส่วนการให้บริการเหมือนตอนอยู่เครื่องใหญ่ แม้ว่าจะอู้ไม่ได้แต่ก็สบายใจดีเหมือนกันตรงที่ไม่ต้องวุ่นวายกับใคร หล่อนตั้งใจว่าลงเครื่องแล้วจะไปเดินเที่ยวเมืองเชียงใหม่คนเดียวก่อนกลับมาด้วยซ้ำ

รินรดาเข็นรถอาหารมาเพื่อรอเสิร์ฟ หล่อนเริ่มที่นายหัวหน้ามาเฟียชุดเทานี่ก่อนเพราะเขานั่งแยกตัวอยู่ห่างเพื่อน และเป็นจุดแรกที่จะต้องเสิร์ฟ...

“รับน้ำดื่มอะไรดีคะ น้ำส้ม น้ำกีวี่ น้ำเปล่า ชาหรือกาแฟดีคะ” หล่อนถามคนที่นั่งไขว่ห้างกอดอกพิงเบาะอยู่อย่างแสนสบาย เขาไม่ได้หันมามองเพราะสายตาจดจ้องกับรายการสารคดีที่จอมอนิเตอร์ตรงหน้า

“ไวน์ครับ” เสียงห้วนๆ ตอบกลับมา

ดีที่ไม่สั่งเหล้าไปเลย... แต่งตัวก็ดีดันชอบดื่มของมึนเมา หล่อนนินทาเขาในใจ แล้วหล่อนก็หยิบไวน์ฝรั่งเศสชั้นดีรสเลิศที่ใช้ต้อนรับลูกค้าคนสำคัญเท่านั้น แสดงว่าเขาคงเป็นลูกค้าระดับพรีเมี่ยมทางสายการบินถึงได้จัดอาหารชั้นดีเช่นนี้ไว้ให้เขาก่อนหน้า... อันที่จริงบางครั้งหล่อนก็ควรรู้ว่าผู้โดยสารเป็นใคร แต่วันนี้หล่อนมาช้าเนื่องจากเกิดอุบัติเหตุจึงไม่ทันได้ดูรายละเอียดอะไรละเอียด

แก้วไวน์ก้านยาววางลงตรงที่วางแก้วอย่างเรียบร้อย แล้วหล่อนก็หยิบลาซาญญ่าผักโขมราดหน้าเบคอนทอดที่สั่งไว้พิเศษสี่ชุดมาเปิดออกพร้อมรับประทานเพื่อบริการให้เขา แต่จังหวะที่หล่อนจะยื่นให้มือเขาก็ยื่นสวนมาเพื่อจะหยิบหนังสือพิมพ์ที่วางไว้ มือของทั้งคู่จึงชนกันแล้วถาดลาซาญญ่าในมือหล่อนก็หลุดร่วงลงมาที่พื้นจนทำให้มีเศษอาหารบางส่วนกระเด็นมาโดนรองเท้าสีขาวคู่โปรดของหล่อนที่หล่อนยอมควักเงินมากเกินความจำเป็นซื้อมาเพราะว่าถูกใจ ตอนนี้มันมีเศษลาซาญญ่าน่าเกลียดติดอยู่ เพราะนายคนนี้คนเดียว เขามันไม่ดูตาม้าตาเรือจะหยิบของก็ไม่มองก่อน รู้ทั้งรู้ว่าหล่อนเสิร์ฟอาหารอยู่แท้ๆ

“คุณทำผิดแล้วก็กรุณาขอโทษฉันด้วยคะ” หล่อนบอกอย่างมีโมโหเมื่อเขาทำเฉย ไม่พูดขอโทษอะไรเลยทั้งที่เขาผิด

“ไม่ใช้หน้าที่ที่ผมต้องมาขอโทษใคร คุณต่างหากที่ต้องขอโทษที่ทำหน้าที่บกพร่อง” เขาหันมามองหน้าตาเอาเรื่องของหล่อน แล้วก็หันหน้าหนีไม่ได้สนใจ จนหล่อนชักโมโหขึ้นมา

เขามันมรรยาททรามที่สุด ทำผิดแล้วไม่รู้จักขอโทษ หล่อนมีหน้าที่บริการเขาก็จริง แต่เรื่องอะไรที่จะให้หล่อนเที่ยวขอโทษทั้งที่ไม่ผิดกันเล่า คนบ้า!

หล่อนมองเขา ใบหน้าเขาคล้ายกับคนที่ขับรถห่วยแตกเมื่อเช้ามาก แต่รู้สึกได้ว่าคนสองคนนี้ไม่ใช่คนเดียวกัน หล่อนอาจจะตกใจมากเมื่อเช้านี้จึงไม่ทันมองคู่กรณีดีๆ เห็นแต่ร่างสูงๆ จึงคิดว่าเขาเหมือนกับผู้ชายคนนี้ ทั้งคู่มีนิสัยไม่รู้จักระวังไม่ต่างกันเลย... ดีแต่นายคนเมื่อเช้ารู้จักขอโทษไม่เหมือนนายคนนี้ที่ทำผิดแล้วกลับผินหน้าไปอ่านหนังสือพิมพ์หน้าตาเฉย

“คุณต้องขอโทษฉัน” หล่อนบอกอย่างเอาเรื่อง ไม่ยอมลงง่ายๆ ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะยอมเพราะเห็นเขาเป็นลูกค้า แต่นี่เป็นหล่อน หล่อนจะไม่ยอมก้มหัวให้ใครโดยที่คนนั้นทำตัวไม่น่าเคารพ

แต่เขากับมองอาการเอาเรื่องของหล่อนไม่เห็นและแปลการกระทำของหล่อนผิดไปอีกทาง...

“ถ้าคิดจะอ่อยผมก็ไม่ต้องหรอกนะ ผมไม่คิดจะสนใจผู้หญิงที่พบกันครั้งแรก ทำหน้าที่ของคุณไปซะ อย่ารบกวนการพักผ่อนของผม ไม่อย่างนั้นผมจะแจ้งไปที่ต้นสังกัดของคุณ” เขาบอกเสียงเรียบ เขาพูดกับหล่อนทั้งๆ ที่หน้ายังก้มมองหนังสือพิมพ์...

รินรดายืนฟังอยู่ตั้งนานกว่าจะรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร...

อ่อย? เขาหมายถึง หล่อนอ่อยเขางั้นหรือ... ตลกหรือไง หล่อนนี่นะต้องอ่อยเขา...

หญิงสาวยืนตัวสั่นเทิ้ม ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครที่ทำให้หล่อนโมโหได้ขนาดนี้ ปรกติหล่อนจะพบแต่คนที่ยอมอ่อนข้อให้ แต่ตอนนี้กลับถูกหยามอย่างไม่เหลือดี...

มือเรียวที่สั่นเทานิดๆ เพราะความโกรธจับเหยือกที่บรรจุน้ำเย็นเฉียบยกขึ้น... เขาไม่ทันมอง หล่อนจึงราดมันบนหัวเขา กว่าเขาจะรู้ตัวหล่อนก็เทมันจนหมดแล้ว... ลูกน้องเขากรูกันเข้ามายืนมองการกระทำอันอุกอาจของหล่อน แต่หล่อนก็ไม่สนใจ