14.
เฮือก!!
เปลือกตาเธอกะพริบถี่ๆ แล้วก็ค่อยๆ เผยอเปลือกตาขึ้นมอง สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานสีขาวกับเสียงจ๊อกแจ๊กรอบๆ ตัว เจียอีทรงตัวนั่ง เธอเหม่อมองไปข้างหน้า สิ่งที่สายตาจับได้คือความวุ่นวายแบบที่เคยเห็นในโรงพยาบาลทั่วไป
“ตามหมอให้ทีสิ คนไข้ฟื้นแล้ว” เสียงใกล้ตัวดึงสติของเจียอีกลับมา พยาบาลสาววัยกลางคนสีหน้าเรียบเฉยที่มองตนเองกับรถเข็นอุปกรณ์มากมายตรงหน้า
“รู้สึกอย่างไรบ้างคะ” คำถามแสนธรรมดา
แต่กลับทำให้ทำนบน้ำตาของเจียอีไหลปรี่
เธอกลับมาแล้ว...กลับมายังโลกที่อ้างว้างใบเดิม
ที่ผ่านมานั้นอาจเป็นเพียงแค่ฝันหนึ่งตื่น
แต่คงอยู่ในความทรงจำของเธอตราบนานเท่านาน...
“เจ็บตรงไหนคะ มีอาการบาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่าคะคุณ” เสียงที่เพิ่มความร้อนรนลงไปเล็กน้อย คงเพราะเห็นว่าคนไข้กำลังร้องไห้นั่นเอง
เจียอีส่ายหน้า ใช้หลังมือปาดน้ำตา “ฉันอยู่ที่ไหนคะ?”
จากนั้นเหตุการณ์ก็คงกลับเข้ารูปเข้ารอยเดิม เ
