เวลาผ่านไปราวสิบนาทีทว่าอคิราห์ยังคงยืนเหม่อลอยอยู่ริมระเบียง มัสยาถอนหายใจหลายสิบหนเมื่อนึกถึงสถานะของตนเองและประธานหนุ่ม รู้ดีว่าหัวใจดวงน้อยไม่ควรถลำลึกคิดไปไกล แต่จะหักห้ามใจอย่างไรไหวในเมื่อเธอยอมเสียทุกอย่างให้เขาไปแล้ว
ร่างบางตัดสินใจหยัดกายลุกขึ้นนั่ง เรือนกายผุดผ่องยังคงเปลือยเปล่า มือเล็กจึงดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาห่มคลุมกายพลางชะเง้อมองเจ้าของร่างสูงกำยำริมระเบียง จังหวะนั้นอคิราห์เปิดประตูเดินกลับเข้ามาในห้อง มองเห็นใบหน้าหวานง้ำงออยู่บนเตียงจึงรีบเดินตรงเข้ามาหา
"เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้างอแบบนั้นล่ะ" กายกำยำเปลือยเปล่าทิ้งตัวนั่งลงข้างคนตัวเล็ก
"มัสคิดว่าคุณดูดบุหรี่ซะอีก"
"เปล่าครับ ผมไม่ดูดบุหรี่"
"ดีจังเลยค่ะ มัสไม่ชอบกลิ่นบุหรี่" เธอตอบเสียงแผ่ว พลางจ้องมองใบหน้าคมคายเนิ่นนานด้วยอารมณ์หวามไหว ยิ่งสบตาเขายิ่งมั่นใจความรู้สึกของตนเองมากขึ้น
"ไปอเมริกาด้วยกันไหม?" ชาย
