Ep.6 ก๋วยเตี๋ยวเรือพาเพลิน
1606 Words
ผู้ชายขายน้ำ 20+
Ep. 6.ก๋วยเตี๋ยวเรือพาเพลิน
PART : โรมรัน
ผมเดินตามยัยเจ๊นี่มาที่ท่าน้ำแห่งหนึ่งอย่างงงๆ
จะไม่ให้งงก็คงบ้า!
ทั้งที่ตกลงกันไว้ว่าจะไปกินข้าว แต่อีเจ๊มันกลับพาผมมาที่นี่แทนซะงั้น แล้วไหนล่ะร้านอาหาร มองซ้ายมองขวาก็มีแต่คลองกับผักตบชวาที่ลอยไปตามน้ำ
หรือบางทีเจ๊มันอาจจะมาทำธุระก่อนค่อยไปกินข้าว คิดในแง่ดีไปอีกกู...
อีเจ๊มันเดินไปหยุดอยู่ตรงริมท่าน้ำ ก่อนจะถอดรองเท้าส้นสูงของตัวเองออก แล้วลงไปนั่งห้อยขาลงน้ำอย่างสบายใจ ประมาณว่าตัวเองมาที่นี่เพื่อทำสปาเท้ายังไงยังงั้น
เฮ้ย!
มันจะชิลไปไหม? ไหนล่ะข้าว...หิวแล้วเนี่ย?(มีความโวยวายในใจ)
"เจ๊...ไหนบอกจะพามากินข้าว?"
ผมถามเสียงขุ่น ขัดใจกับทีท่าไม่สนโลกของเธอมาก
"ก็พามาแล้วนี่ไง"
เธอหันมาตอบผมพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้หัวใจของผมกระตุกเล็กน้อยแต่ไม่มากพอที่จะทำให้ผมลืมเรื่องกินไปได้
"ตลกละ...ไหนร้านอาหาร เห็นแตต่คลองเนี่ย?"
"แล้วใครบอกว่าฉันจะพานายไปกินที่ร้านอาหาร?"
เธอหันมาพูดพร้อมกับทำปากยื่นเล็กน้อย (จับมาจูบซะดีไหมจะได้เลิกต่อปากต่อคำ)
"ยังไงวะ?...แล้วไอ้ที่พามาที่นี่เนี่ยมันมีข้าวกินใตรงไหน?''
"ใจเย็นๆสิ...หิวมากเหรอ?"
เธอถามพร้อมกับหัวเราะคิกคักเหมือนชอบใจที่ได้เห็นผมในมุมแบบนี้
"จริงๆก็ไม่ได้หิวเท่าไหร่?"
ผมแถออกข้าง ทำไมผมต้องยอมรับถึงจะหิวจริงๆก็เถอะ
"มานั่งนี่สิ..."
เธอเรียกผมพร้อมกับตบที่ว่างข้างๆตัว และก็ดันบ้าจี้ทำตามที่เธอบอก
"นายชื่ออะไร? โรมรันรึเปล่า?"
เธอถามพร้อมกับแกว่งเท้าในน้ำเล่นไปมา
"ใช่...แล้วมึงอ่ะเจ๊ ชื่ออะไร?"
ผมถามเธอกลับในแบบของผม และนั่นก็ทำให้เธอหันมามองค้อนก่อนจะตอบ
"ลีลา...ฉันชื่อลีลา"
"ใครตั้งชื่อให้วะ!? พ่อหรือแม่? เขารู้ไหมเนี่ยว่าลูกโตมาไม่เป็นสัปปะรด"
ผมพูดพร้อมกับพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้เต็มที่ และสุดท้ายผมลัพท์ที่ได้ก็คือผมโดนหยิกเข้าที่เอวจนต้องส่งเสียงร้องมา
"อูยยย...ซี๊ดดสส..อ่าาส"
"นี่! บ้าไปแล้วรึไงร้องอะไรแบบนั้น!?"
เธอถามเสียงเขียวยกมือขึ้นมาปิดปากผมไว้ทันที และก็เข้าทางผมที่จะได้สูดดมมือนุ่มนิ่มหอมกรุ่นของเธอ
"ไอ้ลามก!"
เธอด่าผมแต่น้ำเสียงไม่จริงจังนักก่อนจะชักมือกลับเหมือนริมฝีปากของผมเป็นของร้อน
ผมมองใบหน้าที่แต่งแต้มเครื่องสำอางราคาแพงอย่างหมั่นเขี้ยว มองไปมองมาเธอก็น่ารักดีถึงจะอายุมากกว่าผมก็เถอะ
"ถามอะไรหน่อยสิ?"
อยู่ๆเธอก็พูดขึ้นมาก่อนจะหันมามองหน้าผม ในขณะที่ผมก็หันไปมองเธอ ชั่วขณะที่เราสองคนสบตากันเหมือนเวลาจะหยุดเดินชั่วคราว
"ทำไมนายถึงมาเป็นโฮสต์?"
คำถามของเธอไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจ และผมก็ไม่คิดจะปิดบัง สำหรับผมแล้วอาชีพโฮสต์ไม่ใชช่เรื่องน่าอายเลยสักนิด
"ที่ทำเพราะเห็นว่ามันสนุกดี"
"แล้วทำมานานรึยัง?"
"ก็ตั้งแต่จำความได้ล่ะมั้ง?"
คราวนี้คนข้างๆหันควับมามองค้อนผมอีก
"ไม่ตลก เอาดีๆ นี่ถามจริงๆนะเนี่ย?"
"ก็ตอบจริงๆแล้วไง จำไม่ได้หรอกว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าคลุกคลีมาตั้งแต่เด็กๆเพราะพ่อก็เป็นโฮสต์"
"อ๋ออ..."
เธอลากเสียงยาวรับรู้ก่อนจะหันควับมามองผมอีกครั้งอย่างเอาเรื่อง
"เขาพูดกันมาว่าคนเป็นโฮสต์น่ะต้องสุภาพอ่อนโยนกับลูกค้าโดยเฉพาะผู้หญิง แต่เท่าที่ฉันเจอนายมาตั้งแต่เมื่อวันก่อนจนถึงตอนนี้ นายหยาบคายกับฉันมากนะ"
"หึๆ..."
ผมหัวเราะเบาๆกับคำพูดประชดเปรียบเทียบของเธอ
"มึงก็บ้านะเจ๊ โฮสต์ก็คนโว้ย!ไม่ใช่ตุ๊กตายางจะได้ไม่มีความรู้สึก เวลางานต้องสุภาพอ่อนโยนกับลูกค้าน่ะใช่ แต่นอกเวลางานกูก็คือกู และอีกอย่างมึงก็ไม่ใช่ลูกค้าของกูที่กูจะต้องอ่อนโยนมุ้งมิ้งใส่ จบนะ"
พูดจบคนข้างๆก็อ้าปากค้างแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทางทันที ท่าทาเหมือนจะงอนผม แล้วคิดว่าผมจะง้อรึไง
"หันมานี่..."
ผมบอกพร้อมกับจับไหล่ของเธอหันกลับมาหาผม(ไม่ได้ง้อเลยจริงๆ)
"ถึงกูจะปากร้ายไม่มีความอ่อนโยนกับมึง แต่รู้ไว้นะอีเจ๊...มีมึงคนเดียวที่ได้เห็นกูในมุมนี้...."
ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ผมพูดมันออกมาจากใจเพราะเธอไม่ใช่ลูกค้า ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องโกหกด้วยคำหวานๆเพื่อเอาใจ
"อยากรู้ไหมว่าทำไมกูถึงเปิดเผยตัวตนแค่กับมึง?"
เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมทันทีอย่างอยากรู้ ในขณะที่ผมก็ค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปหาเธอช้าๆ
"เพราะมึงเป็นคนพิเศษไง..."
พูดจบผมก็แตะริมฝีปากลงบนปากบางอย่างแผ่วเบา ก่อนจะบดเคล้าคลึงหนักขึ้นแต่ยังคงแฝงไว้ซึ่งความอ่อนโยน
"ก๋วยเตี๋ยวเรือร้อนๆมาแล้วจ้า ก๋วยเตี๋ยวเรือมาแล้ว"
"!/!"
เสียงตะโกนโหวกเหวกทำให้ผมและเธอผละออกจากกันแทบไม่ทัน เจ๊ลีหน้าแดงก่ำจนถึงใบหู ส่วนผมก็เมินมองไปทางอื่นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แก้เขิน
"ป้าคะ ทางนี้ค่ะ"
เสียงของลีลาเรียกความสนใจจากผมให้หันกลับมาทางเธอ แล้วผมก็มองเห็นเรือลำหนึ่งที่ภายในเรือบรรทุกตู้ก๋วยเตี๋ยวละมั้งถ้าจำไม่ผิดกำลังพายเรือตรงมาทางผมและเธอ
"นี่อย่าบอกนะเจ๊ว่ามึงพากูมากินไอ้นี่!?"
ผมถามเธอเสียงสูง หันมองหน้าเธอกับเรือขายก๋วยเตี๋ยวเหมือนไม่เคยเห็น(ซึ่งความจริงก็ไม่เคยเห็นจริงๆ ตั้งแต่โตมาอายุขนาดนี้ไม่เคยสัมผัสอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง)
"ใช่...ก๋วยเตี๋ยวเรือนี่แหล่ะที่จะพามากิน"
เธอหันมาตอบผมหน้าตาเฉย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เรือจอดเทียบท่าพอดี
"เอาเส้นอะไร?"
คราวนี้เธอหันมาถามผมพร้อมกับฉีกยิ้มจนเห็นฟันครบทั้งสามสิบสองซี่
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น อย่าบอกนะว่าไม่เคยกิน?"
"เอาเรื่องจริงไหม ไม่เคยกิน..."
ผมพูดเสียงเรียบ และเธอก็มองผมเหมือนไม่เคยเห็น ก่อนจะเบะปากใส่ผมอย่างน่าหมั่นไส้
"ท่าทางจะมีลูกค้าคอยเปย์และสปอยจนเคยตัวสินะถึงกินของถูกๆไม่เป็น ชิส์!"
เเล้วเธอก็สะบัดหน้าไปทางแม่ค้า ทิ้งคำถามไว้ให้ผมคิดตาม
คือ...
กูผิดอะไร?
"ป้าคะ ขอเส้นเล็กสองชามค่ะ"
ไม่นานก๋วยเตี๋ยวร้อนๆก็ถูกยกชึ้นมาเสิร์ฟพร้อมกับเครื่องปรุง ไอ้การกินสำหรับผมน่ะมันไม่เป็นปัญหาหรอก แค่ตักใส่ปากเคี้ยวๆแล้วก็กลืนมันเป็นเรื่องปรกติอยู่แล้ว มนุษย์โลกไหนๆเขาก็ทำกัน ผมก็แค่ไม่เคยกินอะไรที่มันติดดินแบบนี้ต่างหากล่ะ แต่ถ้าจะให้กินก็กินได้
จากนั้นผมกับเธอก็ซัดก๋วยเตี๋ยวกันไปคนละสองชามอิ่มกันไปตามระเบียบ และพอแม่ค้าพายเรือห่างออกไปแล้วลีลาเธอก็ล้มตัวลงนอนทันที
"โอ๊ยย! อิ่มจนท้องจะแตก"
ผมมองท่าทางของเด็กไม่รู้จักโตอย่างขำๆก่อนจะพลิกตัวขึ้นคล่อมเธอเอาไว้ ในขณะที่เธอมองผมหน้าตาตื่น
"อิ่มแล้วก็มาหาอะไรทำฆ่าเวลาก๋วยเตี๋ยวย่อยกันดีกว่า..."
ผมพูดยิ้มๆก่อนจะค่อยโน้มใลหน้าลงไปหาเธอช้าๆ ในขณะที่เธอมองผมตาโต แต่ริมฝีปากบางกลับเผยอขึ้นอย่างเชิญชวน
แต่...
เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดันดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน(น่าเสียดายชะมัด)
"ลุกไปเดี๋ยวนี้เลย ไอ้หื่น!"
เธอด่าผมพร้อมกับผลักผมออกเบา ส่วนตัวเองก็คลานไปควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดรับสาย
"ค่ะลุงทนาย...."
(.........)
"ตอนนี้เลยเหรอคะ?"
(..........)
"โอเครค่ะลีจะรีบไป"
พอวางสายเสร็จเธอก็หันมามองหน้าผม
"มีเรื่องด่วนต้องไปทำ จะให้ฉันไปส่งนายที่ไหน?"
"ส่งที่หน้าออฟฟิตมึงก็ได้ กูต้องกลับไปที่นั่นอยู่แล้ว"
ผมบอกเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและไม่ลืมดึงเธอลุกขึ้นมาด้วย จากนั้นเธอก็พาผมไปส่งที่หน้าออฟฟิตที่เธอทำงานอยู่ตามที่ผมบอก ก่อนที่เธอจะรีบไปทำธุระด่วนที่บอกไว้
ส่วนผมก็เดินเข้าไปในออฟฟิตเพื่อติดต่อธุระของตัวเองเหมือนกัน
PART : โรมรัน
- Writer
