"เอ่อ...เหมือนคุณจะมีแขก งั้นมัสขอตัวนะคะ" ใบหน้าหวานบึ้งตึงลงเมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจตรงหน้า ร่างบางกำลังจะหมุนตัวเดินออกไปทว่าอคิราห์กลับเอ่ยเรียกขึ้นเสียก่อน
"อย่าเดินออกไป ผมกำลังคิดถึงมัสอยู่พอดีครับ" ประธานหนุ่มพูดเสียงทุ้มนุ่มนวล เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนเสียจนมัลลิกาเสียหลักเซถลาออกจากพนักโซฟา หล่อนแสดงท่าทางฟึดฟัดไม่พอใจ ร่างสูงกำยำเดินตรงไปหาหญิงสาวพร้อมกับจ้องมองใบหน้าหวานด้วยแววตาอ่อนโยน
"คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ?" มัสยากระซิบถาม แววตากลมประกายตัดพ้อ หัวใจดวงน้อยสั่นไหวรู้สึกเจ็บแปลบกับภาพเมื่อครู่
"ไม่ได้เป็นอย่างที่มัสเห็นแน่นอนครับ" เขาพูดพลางรั้งข้อมือเล็กพาเดินไปยังเก้าอี้ทำงานของตน หญิงสาวชำเลืองมองแขกของประธานหนุ่มด้วยแววตาขุ่นเคือง คุณนายมัลลิกาเห็นมัสยามองตนจึงเหยียดยิ้มมุมปาก
"สาวสวยคนนี้ก็คงจะเป็นเด็กที่เลี้ยงไว้เหมือนเคยสินะอคิราห์" อดีตแม่เลี้ยงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
