ตอนที่ 10 ป้องกันตัว
1038 Words
พยาบาลช่วยกันประครองเจ้าอี้เฟยให้นั่งรถเข็ญ วิญญาณของเฉียนเฟยเฟยลอยมานั่งบนตักของเธออย่างสบาย
"เฟยเอ๋อ เธอขอให้เขาช่วยสืบหาตัวคนร้ายจะได้หรือเปล่า ท่าทางเขาเก่งแบบนั้นไม่นานคงรู้ว่าใครเป็นคนฆ่าฉัน"
"ฉันไม่รู้จะเริ่มยังไง ไว้จะลองพูดดูลำพังเราสองคนคงไม่ได้เรื่อง" เจ้าอี้เฟยกระซิบเบาเบา
"ปกติคุณชอบคุยคนเดียวแบบนี้เหรอ" โจวเจี๋ยหลุนกล่าวจบก็เดินนำหน้าหญิงสาวออกจากลิฟ
"เอ่อ ฉัน ใช่ค่ะ " เจ้าอี้เฟยตอบตะกุกตะกัก แม้ว่าเขาจะไม่สนใจฟังคำตอบของเธอก็ตาม
พยาบาลเข็ญรถเข็ญของเธอออกมา วิญญาณของเฉียนเฟยเฟยกอดคอเจ้าอี้เฟยแน่น มองไปห้องนั้นด้วยความหวาดกลัว
"ขอย้ายห้องได้มั๊ยเฟยเอ๋อ ฉันกลัว"
"เธอตายแล้วจะกลัวอะไร พี่เจี๋ยหลุนสั่งคนดูแลแล้วเขาจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเราได้อีก แม้เขาจะไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้นแต่เขาเป็นคนที่พึ่งได้" เจ้าอี้เฟยอธิบายเสียงเบาอย่างลืมตัวว่ามีคนอยู่รอบกาย
"ตอนนี้ฉันกลัวเธอจะตายอีกคนน่ะสิ ถ้าเธอตายฉันต้องล่องลอยอยู่คนเดียวไปนานแค่ไหนไม่รู้มีเธออยู่ฉันค่อยอุ่นใจ อีกอย่างถ้าเธอตายก่อนเธอต้องกลับไปรับโทษฉันสงสารเธอนะเฟยเอ๋อ"
"ตอนนี้พี่เจี๋ยหลุนระวังตัวมาก ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นชนะใจเขายังไงแล้ว" เจ้าอี้เฟยบ่นอุบอิบ เธอต้องเปลี่ยนวิธีการใหม่เพื่อเข้าใกล้เขามากขึ้น
พยาบาลที่เข็ญรถมองหญิงสาวอย่างประหลาดใจ คุณหนูเฉียนมักจะพูดคนเดียวอยู่หลายครั้งและนั่นทำให้พยาบาลต่างรู้สึกขนลุก
"ไปบอกท่านประธานว่าฉันต้องการย้ายห้อง ฉันรู้สึกว่าไม่ปลอดภัย" เจ้าอี้เฟยบอกกับพยาบาลตามที่เฉียนเฟยเฟยต้องการ
พยาบาลออกไปแล้ว ไม่นานเจ้าหน้าที่ก็เอารถเข็ญพาเธอย้ายห้องตามต้องการ ห้องคนไข้ห้องใหม่ตกแต่งคล้ายห้องของโรงแรมหรู เห็นแล้วดูเหมือนจะเป็นที่พักผ่อนมากกว่าจะเป็นโรงพยาบาล
"ที่นี่มีสิ่งแปลกตามากมาย ยังไงฉันก็ยังไม่ชินอยู่ดี เธอต้องแนะนำฉันอีกเยอะเลยนะเฟยเฟย" เจ้าอี้เฟยนอนลงบนเตียงนุ่มอย่างสบาย โลกใบใหม่ของเธอช่างสะดวกสบายมากเหลือเกิน
"ได้อยู่แล้ว ความจริงฉันหมดอาลัยตายอยากกับชีวิตตั้งแต่ป่วย พอมีเธอมาเป็นเพื่อนก็รู้สึกดีไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไป ร่างนี้ฉันยกให้เธอก็เหมือนว่าเธอคือฉัน" เฉียนเฟยเฟยลอยมานั่งตรงเก้าอี้ข้างเตียง
เจ้าอี้เฟยมองหน้าขาวซีดของเฉียนเฟยเฟยแล้วต้องอุทานออกมา
"ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนฉันขึ้นทุกวัน แต่ก่อนที่ร่างกายของเธอผอมเหมือนกระดูก แต่พอมีเนื้อมีหนังก็ดันคล้ายฉันไปได้"
"ฉันผอมมานานจนลืมว่าตัวเองมีร่างกายที่เป็นปกติเป็นยังไง จะว่าไปเราสองคนนี่ดูคล้ายกันมากเลยจริงๆ" สองสาวพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้น
ด้านหน้าห้องบอดี้การ์ดถูกเปลี่ยนเป็นคนของเจี๋ยหลุนพวกเขาเข้ามารายงานตัว
"เรื่องที่เกิดขึ้นท่านประธานให้ความสำคัญมาก หากได้ตัวคนร้ายแล้วทางเราจะแจ้งข่าวให้คุณหนูทราบนะครับขอให้คุณหนูพักอย่างสบายใจ"
"ขอบคุณค่ะ"
ส่วนคนที่เจ้าอี้เฟยเฝ้ารอก็ไม่ได้เข้ามาหาเธออีกเลย คืนนั้นเจ้าอี้เฟยนอนไม่หลับเธอนั่งคุยกับเฉียนเฟยเฟยทั้งคืนจนผลอยหลับไปเมื่อเกือบใกล้สว่าง
โจวเจี๋ยหลุนเข้ามาเยี่ยมเธอในตอนเช้า เจ้าอี้เฟยยังไม่ตื่น เขาหยุดมองร่างบางบนเตียงแล้วตรวจร่างกายให้เธอแผ่วเบา ที่ข้อมือเล็กบอบบางจู่ๆ ก็ปรากฎปานรูปดอกเหมยสีแดง โจวเจี๋ยหลุนขมวดคิ้วเขาแน่ใจว่าปานสีแดงนี้ไม่เคยปรากฎในร่างกายของเธอบริเวณนี้มาก่อน มันมีความหมายว่าอย่างไรกันแน่
เจ้าอี้เฟยลืมตา เมื่อเห็นว่าเป็นพี่เจี๋ยหลุนกำลังจับข้อมือเธออยู่ หญิงสาวก็รีบหลับตาแกล้งหลับต่อ หากเขารู้ว่าเธอตื่นแล้วอาจจะรังเกียจจนปัดมือเธอออกไปก็ได้
"จะแกล้งหลับต่อทำไมในเมื่อตื่นแล้ว" เขาพูดเสียงราบเรียบก่อนวางข้อมือของเธอลง
เจ้าอี้เฟยหรี่ตาแกล้งหาวกลบเกลื่อนความอายที่โดนเขาจับได้
"รู้สึกเจ็บปวดตรงไหนมั๊ย" เขาถามต่อ
"ไม่ค่ะ มีแค่ปวดเมื่อยนิดหน่อย"
"หายเร็วดีนี่ เมื่อวานผมยังรู้สึกว่าคุณเจ็บปวดแทบตายอยู่เลย"
เจ้าอี้เฟยนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เธอแกล้งเจ็บแล้วเอนกายออเซาะเขาและสุดท้ายก็โดนเขาทำท่ารังเกียจทำให้รู้สึกหดหู่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
"ฉันคงโชคดีค่ะ" เธอตอบเขาเบาเบา
"รอดูอาการอีกวันสองวันคุณคงกลับบ้านได้ เดี๋ยวผมแจ้งคุณอาไว้ให้ท่านจะได้เตรียมดูแลคุณต่อที่บ้าน หายแล้วนอนโรงพยาบาลไปก็ไม่ม่ีประโยชน์"
"ใครบอกว่าเฟยเอ๋อต้องกลับบ้านกันจ้ะ เฟยเอ๋อจะไปอยู่กับเราที่บ้านแม่เตรียมห้องไว้แล้วและลูกต้องดูแลน้องต่อ เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นเฟยเอ๋ออยู่กับเราปลอดภัยที่สุดจ้ะ" หลิวซือซือกล่าวพลางเดินนำหน้าเลขาเข้ามาในห้องผู้ป่วย ในมือของเลขาถือกระเช้าผลไม้น่ากินหลายอย่าง
"คุณแม่ว่าอะไรนะคะครับ"
"เจี๋ยหลุนได้ยินไม่ชัดเหรอจ้ะ เฟยเอ๋อจะไปอยู่บ้านเราสักระยะแล้วลูกต้องดูแลน้องต่อ คุณลุงคุณป้าของเฟยเอ๋อก็ไม่อยู่ต้องไปจัดการธุรกิจที่ต่างประเทศ ถ้าให้น้องอยู่คนเดียวจะไม่ใจร้ายเกินไปเหรอจ้ะ" หลิวซือซือพูดพลางขยิบตาให้เจ้าอี้เฟย
"คุณแม่ครับ" โจวเจี๋ยหลุนเสียงดังอย่างไม่พอใจ
- Writer
