ซาตานเด็ดปีกนางฟ้า

จูบผม

เขายอมรับว่าตอนแรกโกรธหล่อนมาก ไม่มีใครเคยถือดีกับเขาอย่างนี้มาก่อน แถมยังอวดอ้างอีกว่าเป็นลูกใคร... หล่อนคงคิดว่าเขาจะกลัว แต่สำหรับเขานั้น ไม่ว่าจะเป็นเทวดาลอยอยู่บนฟ้า ถ้าขวางทางเขาแล้วเขาก็ไม่เอาไว้เหมือนกัน

เขาต้องข่มอารมณ์อยู่ครู่หนึ่งเพราะไม่อยากทำอะไรรุนแรงกับผู้หญิง... แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ต้องทำอะไรเลย เพราะคนกล้าดีอย่างหล่อนต้องได้รับการสั่งสอนซะบ้าง...

“ฉันจะอยากอยู่กับพวกนายทำไม ไอ้พวกมาเฟีย อย่าให้เครื่องร่อนลงนะ ฉันจะแจ้งตำรวจจับพวกนายตั้งแต่ยังไม่ออกจากสนามบินเลย” หล่อนด่าเขาแว้ดๆ

ชายหนุ่มแทบจะกลั้นหัวเราะไม่ได้ หล่อนว่าเขาเป็นพวกผู้ร้ายงั้นเหรอ... น่าขันจริง

“ก็ลองดูสิ อย่างน้อยถ้าคุณหลุดออกจากห้องน้ำนี้ไป... รับรองว่าผมจะให้ลูกน้องผมเวียนเทียนคุณครบทุกคน... เลือกเอาสิ ว่าจะยอมผมคนเดียว หรือว่า อยากไปเรียกร้องหาลูกน้องผมให้เป็นสามีด้วย”

“อย่าพูดบ้าๆ นะ” รินรดาไม่รู้ตัวเลยว่าใบหน้าหล่อนซีดเผือดจนไม่มีสีเลือดแล้วยังพูดตะกุกตะกักอีกต่างหาก “อย่าคิดจะทำอะไรฉันด้วย ไม่งั้นพ่อฉันเอานายตายแน่...”

“ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าตายเป็นยังไง... ยังไม่เคยลองสักที แต่ก่อนที่พ่อคุณจะเอาผมตาย ผมขอเด็ดปีกนางฟ้าลูกสาวแสนสวยของพ่อคุณก่อนดีไหมหืม” เขาบอกก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้หล่อน รินรดาผงะถอยแต่จะไปทางไหนก็ไม่ได้เพราะว่าแขนเขาค้ำผนังอยู่ทั้งสองข้างกักกันหล่อนไว้ในวงแขนนั้น...

วันนี้มันวันซวยของหล่อนจริงๆ ซวยมากจนขนาดโคตรอภิมหาซวยเลยก็ว่าได้ ไม่น่าไปเล่นกับพวกนี้เลยทั้งๆ ที่ดูท่าก็ไม่น่าไว้ใจแล้วแท้ๆ

“มะ ไม่ดีหรอก คุณจะทำอย่างนั้นไปทำไมกัน” หล่อนเริ่มพูดกับเขาดีๆ เพราะเห็นว่าไม่เป็นการดีที่หล่อนจะยั่วโมโหเขา

“เพราะคุณทำให้ผมโกรธนะสิ... การที่คุณเทน้ำรดหัวผมมันหยามผมแค่ไหนรู้ไหม...แล้วคุณยังมาตบหน้าผมทั้งๆ ที่ไม่มีใครกล้าทำ ผมสามารถฆ่าคุณให้ตายคามือกับการกระทำที่ไม่คิดหน้าคิดหลังของคุณได้เลย” เขาขู่คำราม ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ขึ้นมาเมื่อนึกถึงสิ่งที่หล่อนทำ...

หล่อนช่างกล้าจริงๆ เลยให้ตาย

“ฉันขอโทษ” หล่อนบอกเสียงแผ่วๆ ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าควรจะกลัวเขา

“ขอโทษ” เขาทวนคำหล่อน... “ แค่นี้คิดว่ามันจะพอเหรอ”

“แล้วคุณจะต้องการอะไรเล่า... เดี๋ยวฉันขอให้คุณพ่อไม่คิดเงินคุณในเที่ยวบินนี้ก็ได้ พอใจไหม”

“ผมไม่ต้องการส่วนลดบ้าอะไรนั่นหรอก เงินผมมีมากกว่าที่จะมาคิดเรื่องนี้” เขาตวาดกลับ... หน้าเขาเหมือนพวกยาจกงกเงินขนาดนั้นเชียวหรือหล่อนถึงเอาเรื่องเงินมาล่อนัก

เห็นท่าทางเอาเรื่องกับดวงตาเรืองรองของเขาแล้วรินรดาก็เริ่มกลัว... เขาไม่ต้องการเงิน แล้วจะต้องการอะไรกันล่ะ ชีวิตหล่อนอย่างนั้นหรือ

“ถ้าไม่อยากได้อะไรก็ปล่อยฉันไป ฉันจะออกไปข้างนอก มันอึดอัด” ใบหน้าหวานเริ่มงอขึ้นมาอีก ห้องแคบๆ นี้อยู่คนเดียวก็หายใจไม่ออกแล้ว ยิ่งมีร่างสูงโย่งของเขามาเบียดเสียดแย่งพื้นที่หายใจด้วยแล้วยิ่งทำให้บรรยากาศมันย่ำแย่ขึ้นไปอีก...

“ใครบอกว่าผมไม่อยากได้อะไรล่ะ” ดวงตาคมสีน้ำตาลอ่อนจ้องหน้าหล่อนไม่วางตา... ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่แววตาเขามันทำให้ขนลุกได้เลยทีเดียว

“ถ้าอยากให้ผมปล่อยคุณไปล่ะก็” เขาพูดแล้วก็หยุด...

“ก็อะไร” หล่อนถามขึ้นมาเพราะทนรอไม่ไหว... เขาช่างมีความสามารถในการยั่วโมโหหล่อนเหลือเกินเชียว

นิ้วมือแข็งแรงของเขาแตะที่ริมฝีปากเขาเอง... แล้วก็บอกหล่อนด้วยเสียงเบาราวกับกระซิบ

“จูบผม”

“บ้าหรือไง ฉันไม่มีทางทำอย่างนั้นหรอก” แทบไม่รอให้เขาพูดจบหล่อนก็แหวลั่น

“ก็เลือกดูว่าถ้าไม่ทำแล้วผมเป็นคนทำเอง คุณจะต้องเสียให้ผมมากกว่าจูบ”

“อย่ามาขู่ฉันนะ”

“ผมไม่เคยขู่ใคร ผมทำทุกอย่างที่พูด... หรือว่าจะลอง ว่าไง” เขาก้มเข้ามาใกล้หล่อนมากขึ้นจนหล่อนต้องเอามือยันหน้าอกแข็งๆ ของเขาเอาไว้... ที่ผ่านมาบอกหล่อนได้ดีว่าหล่อนไม่มีทางสู้แรงผู้ชายที่สูงราวกับยักษ์ปักหลั่นคนนี้ได้แน่นอน แต่จะต้องยอมจูบเขาเหรอ หล่อนทำเป็นที่ไหนกัน เกิดมาไม่เคยจูบใครที่ไหนมาก่อนเลย...

แต่ถ้าหล่อนไม่ทำแล้วเขาทำอะไรหล่อนอย่างที่ว่ามาจะทำยังไง...