ตอนที่ 9 คนร้าย
999 Words
"คุณยืนเองไหวมั๊ย"
"ไม่ไหวค่ะ ฉันเจ็บมากเลย" เจ้าอี้เฟยส่ายหน้าทันที แล้วเอนกายซบเขาอีกครั้ง
โจวเจี๋ยหลุนทำหน้าตึง เขาขยับกายห่างจากเธอเล็กน้อย พร้อมค่อยๆ แกะแขนที่โอบรอบเอวออก
"ผมไม่คิดว่าคุณโดนรถชนหรอกนะ น่าจะล้มไปเองมากกว่าถ้าผมเบรครถไม่ทันคุณคงโดนชนไปแล้ว จะข้ามถนนต้องหัดดูสัญญาณไฟจราจรบ้างคุณรู้ตัวมั๊ยว่ากำลังทำให้ชาวบ้านเขาเดือดร้อน ผมคิดว่าคุณคงได้รับการตามใจมาเยอะจนไม่สนใจคนรอบข้างแบบนี้"
"ฉัน เอ่อ ฉัน" เจ้าอี้เฟยได้แต่อ้าปากค้าง ปฏิกิริยาถือตัวและเหมือนจะรังเกียจของเขาทำให้เจ้าอี้เฟยไม่เคยชิน เขาไม่ใช่พี่เจี๋ยหลุนที่ตามใจเธอทุกอย่างคนนั้น แน่นอนคงเป็นเพราะว่าเธออยู่ในร่างของเฉียนเฟยเฟยผู้หญิงที่เขาเพิ่งรู้จัก
"ผมจะพาคุณกลับโรงพยาบาล" โจวเจี๋ยหลุนทำหน้าตึงพลางอุ้มร่างบางขึ้นรถ แล้ววิ่งมาอีกด้านขับรถออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว
วิญญาณของเฉียเฟยเฟยนั่งอยู่ด้านหลังเรียบร้อย ผู้ชายคนนี้นอกจากจะน่ากลัวแล้วยังปากร้ายไม่เบา
"ขอโทษนะเฟยเอ๋อ ฉันควรจะบอกเธอก่อนลืมไปเลยว่าเธอเป็นวิญญาณมาจากอดีต เขาเป็นคนดุมากเลย" เฉียนเฟยเฟยยกมือขอโทษขอโพย
"ไม่เป็นไร" เจ้าอี้เฟยตอบเฉียนเฟยเฟยเบาเบา ใบหน้าเล็กยังก้มหน้าเม้มปากแน่น การโดนเขาตำหนิเมื่อสักครู่ทำให้เธอพยายามกลั้นน้ำตา
"ผมรู้ว่าคุณไม่เป็นไร แล้วทำไมถึงหนีออกมา" เขาหันมามองเธอด้วยใบหน้าเฉยชา คำพูดเป็นทางการดูรักษาระยะห่างระหว่างเขาและเธอ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปในโรงพยาบาล
"พี่เจี๋ยหลุนคะ มีคนต้องการฆ่าฉันค่ะ อย่าพาฉันกลับไปเลยนะคะฉันขอร้อง" เจ้าอี้เฟยน้ำตาร่วงเผาะ คุณหนูในห้องหอเช่นเธอในชีวิตมีเพียงพี่เจี๋ยหลุนคนเดียว การจะล่อลวงให้เขารักนั้นไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร คงเพราะกิริยาไม่สงวนตัวเมื่อสักครู่จึงทำให้เขาทำท่ารังเกียจเช่นนี้ การโดนคนที่นี่ตามฆ่าโดยไม่รู้ว่าเขาเป็นใครก็ทำให้เจ้าอี้เฟยหวาดกลัวยิ่งนัก
โจวเจี๋ยหลุนจอดรถในที่จอดรถเฉพาะของท่านประธาน หันมามองหน้าเธอแล้วจับชีพจรให้แบบโบราณ
"ภายในคุณก็ปกติดี และไม่มีไข้ คงไม่ได้ฟั่นเฟือนไปหรอก"
"ฉันไม่ได้บ้าค่ะ มีคนจะฆ่าฉัน ฉันก็เลยหนีออกมาจริงๆนะคะ" หญิงสาวเอื้อมมือไปจับมือเขาด้วยหวาดกลัว โจวเจี๋ยหลุนค่อยๆดึงมือของเขาออก
"ผมอยากให้คุณรู้ไว้ว่าผมไม่ชอบให้ใครมาแตะตัว" เขามองหญิงสาวอย่างเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง
"เอ้อ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" เจ้าอี้เฟยดึงมือกลับแล้วกำแน่นเข้าหากัน เธอจิกเล็บลงบนฝ่ามือด้วยความเจ็บปวดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เธอตามเขามาถึงที่นี่อย่างยากลำบากเพื่อให้เขาแสดงท่าทางรังเกียจอย่างนั้นเหรอ
"ผมขอให้คุณไม่ตั้งใจจริงๆ เพราะผมไม่อยากเกลียดคุณ" น้ำเสียงเชือดเฉือนทำเอาบางคนใจแทบสลาย โจวเจี๋ยหลุนมองหน้าหญิงสาวอย่างครุ่นคิด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ เขากดรับสายแล้วมองมายังเธอ
"อืม จัดการเรื่องที่เหลือให้เรียบร้อย เอารถเข็ญลงมาที่นี่"
โจวเจี๋ยหลุนวางสาย กำลังจะพูดบางอย่างกับเธอเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
"ครับแม่ ผมทราบเรื่องแล้วครับเธออยู่กับผมครับ" เขาพูดจบก็ยื่นโทรศัพท์ให้เธอ
"คุณแม่อยากคุยกับคุณ"
เจ้าอี้เฟยรับโทรศัพท์มาคุย คุณป้าซือมาเยี่ยมเธอหลายครั้ง เธอจึงสามารถพูดคุยกับคุณป้าได้อย่างสนิทสนม
"หนูไม่เป็นไรค่ะ ปลอดภัยดีขอบคุณมากค่ะ"
โจวเจี๋ยหลุนวางสายจากมารดา แล้วหันมาคุยกับเธอ
"พยาบาลคนนั้นที่ถูกคุณทำให้สลบฟื้นแล้ว เธอบอกว่าอยู่ดีๆคนก็คุ้มคลั่งแล้วกระโดดลงมาทำร้ายเธอ ผมไม่รู้ว่าคุณเอาแรงจากไหนมาทำให้คนแข็งแรงคนหนึ่งสลบได้แบบนั้น" โจวเจี๋ยหลุนมองเจ้าอี้เฟยอย่างคาดคั้น
"ผู้หญิงคนนั้นฉีดบางอย่างเข้าสายน้ำเกลือ ฉันกลัวก็เลยกระชากออก แล้วเธอก็เอาหมอนมากดหน้าฉันคุณจะให้ฉันนอนรอความตายเฉยๆ เหรอคะ" เจ้าอี้เฟยขึ้นเสียงชักโมโหนี่เขาหาว่าเธอทำร้ายคนอย่างนั้นเหรอ พี่เจี๋ยหลุนคนดีของเธอหายไปไหนกัน
"ผมยังไม่ได้ว่าอะไร และผมก็ว่ามันแปลกคุณเพิ่งฟื้นจากไข้เรี่ยวแรงไปทำร้ายใครยังไม่มี แต่ทำไมคุณถึงสามารถทำคนสลบไปได้"
"ฉันคงตกใจกลัวตายจนทำอะไรแบบไม่รู้ตัวออกไป" เจ้าอี้เฟยหลุกหลิก เธอโกหกไม่เก่งจะบอกเขาว่าเธอรู้วิธีเดินลมปราณฟื้นฟูร่างกายได้ยังไง
"เฟยเอ๋อ พี่เจี๋ยหลุนของเธอนี่ขี้สงสัยชมัดเลย" เฉียนเฟยเฟยโผล่หน้าขาวมาขวางระหว่างเขาและเธอ เจ้าอี้เฟยก้มหน้ามองมือตนเอง
"ท่านประธานครับ" หัวหน้าบอดี้การ์ดวิ่งมาเปิดประตูฝั่งคนขับ โจวเจี๋ยหลุนก้าวลงจากรถ
"พาคุณหนูเฉียนขึ้นไปบนห้อง สอบสวนเรื่องที่เกิดขึ้นและให้คนของเราเป็นผู้ดูแลคุณหนูแทนคนของตระกูลเฉียน เรียกบอดี้การ์ดมาประชุม ลงโทษคนที่สมควรลงโทษ" เขากล่าวเสียงเย็นก่อนเดินนำเข้าไปในลิฟ ไม่คิดจะแตะต้องร่างกายของเฉียนเฟยเฟยอีก
- Writer
