"พักให้สบายนะเฟยเอ๋อ คิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง" คุณนายโจวซือซือผู้เป็นมารดากล่าวด้วยความอ่อนโยน ใบหน้าของเธอเปื้อนด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข
"ขอบคุณมากค่ะคุณป้า รบกวนคุณป้ากับคุณลุงแล้ว" เจ้าอี้เฟยยอบกายอย่างที่เคยชิน แต่แล้วก็พลันนึกได้ก่อนก้มหน้ายิ้มๆแทน
ผู้มีศักดิ์เป็นป้ามองนางอย่างเอ็นดู คิดว่าเฉียนเฟยเฟยคนนี้แตกต่างจากคนที่เธอเคยรู้จักนัก นิสัยใจคอคนละอย่างและดูเหมือนว่าจะถอดแบบใครบางคนมาไม่ผิด เรื่องราวในโลกนี้ทุกสิ่งล้วนเป็นไปได้
"เอ้อพี่เจี๋ยหลุนไปไหนคะ" เจ้าอี้เฟยถามอย่างกระดากแต่เธออยากรู้นี่นา ตั้งแต่เธอเหยียบมาที่นี่ก็ไม่เห็นหน้าเขาเลย
"เขาไปทำงานเย็นๆน่าจะกลับ เขาต้องมากินข้าวกับป้าทุกวันนอกเสียจากว่าจะไปต่างประเทศและมีเหตุจำเป็นทำให้กลับไม่ทันจ้ะ"
"เอ่อ หนูเห็นภาพวาดเอ๊ยรูปถ่ายมีลูกสาวคุณป้าอยู่ด้วยใช่หรือเปล่าคะ" เจ้าอี้เฟยอยากจะบอกคุณป้าเหลือเกินว่าเจ้าเว่ยสบายดีและ
