Childhood Sweethearts

Chapter 14: Last Word

"Ano ba Andy! Akala nito nakakatuwa, eh!" Bulyaw ko sa papalayong si Andy.

Tumigil ito at humarap sa'kin. "Ang cute mo pala magulat, pumapasma 'yung bibig mo," anito na binuntutan ng tawa.

Tatalon sana ako ng "Ahh!" Inda ko nang bigla na lang kumirot 'yung pang-upo ko.

"'Yan kasi, huwag mo biglain, alam mo namang masakit, eh," ani Andy.

I blushed. Biglain? Iba 'yung pumapasok sa isip ko. Mataman kong tinitigan si Andy. He smirked. One thing is happened last night.

"Andy Liberal!" I shout when I knew what was happened to us.

"What? Nagustuhan mo ba?" Mapang-insultong tanong nito.

"Anong nangyari?" I asked nervously.

"Ayaw mo kasi isubo, gusto mo ipasok sa'yo, kaya pinasok ko na-"

"Kalat mo! Anong ginawa mo sa'kin?" Nanlalaking matang tanong ko sa kanya.

"We were both drunk, so I don't know what is the full detail." He said and smirked again.

"Baka m-may na-nangyari?" I whispered.

"Siguro nga, ang sigla-sigla ko!" Andy shout.

Binato ko ito ng unan. "Andy! Anong ginawa mo?! Paano ako makakapasok niyan?" I asked him.

"Bahala ka, ayaw mong isubo, eh, gusto mo, ipasok. Madali pa naman akong kausap," he said.

"Ta-talaga ba?" Hindi ko pa rin maiwasan ang magtanong.

"Naman," he said, with proud.

"Andyyyyyy-"

He laughed. Tumigil naman ako sa pagsigaw. "Naniwala ka naman?"

I nodded for an answer.

"Hindi kita kayang galawin-"

"Bakit masakit pwet ko?" I cutted him off by that question.

"Tanong mo sa hagdan," pamimilosopo nito.

"Itanong ko sa hadgan?" Tanong ko rito.

"Ikaw, kung tatanungin mo nga," anito pabulong pero narinig ko siya kaya lumapit ako sa kanya at pinikot ang tainga.

"Sasabihin mo o sasabihin mo," aniko. Kahit masakit pa ang aking pwetan ay nagawa ko pa rin itong mapaluhod.

"Arghhh!! O," anito sabay tawa.

Inikot ko ang tainga nito na lalong nagpainda sa kanya.

"Nadulas ka! Na-nadulas!" He said habang nakapikit ang isang mata.

Binitawan ko ito. Inisip kung ano ang itsura ko no'ng nadulas ako sa hadgan

Shit! Paano kung mukha akong katawa-tawa no'n? Lasing na lasing ba ako kagabi? Hindi ko maalala lahat, pwera lang sa kwento ni Myco.

"Ayaw mo kasi magpatulong. Sabi mo, kaya mo mag-isa, kaya pinanood lang kita," anito nang dumaan ang mahabang katahimikan.

I looked at him. Nakahubad na Andy na may malabatong abs. Sino ang hindi maaakit sa nilalang na ito? Umiwas ako ng tingin nang magtama ang aming mga mata. Bumalik ako sa kama nang paika-ika.

Narinig ko pa ang pagpigil nang tawa nitong kasama ko. Kung hindi lang ako naturuan ng good manners ng mga umampon sa'kin ay baka nasapak ko na ang isang 'to.

"Anong tinitingin-tingin mo diyan? May dumi?" I asked when I looked at him.

"Wala, cute mo kapag nagba-blush," he teased.

"Ewan," I whispered and looked up.

"What did you say?" He asked.

"Ahmm, nothing," I answered his questioin without looking on.

"Nothing, nothing, diyan ka na nga! Magluluto pa ako!" Naiinis na wika nito bago umalis.

I smiled. Kaiba talaga ang isang iyon. Napakamoody.

Sinulyapan ko ang pinto kung saan lumabas ang Greek God. My heart pumped faster. Ganoon ko na ba siya kamahal? Hindi ko pa alam ang ibang detalye sa buhay niya pero ang pesteng puso ko, minamahal na siya.

Sandaling katahimikan ang bumalot sa kwarto namin. Naghahanap ako ng paraan para maalis ang nararamdaman ko sa lalaking alam kong hindi ako kayang mahalin.

Magpakalayo-layo, maghanap ng bagong kaibigan at kapareha na kaya akong tanggapin tulad ni-

Kinapa ko ang aking cellphone sa study table nang magring ito.

I looked to it and read the person who's calling my no. It was Ace, my second bestfriend at the orphanage. I answered the call.

"'Nyare sa'yo?" I asked when I heard him sobbed.

"Nakipagbreak na sa'kin si Tristan," he answered me by sobbing.

Tristan Montefalco was a gay with a bad attitude. 'Di ko alam kung bakit iyon pa ang napili niya samantalang habulin siya ng mga babae't binabae.

Napailing na lang ako. Maganda din kasi si Tristan, habulin din ng mga lalaki kaya, kayang-kaya niya iwan si Ace.

"For four years, ipapalit niya lang ako sa lalaking may ten inches d**k!" He shouted at may narinig pa akong nabasag malapit sa kanya.

Hindi ko na lang tinanong kung ano ang nangyari. Baka nagdabog lang siya.

"Kumusta naman kayo ni Maxwell?" He asked.

Napataas ang kilay ko sa tanong nito. "May kami ba ni Maxwell? Saka—"

"I know that he had a gayfriend," he cutted me off. "Pero mukhang sa babae talaga ang bagsak nang isang iyon kasi may maganda siyang katabi. Kamukha ni Tristan," he added

"Tanga! Si Carlo yata 'yang nakikita mong maganda!" I shout.

"Carlo?" He repeated a name into a question. "Matagal nang patay si Carlo, ah?"

Nanginig ang buo kong katawan dahil sa sinabi nito. Patay na si Carlo? Kamukhang kamukha ni Carlo ang nakakasama't nakakausap ko.

"K-kailan pa p-patay si C-Carlo?" I asked.

"About three years ago," he answered me casually.

Wala nga pala itong paki kay Carlo dahil hindi naman sila magkakilalang lubos. Kapag kasama ko si Carlo, hindi sumasama ang impaktong ito. At kapag kasama ko siya, si Carlo naman ay hindi.

"T-three years?"

"Yeah, namatay siya by the brain tumor. Mabilis daw lumaki kaya hindi naagapan nang mga umampon sa kanya. May last word pa siya sa'yo, narecieve mo ba?"

Napa-iling na lang ako habang ang isang luha sa kaliwa kong mata ay bumagsak. "H-hindi," I was started to cry but someone hugged me.

"Ahh, forward ko sa'yo," last conversation namin.

Hinintay kong magring ang cellphone ko.

I recieved text from him.

At.....

"Dear my lost bestfriend. Bestfriend nga ba o kapatid na? Isa lang naman ang hiling ko, ang mahanap mo ang tunay mong mga magulang, idamay ko na rin pala pati ang lovelife mo....."

My tears fell.

"Hindi ko sinabi sa'yo 'to dahil alam kong mag-aalala ka lang. Kaya sabi ko sa umampon sa'kin, ibigay itong note kapag handa na 'yung puso mo sa ganitong senaryo. Hindi ko alam kung susundin ba nila ito...."

"Mahal kita, alam mo 'yan. Walang materyal na bagay ang may kayang magpahiwalay sa'tin. Tadhana, tadhana talaga ang gumawa nito dahil ayaw siguro nitong makita mo 'ko kung paano mamatay at lamunin ng sakit ko...."

"Pinabantayan kita kay Jan at Frank. Sorry kung bigla na lang ako mawawala. Pero ito ang tandaan mo, lagi kitang babantayan at dadamayan. 'Di mo man ako makita, sana ay madama mo kung paano kita pahalagahan..

Your true bestfriend.... Carlo."

"So, hindi pala si Carlo ang kasama natin?" Andy asked.

Nabato ko ito ng unan. Hindi ko namalayan ang pagpasok nito. Ganoon na ba ako ka-preoccupied para hindi maramadaman ang nasa paligid?

Pero hindi iyon ang punto, ang pagbalong ng mga luha ko. Bakit? Bakit kailangang magpanggap ni Tristan bilang si Carlo? Sandali, si Tristan nga ba ang nagpapanggap? O iba na nais lang siraan si Carlo kahit patay na ito nang hindi ko man lang alam kung anong eksaktong oras.

"Shhh, tahan na," ani Andy habang hinahagod ang aking likod. Hindi ko kaya. Pinutol ko ang pagkakaibigan namin nang dahil sa impostor?

"Ang hirap," nahihirapang wika ko. Sumali pa ang sakit ko sa puso. Nasapo ko ito.

"Sa-sandali!" Natatarantang wika ni Andy sabay takbo pababa. Ang hirap huminga. Ang hirap isipin na wala na ang tinuring akong kapatid. Ang hirap mawalan nang kasangga.

"Sa-sana, du-dumating ang panahon n-na makokonsensya ang si-sinumang nagpapanggap bi-bilang i-ika-kaw." I said while sobbing.

-----------